Zelf denk ik ook niet dat vreemdgaan einde relatie moet zijn. Het ligt er wel aan hoe dat gebeurd is, wat er gebeurd is en wat de reden is. Onzin van haar om te denken dat mensen die vreemdgaan accepteren het zelf ook een keer gedaan zouden hebben.

Terugkijkend denk ik wel dat ik teveel begrip heb getoont. Tuurlijk ben ik kwaad geweest af en toe en vaker emotioneel enz. maar ook te begripvol en teveel getolereerd. Ik denk nu een beetje dat dit een fout van mij was. Begripvol is misschien goed tot op bepaalde hoogte, maar op een gegeven moment ging ik voor alles begrip hebben en mocht ze maar doen wat ze wilde, terwijl ik mezelf volledig weggecijferd heb. Ze wist hoe dan ook dat ze bij mij toch wel terecht kon en ik hoe dan ook van haar zou houden. Eigenlijk was dat vanwege de situatie, maar ik vraag me af of ik in een normale relatie niet precies hetzelfde zou gedaan hebben. Dan zou ik mezelf waarschijnlijk net zo weggecijferd hebben en altijd begrip getoond hebben, hoeveel pijn het me zelf ook zou doen.

Die hele houding van mij ook daarna van je mag altijd terugkomen en zal er altijd voor je zijn is ook al iets waar ik nu eigenlijk van denk: Waarom eigenlijk? Is dat liefde? Wil dat zeggen dat ik zoveel van haar hield (houd?) dat wat ze ook doet ik altijd er voor haar zal zijn? Of is dat gewoonweg een teken van mijn eigen laag zelfbeeld? Waarschijnlijk beiden.

Misschien zoals de situatie was, heb ik het goed gedaan. Hoe dan ook, fijn zoveel begrip te hebben maar ik vraag me af of het niet juist dat is wat de ander nog meer afstoot. Eigenlijk is dit nu meer op mezelf bedoeld allemaal. Pffffff.