... maar niet bij mij maar bij mijn ex en ik vind het heel erg amusant, vooral omdat er helemaal geen reden toe is.

Nog even vlug mijn verhaal schetsen: ik en mijn ex zijn een 2 maanden geleden uit elkaar gegaan met onderlinge toestemming na 12 jaar. Slechts na twee weken was hij al samen met een gemeenschappelijke vriendin waar hij dus ook al bij "samenwoont" (logeren is eigenlijk een beter woord). Dit alles ben ik te weten moeten komen en de manier waarop heeft mij echt een heel slecht gevoel gegeven gedurende een paar weken. Ik was heel hard gekwetst en stikjaloers. Waar ik nu een besluit heb genomen dat het nooit of te nimmer nog goed komt (en wat een druk is er van mijn schouders!), zit hij met nog veel verwarrende gevoelens. Maar desondanks blijft hij wel bij haar wonen.... Ondanks dat de psycholoog hem heeft aangeraden even afstand van alles te nemen. Maar ja, dat is vooral zijn probleem nu al heb ik nog lang niet de behoefte hen samen te zien. Ik had hem een tweede kans gegund maar hij heeft die niet genomen, dus ja, pech voor hem!

Maar dit weekend was ik dus uit met mijn zus en een stel vrienden. In die groep zit ook een vrijgezel die ik trouwens al jaren ken, maar eigenlijk al jaren uit het oog was verloren. Mijn zus had gezegd dat ze ons ging koppelen (als grapje) en ik had dat laten ontvallen bij mijn ex want we hebben wel nog "gewoon" contact. Ik zei het zo "nu wilt mijn zus mij toch wel koppelen met hem zeker? Zegt ze dat terwijl we daar alle twee bij stonden!". Dus echt als anekdote niet om hem jaloers te maken ofzo.
Blijkt dat dit dus heel hard bij hem aangekomen is. En dat merkte ik de dag erop al... hij stuurde een bericht om te vragen of mijn zus haar opdracht gelukt was. En hoe mijn weekend was geweest en waarom ik, toen we nog samen waren, nooit zo met hem wou uitgaan. Ja, wat moet ik daar op zeggen? Ik merkte dat hij nogal veel interesse toonde in mijn weekend. Ik wist nog niet goed uit echte oprechte interesse, blij dat ik misschien iemand had ontmoet of gewoon jaloezie.
Toen stuurde hij dat er dan wel een regeling moest komen ivm de hond moest er iets gebeuren. Ik vroeg mij af wat er zou moeten gebeuren. En toen kwam de aap uit de mouw, als ik iemand nieuw leerde kennen... Ha meneer bleek echt jaloers! We hebben dus maar voor co-ouderschap gekozen... : )
Dit gesprek gebeurde wel allemaal via berichtjes.

Nu kom ik hem gisterenavond heel toevallig tegen en we waren even met elkaar aan het praten. Hij vertelde dat zijn nieuwe vriendin haar ex (zijn al een jaar uit elkaar) om nog wat spullen kwam bij haar maar dat hij meteen weer doorging "want hij kon de confrontatie niet aan". Ik zei tegen mijn ex dat ik die man heel goed snapte waarop mijn ex zei "ik ook".
Uh? Hij ook? Jaja en toen kwam het eruit, dat hij stikjaloers was geworden alleen maar met de gedachte dat mijn zus mij met iemand wou koppelen. Er is niet eens iets gebeurd!!! Alleen de gedachte maakte hem al helemaal jaloers.
Ik zei hem "nu weet je een beetje hoe ik mij voel (of heb gevoeld) maar bij mij was het 10x erger". Waarop hij zegt "denk niet dat het 10 x erger was". Ow, meneer had dus echt een steek gekregen!!
Ik had mijn ex wel een groepsfotootje gestuurd met die vrijgezel ermee op. Beetje om te plagen want ik trok de foto dus ik stond er nog niet eens mee op! (ik wist toen nog niet hoe ernstig hij het nam anders had ik dat niet gedaan)
Terwijl er al jaren foto's getrokken werden van onze vrienden met mijn ex en zijn nieuwe vriendin (toen nog gewone vriendin) erop...
Je kent dat wel, wat dollen met elkaar voor de foto's. Daar was niets mis mee, ik deed dat ook.
Hij wou ook niet dat onze hond een nieuw baasje zou krijgen... maar ik moet dus nu wel om de week mijn hond meegeven met hem naar zijn vriendin haar huis. Is dat dan niet hetzelfde? Dan even buiten het feit gerekend dat bij hem echt wel iemand anders is en dat bij mij er helemaal niemand is, juist zijn gedachten die met hem aan de loop gaan.
Ik zei tegen hem dat zij ONZE hond is en dat dit zo gaat blijven. Daarom ook dat co-ouderschap, zodat we beiden onze hond kunnen blijven zien en ook onderhouden.

Toen heb ik hem nog maar eens gezegd dat er voor ons geen toekomst meer is en hij reageerde daar heel, ja hoe zeg je dat, zwak op. Droevig zeg maar, schouders ophalen, wegkijken en "jaja" zeggen. Ik zei "je hebt nu een nieuw leven", weer diezelfde reactie. Ik zei "dat is wel heel enthousiast" waarop hij zichzelf wat zwak verdedigde met een " het gaat wel goed hoor". Echt overtuigend klonk het niet. Ik begin nu al stilaan wat medelijden te krijgen met zijn vriendin, je zal er maar mee op je dak zitten met zo'n kerel die steeds meer begint in te zien dat hij misschien wel een heel grote fout heeft gemaakt. Maar ik heb hem kansen genoeg gegeven, ik ben geen voetveeg, ik heb nu mijn eigen leven dat ik probeer op te bouwen.

Ik heb nu echt het gevoel dat de rollen omgedraaid zijn. 1 - 0 voor Bolieke! Ja, ik vond het heel amusant, heel mijn avond was goed. Klink heel cru en grof maar het deed me goed.
Het deed best wel een beetje raar dat ik hem zo onverwacht zag en dan een gesprek aanknopen, is wel grappig, dat gaat zo stroef terwijl we 12 jaar lang niet stopte met praten bij wijze van spreken.
Eenmaal de eerste zinnen gezegd zijn, gaat dat wel goed maar het is toch onwennig. Maar ik had geen nare gevoelens achteraf (ja integendeel dus hihi) maar vooral geen nachtmerries. Heb heel goed geslapen. Dat is voor mij een teken dat het echt wel goed zit allemaal, met wat ik heb besloten.
Volgende week gaan we samen om nieuwe dakgoten voor mijn huis, die ging hij nog ophangen had hij al lang beloofd. Ik kijk er niet echt naar uit, denk ik. Ik hoop dat hij niet de zielige gaat uithangen. Of nog erger, vrolijke verhalen van zijn nieuwe leven. Ja ik kan wel zeggen dat ik hem niet meer terug wil, wil niet zeggen dat ik alles al zomaar aanvaard heb. Dat zal nog een tijdje duren. Maar het komt wel goed...