Oke lieve ldvd'ers, hier dus mijn verhaal..

een week geleden heb ik mijn eerste blog gepost waarin ik aangeef te twijfelen of ik mijn ex terug wil na hem weer gezien te hebben. Welnu staat daarin niet erg veel detail over alles wat er gebeurd is, dus dacht misschien als ik het een en ander vertel, dat misschien wel helpt om jullie een betere visie te geven..

Om te beginnen, een paar jaar geleden heb ik mijn ex leren kennen in een kroegje waar we beiden (toen) geregeld naartoe gingen. Er was vanaf de eerste ontmoeting al een klik tussen ons. Probleem was alleen dat hij zelf nog in een relatie zat. Ik ben het type dat niet in een relatie gaat stoken dus ik liet het maar voor wat het was. Desondanks bleef die aantrekkingskracht tussen ons groeien iedere keer als we elkaar weer zagen, en ik werd op slag verliefd. Een paar weken later kwam ik hem met Oud&Nieuw dus tegen in de stad en toen zijn we aan de praat geraakt. Hij vertelde dat het met zijn relatie al lange tijd niet goed ging en dat hij me leuk vond. Op een gegeven moment zoende hij me en ik ging daarin mee. Dat is daarna ook wel vaker gebeurd. (Heel slecht, ik weet het..) Toen even afstand genomen.

Na een tijdje kwam ik hem weer tegen en toen bleek dat het uit was met zijn vriendin, hij gaf aan dat die relatie al jaren niet meer zo lekker liep, dus dat het zo onverwachts nog niet was. Hij gaf toen ook aan dat hij mij graag beter wilde leren kennen, maar daarnaast nog niet toe was om zichzelf nu alweer vast te leggen. Hij was ook heel erg gekwetst door alles in zijn vorige relatie, dus dat was ook heel logisch natuurlijk en kon ik goed begrijpen. Zat er zelf ook niet op te wachten te fungeren als pleister. Ben er toen zonder verwachtingen ingegaan om te kijken waar het naartoe zou leiden.

Maar op zich ging dat best goed. We spraken na een tijd ook steeds vaker af, en een paar maanden later kregen we ook iets met elkaar. Dat ging goed maar toen begon het gezeik dus.. We waren naar een concert geweest, ik met mijn vrienden en hij met de zijne en we kwamen elkaar daar tegemoet. Maar zijn vrienden mochten blijkbaar niet weten wie ik was, want niemand mocht weten dat hij alweer iemand anders had, dus negeerde hij me half van de tijd. Ik stond versteld.. dit ga je toch niet menen? Vervolgens, begon ik daarover en moest ik zijn situatie begrijpen.. hij zei dat wij misschien ook niet zo'n goed idee waren en hij niet toe was aan een relatie en daarom deed mijn gevoel er blijkbaar niet toe (ben overigens toen alleen naar huis gegaan).

Meneer verdween toen een maand, heeft hij niks van zichzelf laten horen. Hij kwam daarna terug met excuus dat hij even geen behoefte had aan contact, kwam door zijn ex want dit dat zus zo blablabla.. Geen idee waarom we daarna gewoon weer verder gingen, ik gok dat ik hem makkelijker toeliet omdat ik toen nog zoo verliefd was. In ieder geval hadden we het toen weer goedgemaakt. Gelukkig ging dat goed voor een paar maanden, maar toen hup!.. Weer ineens nam hij zijn afstand, liet hij mij stikken nadat ik nota bene met een pistool overvallen was! Een paar weken weer niks van zichzelf laten horen etc. And so on... WHAT THE FUCK????

Hij gaf later aan dat de reden waarom hij die afstand soms naam, dat hij dat deed was om mij niet te kwesten. Omdat hij dacht mij toch niet te kunnen geven wat ik nodig had, en hij zelf ook niet goed begreep waarom hij zo deed. Het eerste jaar heeft dit gedrag zich in ieder geval meerdere malen herhaald. Weer geen idee waarom ik hier mee in zee ging, maar afijn..

Nja ongeveer een jaar later ging het tussen ons eindelijk beter. Hij was er voor me, hij stelde me eindelijk voor aan zijn vrienden, en leek ook wel een stuk minder gesloten met de dingen om te gaan. Ik zal niet zeggen dat hij me toen al heel dichtbij liet, maar hij duwde me in ieder geval niet telkens weg. Maarja, ook dat ging goed voor een half jaartje en afgelopen zomer was voor mij echt de druppel. Heb hem toen expliciet duidelijk gemaakt dat ik geen zin had in dit eindeloze getouwtrek, en geen man in mijn leven wil die om de zoveel tijd de grond onder mijn voeten vandaan haalt.. Dit zette hem wel aan het denken. Dat moment hebben we eindelijk eens goed kunnen praten na lange tijd. We moesten werken aan onze communicatie. Hij moest leren het verleden los te laten en leren zijn gevoel meer uit te spreken, en ik zou zelf ook meer over mijn gevoel moeten praten. Nou, zo gezegd zo gedaan. Maar de communicatie kwam al gauw weer alleen van mij kant. Langzaam ging het contact ook weer bergafwaarts en hij deed steeds minder moeite voor me. Hij kwam zijn afspraken nauwelijks meer na, of kwam niet opdagen omdat hij liever bij z'n vrienden zat. Hij spendeerde op een gegeven moment ook veel meer tijd met z'n vrienden dan met mij. De laatste keren dat ik er was was zijn beste vriend er ook telkens. Ik voelde me gewoon compleet 'nobody'. Like nothing at all.

