Weer een dag aan het werk, naja, in hoeverre je van werk kunt spreken want erg veel krijg ik niet gedaan. Wel heel veel steun bij collega's. Wat Super is! met iedereen een 1 op 1 gesprek gehad. helemaal te gek! en ze begrijpen ook dat ik niet op volle toeren kan draaien. Normaliter meer dan op volle toeren. Hier kom ik mezelf nu ook wel een beetje in tegen.

Afgelopen zondag is er op een hele mooie en nette manier duidelijkheid gekomen op mijn vraag of er wellicht voor "ons" nog iets in het vat zou zitten. Ook heb ik veel antwoorden gekregen op mijn overige vragen. Meer kan ik me eigenlijk niet wensen. Ik heb te horen gekregen dat ze niet meer verliefd op me is, en dat ze nu wilt kiezen voor zichzelf. Leuke dingen doen, stage in het buitenland en nog veel meer. 1 reden is niet meer verliefd zijn en de andere reden is dat ze zichzelf te jong (22) vindt om nu de volgende stap te zetten. Na 4 jaar ga je denken aan samenwonen etc... (lees mijn blog voor alle ins and outs) en ze geeft aan hier nog niet klaar voor te zijn.

Ik ben met alle respect behandeld. Ze is heel lief voor me geweest. Heeft begrip getoond voor mijn gevoel. Zij heeft het uitgemaakt, ze spreekt dit ook uit en geeft aan dat het voor de partij die dit nieuws ontvangt heel lastig is en zal zijn/worden. Wow wat volwassen!

Gisteravond heb ik een bepaalde rust gevonden in deze duidelijkheid. Het is een heel vreemd gevoel. Officieel is het meer dan 3 weken uit maar het is slechts 2 dagen geleden dat er 100% duidelijkheid is gekomen. Nu is 3 weken ook niet lang...maar goed.

Ik heb de hoop dat het op korte termijn goed gaat komen echt laten varen. Dit merk ik ook aan mijzelf. Wel betrap ik me er op dat ik veel verder in de toekomst aan het kijken ben. Ik heb een soort van gedachte gecreëerd waarin ik denk dat wij elkaar in de toekomst, als ze haar "dingen" gedaan heeft, tegen gaan komen. Deze gedacht komt ook voort uit het feit dat ze dit diverse malen heeft aangegeven. Dat dit is gebeurt bij haar ouders, kennissen en vrienden van de familie. Dat deze tussendoor dingen hebben gedaan, relaties hebben gehad en uiteindelijk elkaar weer door het lot gevonden hebben. Ze spreekt uit hierin te geloven. Maar als het niet zo zou zijn, we ook niet bij elkaar horen te zijn. (wellicht dat deze gedachtegang na verloop van tijd ook wel verdwijnt)

Op dit moment heb ik geen behoefte aan contact en wil ik alle emotie gaan verwerken en het stof gaan laten zakken. Wel zou ik graag op termijn nog eens 1:1 contact met haar hebben. Wellicht dat als ik ver genoeg ben in mijn verwerking ik op een normale manier kan afspreken. Maar dan moet ik wel zekerheid hebben dat ik het helemaal verwerkt heb (als zal er zeker altijd een soort van gevoel blijven bestaan). Zij heeft uitgesproken ook open te staan voor contact.

Ik weet dat contact op korte termijn niet goed zal zijn (voor mij). Dus ik zal de komende weken/maanden ook geen contact gaan zoeken. Ik heb bemerkt dat ik in de "twijfelfase" afgelopen 3 weken heel veel op Facebook, hyves etc. heb gespiekt. Nu ben ik hier huiverig voor. Ik probeer Facebook te vermijden. Het klinkt vreemd, ik weet dat het beter is om haar te verwijderen, maar dit wil ik niet doen. Alles is zo vriendelijk verlopen dat ik er maar beter mee kan leren leven dat ik haar op Facebook zal zien. (plus we hebben 70 gemeenschappelijke "vrienden") Dus zelfs als ik haar verwijder, zal ik haar berichtjes nog zien als mensen er op reageren. Het rare is dat wij ook samen in foto's getagd zijn etc etc. Ook deze blijven zichtbaar.

Het vreemde van Facebook is dat er, in mijn nederige mening een totaal ander beeld van een persoon ontstaat. Vrolijke dingen worden geplaatst (aangedikt) en mensen reageren er op. Je kan je eigen beeld naar de buitenwereld creëren. Ik betrap mezelf er vaak genoeg op dat ik dingen heb geplaatst waarvan ik achteraf denk. Wat is de toegevoegde waarde? Ik probeer Facebook nu ook te vermijden (en zij zal dit ook zien).

Allemaal heel raar deze gevoelens. De gevonden rust (ik hoop dat het echt rust is en geen rust die ik mezelf aanpraat) het gevoel bij Facebook, dat als ik weer iets van haar zie mijn maag toch even dubbel klapt. (omdat het dan net lijkt alsof zij er geen moeite mee heeft en de draad makkelijk oppakt) Wat me ook weer met het feit confronteert dat contact uit den boze is voor een goede verwerking.

Zijn er mensen die dit herkennen?