Ik had een lange relatie. Meer dan 10 jaar. Ja de sleur zat erin en ik deed veel dingen zonder haar. Maar een fantastische meid. Alleen ik kon mijn liefde niet tonen. Ik gaf om haar, maar hield niet (meer) van haar.

3 maanden geleden verliefd geworden op een vrouwelijke collega. Dit was de druppel voor mijn lange relatie. We gingen uit elkaar. Een week erna (na heel wat telefoon contact) met die collega buiten werk afgesproken. Ik was intens gelukkig. Goede avond met alles er op en eraan.

Er ontstond een relatie, als ik dat zo kan noemen. we spraken hooguit 2 x per week af (zij wou niet meer), maar de dates waren super. Ik had ook absoluut het idee dat zij dat vond. 1x kwam ik te dicht bij, stuurde ze me naar huis. Andere keren ging het gewoon super, intiem. Ik was smoor, maar ik merkte wel dat zij twijfelde soms.

Na 3 weken. Zo gaat het niet langer zegt ze. Of het wordt een relatie (max 2x per week) of we stoppen. 3 dagen later. Zij zegt we stoppen ermee. BAM.

Op het werk weet niemand iets. Zij is weer heel gewoon, en ik.....

Ben nog nooit zo gek geweest op iemand als volwassene. Zie haar elke dag op het werk, maakt het niet makkelijk. Ze was voor mij de ware en dat gevoel heb ik nu na 6 weken nog, ondanks dat ik rationeel denk; ze past niet bij me.

Zij gaat inmiddels vrolijke door met nieuwe afspraakjes. Zij wil geen relatie, maar wel leuke tijd met een kerel. Ik vind het zo zonde, gun haar zoveel meer.

Snap me zelf ook niet meer. bindingsangst met m'n ex en met die collega absoluut niet.

Wilde ontslag nemen, maar ja, is ook niet alles. Kan mezelf moeilijk een houding geven op het werk bij haar. Zie haar straks paar weken niet door vakanties. Misschien helpt dat....