Het is nu ruim 10 maanden geleden dat ik je voor het laatst heb gezien en nog steeds zit je bijna dagelijk in mn hoofd. Het is bijna 1?Ǭ? jaar uit en toch voelt het nog zo kort geleden dat we samen waren, bij elkaar hoorde... Vanaf het begin heb je laten zien wat voor jongen je bent, een player en iemand die houdt van mooie vrouwen. Iets wat ik volgens jou niet ben en dat heb je me vaak genoeg duidelijk gemaakt. Je zei zelfs een keer in een ruzie dat mijn kont je uitzicht blokkeert als ik voor je loop op de trap en die opmerking vergeet ik volgens mij mn hele leven niet meer. Ik heb hem al zo vaak verteld tegen vriendinnen of (toekomstige) vriendjes en die vonden het allemaal even lullig van je, maar het past bij je. Zo ben jij. Misschien had je het nodig om je goed te voelen over jezelf of misschien vond je mij echt lelijk maar je hebt me zoveel pijn gedaan met dit soort opmerkingen! Ook toen ik mn haar donker had gekleurd kon je alleen maar zeggen: als je het kort had geknipt had ik het meteen uitgemaakt. Zo diep zat de liefde dus bij jou, het was op uiterlijk gebasseerd en aangezien mijn uiterlijk niet echt was wat je zocht zat je gevoel voor mij niet diep. Hoe kan het dan dat we toch over kinderen spraken na 2 maanden al, dat we het over samenwonen hebben gehad en zelfs bij De Hypotheker hebben gezeten? Je was daarna zo enthousiast maar als ik iets verder ging en begon over het inrichten van ons huisje dan wist je het allemaal niet meer. Maar wat we wel al heel lang wisten is dat als er een zwarte leren bank stond, een groot bed, een tv in de badkamer boven het bad en een tosti rooster dat we gelukkig waren. Dit soort kleine dingen lijken mijn hoofd maar niet te willen verlaten. Beelden op de tv, soorten muziek, bepaalde plaatsnamen en sommige namen van mensen doen me aan jou denken. En aangezien ik van dat alles elke dag wel iets zie of hoor denk ik dus nog steeds elke dag aan jou. Ik wil het niet, ik ben het zoooo zat! Over het algemeen was onze relatie 80% dieptepunt en 20% super hoogtepunt, dus niet echt een goede relatie, maar ik was geobsedeerd door jou en het lijkt wel of ik dat nog steeds ben. Ik noem je naam elke dag wel minsten 1x, ook al neem ik me elke morgen voor dat deze dag niet te doen. Maar hoe kan ik dat als ik de nacht die net voorbij is alweer van je heb gedroomd? Tegenwoordig vraag ik je in mn dromen niet meer of het ooit nog goedkomt tussen ons en zij komt er nu ook wel elke keer in voor. Ze hoort dan bij jou en ik ben verledentijd, maar vaak is het in die droom wel wat gemoedelijker dan in het echt. Want feit is dat we het weekend van 2 op 3 Oktober nog naar ons hotel in Eindhoven zijn geweest waar je me vertelde dat je met mij oud wilde worden, alleen nu nog even niet, want nu had je het nog leuk met haar. In de 6 maanden dat wij nog contact hadden nadat het uitging heb je vaak aangegeven het erg te vinden als ik met een ander sex zou hebben en dat je me miste, zelfs de ruzie's, maar het was steeds niet genoeg om het uit te maken met haar en terug te komen bij mij. Ik weet ook niet of dat had gewerkt, want hoevaak was het voor onze definitieve breuk al wel niet uitgeweest? Zeker 5x als het niet meer is en elke keer strandde we op dezelfde problemen; ik voelde niet genoeg liefde van jouw kant en je was gewoon niet het type jongen wat ik zocht en andersom was het zo dat ik qua uiterlijk vooral niet was wat jij zocht, maar toch bleef ik vast houden aan het feit dat we voor elkaar gemaakt waren. Hoe kon het anders dat we elkaar die dag in Mei hadden ontmoet op het terrasje in Gouda? Dat verhaal van onze ontmoeting kan iedereen ondertussen ook wel dromen, zo vaak heb ik dat verteld en ook dat laat me nog steeds niet los. Er is een nummer wat ?