Het leek de laatste tijd zo goed te gaan, mijn gedachten waren niet meer naar jouw gericht en ik leek weer een beetje van het leven te kunnen genieten. Zelfs de vraag van jouw om het na de vakantie eens goed te bespreken speelde niet meer in mijn hoofd. In het begin dacht ik dat we er nog wel uit zouden komen, maar aangezien dat er geen contact meer kwam toen we beide thuis waren had ik een dikke streep door deze afspraak gezet. Ik had zelfs al voorgenomen dat als je een keer zou bellen ik heel kortaf zou reageren.

Het veranderde allemaal toen je zondag jarig was en ik al heel de week voorgenomen had niet te reageren. Toch kon ik het die dag niet laten en de mensen om mij heen adviseerde ook jouw een smsje te sturen. Gelijk stuurde je een berichtje terug en ik dacht dat we weer normaal tegen elkaar zouden doen. Voordat ik het wist hadden we toch sms-contact, maar je reageerde op mijn laatste sms niet meer wat dan toch weer begint te knagen..

Vanmorgen weer veel ste vroeg wakker en dan spoken er zoveel vragen door je hoofd... Waarom had je niet aangegeven dat je ergens mee zat? We hadden het toch zo goed met elkaar? Al die toekomstplannen die we besproken hadden? Denk je nog wel eens aan mij? Wat zou je doen als ik opeens voor je stond? Ik had me voorgenomen dat als de radiowekker zou af gaan, ik mijn conclusies moest trekken aan het eerste nummer dat gespeeld werd.

Het was iets voor 8-en:
So many tears I've cried,
So much pain inside,
Baby, it ain't over till it's over...

Hoe ironisch....