En ik heb zooo vaak geprobeerd om met hem te praten, om hem te begrijpen en tevens hem ook proberen te doen inzien in hoeverre ik hieronder leed. Iedere keer was het weer datzelfde liedje.. hij zei dat hij me begreep maar hij pastte zijn gedrag alsnog niet aan. En zeker de laatste maand, ik werd zo moe van het elke keer weer moeten praten over dit en dat. Ik wilde ALLEEN MAAR dat hij iets meer rekening hield met mij. Ik was na mijn idee niet claimerig, ik gaf hem ruimte genoeg. Een week niet bellen was bij ons normaal, raakte ik ook echt niet over in paniek ofzo maar zelfs de meest normale dingetjes zoals afspraken nakomen, het leek hem gewoon niet te kunnen schelen.. Want ja.. zij is er toch wel. Thans zo voelde het wel een beetje, alsof hij mij in dezen heel erg als vanzelfsprekend beschouwde. Hij gaf ook geregeld aan dat hij een leeftijdverschil merkte tussen ons, (welke overigens 4 jaar is, hij is 26 en ik ben 22, nou tenzij ik nog ieder weekend zou gaan stappen en geen stabiel leven zou leiden zou ik zeggen oke, maar verder waar hebben we het in mijn opinie dan over??? Maargoed..) En verder voldeed ik blijkbaar niet genoeg aan een ideaalplaatje in zijn hoofd waarvan hij dacht dat het nodig was om zijn angsten te overwinnen, meer zekerheid te verwerven dat deze relatie wel blijft werken etc. Want hij kon nog steeds het verleden niet loslaten.

Nouja, na 2 jaar gedoe voelde ik me zo gesloopt... moe van het vechten, zo tranen uit machteloosheid gelaten dat ik niet eens meer kon huilen, voelde me niet goed genoeg voor hem en niet in staat om hem gelukkig te maken.. besefte me ook dat hij alleen zichzelf uit die chaos kan trekken. Dusja, zodanig dus dat ik er een maand geleden een punt achter heb gezet. Ik houd nog wel van hem, maar dit.. dit kon ik mezelf gewoon niet meer aandoen.

De hamvraag die nu komt; hij heeft ongeveer een week geleden (toen was het iets meer dan 3 weken uit) laten blijken dat hij mij terug wil me heel erg mistte. Dat de enige reden waarom onze relatie niet werkte puur door hem kwam. Door de afstand die hij nam, dat hij het verleden moet leren loslaten, maar dat hij ondanks alles iets moois tussen ons niet wil vergooien door het verleden, hij wilde een nieuwe start.. en hij had beter naar zijn gevoel moeten luisteren etc. (Details staan in vorige blog)

Punt is.. hij is niet gewend dat ik bij mijn standpunt blijf. Ik heb hem nooit eerder echt verlaten, soms weleens een weekje rust maar nooit dit. Hij had altijd de controle en nu.. Nu ben ik dus echt weg. En dat is hij niet van me gewend. En ik houd ontzettend veel van hem hoor, daar niet van.. maar ergens denk ik, waarom zou het nu anders zijn? Zoiets gebeurt feitelijk gezien niet zomaar en zeker niet in zo'n korte tijd... Maar desondanks heb ik wel het idee dat zijn woorden oprecht waren, zou het dan door dat inzicht wel kunnen werken vraag ik me af? Ergens wil ik hem wel weer graag bij me.. Zijn lieve sterke armen om mij heen, en zijn zachte kleine kusjes op mijn hoofd terwijl ik tegen hem aankruip..

Nouja.. ik weet dus gewoon NIET wat ik moet doen!!! Verdiend hij uberhaupt nog een kans vraag ik me af?

Heb hem begin deze week in ieder geval laten weten dat ik het allemaal even niet weet en voorlopig geen contact wil. Indien onze liefde sterk is & het echt goed zit tussen ons, dat het dan vast wel goedkomt maar dat ik nu niet zomaar verder kan gaan.

En nu ist dus even allemaal eens goed bedenken.. Hoop echt dat iemand hiermee tips heeft want ik kom er op deze manier echt niet uit...

Alvast bedankt voor het lezen van deze lap tekst, en alvast bedankt voor eventuele tips

Xxx liefs Claire93