¢‚ǨÀúI need love' heet, deze heb je gedraaid aan het begin van onze relatie. Het gaat over een jongen die voor 50% een goede en liefdevolle relatie wil hebebn en voor 50% nog wil playen en genieten van zn vrijgezelle leven. Je zei toen dat dat voor jou ook opging en dat is in die bijna 2 jaar van onze relatie nooit veranderd. Daarom voelt het ook zo kut dat je meteen weer overging in een nieuwe relatie met haar toen het uitging tussen ons. Je wilde toch vrij zijn? Geen geziek? Geen verplichtingen? Maar ja, qua uiterlijk was ze precies wat jij zocht en daar ging je voor. Nadat ik je voor het laatst heb gezien in Oktober hoorde ik van een vriend van je dat je met haar samenwoonde en dat brak mijn hart! Waarom wel met haar, en ook nog eens zo snel! Waarom zij wel en ik niet? WAAROM? Het zijn vragen die ik nooit beantwoord ga krijgen want je hebt een ander telefoonnummer en je nieuwe adres weet ik ook niet. Ondertussen heb ik gehoord dat je een huis met haar hebt gekocht in de plaats waar zij vandaan komt. Het doet zo'n pijn om te weten dat je met haar die stap wél wilde maken en met mij niet. Het zal wel zo zijn dat ze beter bij je past en ik weet ook dat ik beter kan krijgen dan een jongen die me constant de grond in boort en het bloed onder mn nagels vandaan haalt met zn ongeinteresseerde gedrag maar toch... WIJ waren toch na een maand er al over uit hoe mijn bruidsjurk eruit zou zien en WIJ wisten toch al wat de datum zou zijn en waar en hoe we het wilde vieren? Het was toch WIJ, toch niet jullie... Het doet nog steeds zo vreselijk veel pijn wat er allemaal is gebeurd; de vernederingen, de ruzie's, het gevoel van onmacht, het gevoel van niet alleen kunnen zijn, of beter gezegd, niet zonder JOU kunnen zijn en hoe het nu uiteindelijk is tussen ons, geen contact en geen interesse meer van jouw kant. Denk je nog wel eens aan me? Weet je nog de leuke dingen die we samen hebben gedaan? Weet je nog hoe het voelde toen we voor het eerst ?¢‚ǨÀúik hou van je' tegen elkaar zeiden en weet je nog hoe het was de eerste keer dat we samen wakker werden, in dat hotel? Ik heb geen idee of je er ooit nog aan denkt, het zal wel niet want als ik zo terug kijk lijkt het net of onze hele relatie berust was op mijn gevoelens voor jou en jou positieve buien richting mij. Jij hebt nooit voor mij gevoeld wat ik voor jou voelde en soms nog steeds voel en dat doet zo'n pijn! Misschien heb ik het mis, maar laat me dat dan eens weten! Maar dat doe je niet, dat zul je nooit doen en daarom voelt het zo onafgemaakt en leeg als ik aan jou denk. Er is nooit een goede afsluiting geweest tussen ons en daar kan ik, blijkt nu toch niet mee leven. Iedereen zegt dat het went, dat tijd alle wonden heelt en dat het beter wordt en ja, de hele scherpe randjes zijn er zeker af, maar er blijft nog genoeg pijn over om nog heel lang mee te zitten! Maar dat wil ik niet meer, ik ben het zat! Ik weet dat ik toen onze relatie net uit was, ik alles heb geidealiseert, dat doe ik nu niet meer. Ik ben realistisch en weet dat het ooit een keer kapot was gegaan tussen ons, maar waarom heeft het toch zo moeten lopen? Waarom heb je me meteen ingewisseld voor haar, waarom moest je mij zo nodig vertellen hoe mooi en vooral hoe dun ze was en waarom sprak je met mij af, kon je wel huilen als ik je vertelde over mijn nieuwe ervaringen met jongens, terwijl jij al een tijdje met haar ging? Waarom hadden we nog zulke goeie sex toen het over was en waarom kon je me dan nog zo liefdevol in mn ogen kijken? Voelde je toen echt nog liefde voor me of was het gewoon een geile blik die ik verkeerd intepreteerde? Door die ervaring met jou dat half jaar ben ik afgestompt voor sex. Voor mijn relatie met jou vond ik sex iets kostbaars, iets wat je niet zomaar met iedereen deelt. Maar toen het over was tussen ons ben ik het gaan zien als iets niet boeiends, iets wat iedereen met elkaar doet zonder iets voor die ander te voelen. Ook over vreemdgaan ben ik anders gaan denken. Toen ik met jou had heb ik vaak genoeg gezegd dat ik niet snap dat meisjes onder elkaar dat elkaar aandoen; vreemdgaan met een jongen waarvan je weeet dat ie een vriendin heeft. Maar in dat halve jaar dat wij nog contact hadden heb ik het met jou gedaan, ondanks dat je met haar had, ik ben met X een sex realtie begonnen terwijl hij al 2?Ǭ? jaar met zn vriendin had en daarna zijn nog wel wat jongens gevolgt. Het verbaasde me op een gegeven zelfs als een jongen mij of een vriendin niet wilde omdat al hij een vriendinnetje had! Bestaan dat soort jongens dan nog? In mijn beleefwereld niet! En ik was al nooit gelukkig met mijn uiterlijk, maar door jou geloof ik het nooit meer als een jongen zegt dat ik een lekkere kont heb. En geloof het of niet maar dat wordt vaak genoeg tegen me gezegd en die jongens menen het, dat weet ik zeker, maar bij mij gaat het er gewoon NIET in dat ze zoiets mooi kunnen vinden, allemaal dankzij jou! Ik ben het ene moment als ik aan je denk zo boos vanwege al die KUT dingen die je me hebt aangedaan en het volgende moment kan ik wel janken omdat ik je mis, nog steeds, na al die tijd! Ik wil dat je uit mn hoofd gaat en uit mn hart. Ik wil ruimte maken voor een nieuwe liefde, die wel van beide kanten komt maar dat gaat niet zolang jij die ruimte blijft opeisen! Dus ga alsjeblieft weg, laat me met rust, ook in mn dromen. Ik wil je loslaten maar je gaat niet. Het liefst zou ik je deze brief willen laten lezen, maar opsturen heeft geen zin. Je leest het toch niet zodra je door hebt dat ie van mij is en bovendien is de brief veel te lang. Daar had je al nooit het geduld voor, je kon het nooit voor me opbrengen om lang ergens over te praten of een brief van me te lezen, dat kon je al niet binnen onze relatie dus waarom zou je dat nu wel doen? Misschien omdat het MIJ zou helpen als je dit allemaal wist? Misschien omdat ik het dan allemaal achter me zou kunnen laten en afsluiten? Maar zo ben jij niet, nooit geweest en zo zou je ook nooit worden. Je zou nooit een jongen worden die iets voor een ander doet zonder dat je er zelf ook wat aan hebt. Want je bent ontzettend egoistisch, dat heb ik je vaak genoeg gezegd en je ontkende dat ook nooit. Wat heb ik in godsnaam ooit in je gezien? Wat in jou trok me nou zoo aan dat ik bijna 2 jaar ben blijven hangen? Wat? Maar ja, als ik dat wist, dan wist ik ook wat ik nu moet doen om dit hoofdstuk af te sluiten, dan zou het allemaal een stuk gemakkelijker worden voor mij...