Eergisteren zijn mijn vriend en ik na drie jaar uit elkaar gegaan. De beslissing kwam van beide kanten, beide waren we niet meer gelukkig, maar durfden we dit niet toe te geven omdat we gewoon nog heel veel van elkaar houden.
Hij was mijn eerste vriend en ik was zijn eerste serieuze relatie.

Ik voelde me al een tijdje niet meer lekker in mijn vel, maar er kwam ook een heleboel bij kijken. Ik lag niet lekker in de groep op mijn opleiding en ben na een tijdje dus ook gestopt met de opleiding, ik voelde me heel erg onzeker, ik was binnen nog geen jaar tijd tien kilo aangekomen en daar kwam ook nog eens bij kijken dat mijn moeder en mijn vriend op een moment niet meer door een deur konden.

Toen mijn vriend en ik drie jaar geleden bij elkaar kwamen, waren we zestien. En iedereen riep dat het maar twee maandjes zou duren, hooguit. Het eerste half jaar waren we inderdaad een stel verliefde pubers, handen werden niet losgelaten en als het even kon, waren onze lippen ook onafscheidelijk. En van twee maanden gingen we naar drie maanden en van drie naar vier. Pas na elf maanden waren we allebei klaar om de grote stap richting bed te nemen. Hij respecteerde mijn grenzen en ik de zijne.

Maar na een jaar samen zijn, ging het bergaf. Ik merkte dat ik steeds jaloerser werd en hij merkte dat hij zich ingesloten voelde. Na één jaar en twee maanden zei hij dat het over was. En ik was gebroken. Ik liet me naar bed brengen door mijn moeder, werd vier tot vijf keer per nacht wakker en dan begon ik gewoon te huilen.
Ik zag hem toen op school en iedere vrijdagavond bij onze vriendengroep. Ik wist dat het met hem ook slecht ging en vroeg me af hoe het kan dat wanneer twee mensen zoveel verdriet hebben het toch beter is om niet bij elkaar te zijn.

Twee weken later spraken we af om te praten. Ik had een afscheidscadeautje voor hem gekocht, maar toen ik eenmaal bij hem was, was alles goed. Hij vertelde me dat hij heel veel van me hield en het nog een keer wilde proberen, maar rustig aan en niet te serieus.
Dus langzaam maar zeker werd ik weer een deel van zijn leven en hij een deel van het mijne. Het ging een stuk beter en we waren een heel goed team.
Ik remde hem af als hij iets wilde doen zonder na te denken over de consequenties en hij spoorde mij aan de controle los te laten en het gewoon te laten gebeuren. Hij maakte daadwerkelijk een beter persoon van mij.

Maar vorig jaar rond deze tijd kwam er toch weer een moeilijke periode. Ik begon te twijfelen aan mijn gevoelens en ook de seks werd steeds minder. Als ik thuis was wilde ik graag bij hem zijn, maar als ik dan bij hem was, voelde ik niks speciaals meer. Ik begon me dan ook af te vragen of ik bij hem was omdat ik bij hem wilde zijn of omdat ik niet alleen wilde zijn.
Ik heb veel nagedacht in die periode. Afstand genomen en ook gevraagd of hij mij even met rust wilde laten, maar uiteindelijk hebben we ons toch samen door die periode heen weten te slaan.

Ondertussen werd ik ook opgenomen in zijn gezin. Steeds vaker bleef ik daar slapen en steeds meer van mijn spullen lagen bij hem. Met zijn zusje keek ik romantische komedies of we gingen winkelen, met zijn broertje speelde ik spelletjes op de tablet en met zijn ouders kon ik heel erg veel lachen en dronk ik koffie. Het werd steeds meer mijn veilige haven daar.

We zijn vorige zomer met een groep vrienden op vakantie gegaan en eerlijk gezegd had ik het achteraf niet zo gezellig als dat ik iedereen vertel. Ik merkte al gauw dat onze vrienden het liefst als een stel kleine kinderen door het vakantie park renden en mijn vriend daar maar al te graag aan meedeed. Mijn vriend en ik hadden veel spanning op vakantie en de laatste avond liep het zo uit de hand dat ik op een andere kamer heb geslapen en hij zijn gitaar kapot heeft geslagen.

Terug van vakantie begon het echte leven weer, hij ging terug naar school, ik begon met mijn studie en we zagen elkaar alleen nog maar in het weekend. Gevolg hiervan was, dat ik steeds minder bij mijn vader kwam, die ik maar om het weekend zag. Maar op dat moment wilde ik alleen maar zo veel mogelijk bij mijn vriend zijn.
Dus een paar weken nadat het nieuwe schooljaar was begonnen kwam ik vaker dan alleen de weekenden daar. Na schooltijd, na het werken.

Mijn verjaardag in september liep het uit de hand. Ik was jarig op een woensdag en verheugde me op de avond dat mijn vriend zou komen. Mijn moeder had erg haar best gedaan, mijn favoriete taart gemaakt, mijn broertje deed lief tegen me en mijn stiefvader wilde zelfs trakteren op grieks. Ik wist dat mijn vriend op woensdag van half zes tot half zeven muziektheorie had en hij had de les die hij daarna moest geven al afgezegd. Maar ik zou het gewoon zo fijn hebben gevonden als hij meeging uiteten. Dus belde ik hem op om hem te vragen of hij heel misschien de muziektheorie voor een keertje af kon zeggen. Dit schoot echter in het verkeerde keelgat en we kregen knallende ruzie aan de telefoon. Ik was zo kwaad op hem dat ik hem heb gezegd dat hij niet meer hoefde te komen die dag en de telefoon had neergelegd. Meteen had ik spijt en heb ik toen terug gebeld. Maar het was te laat. Mijn moeder zag hoeveel verdriet ik had en heeft mijn vriend opgebeld dat hij zich onbehoorlijk gedroeg. Waarop mijn vriend zei: "Het interesseert me niet zoveel wat u ervan vindt."
Vanaf toen was mijn vriend ook niet meer welkom bij mij thuis.

De ruzie hebben we het weekend erop bijgelegd en een maand later hebben we alsnog mijn verjaardag met z'n tweetjes gevierd. Hij trakteerde me op een etentje bij de griek en had voor die avond heel erg zijn best gedaan. Kaarsjes, en ook voor de seks was hij creatief geweest. Die avond voelde ik me echt het gelukkigste meisje.

Toen kwam weer een moeilijke tijd, steeds vaker kregen we woorden over kleine dingen. We raakten geïrriteerd en deden ons best niet meer. Het maakte hem niet meer uit of zijn kamer een bende was wanneer ik kwam, want we lagen toch alleen maar op bed.

Kerstavond zouden we met z'n tweetjes zijn. Het was een stuk minder romantisch dan ik me had ingebeeld, maar het was wel heel gezellig. Pizza besteld en disney kerstfilmpjes, terwijl overal op de vloer inpakpapier lag, omdat we tegelijkertijd de cadeaus voor iedereen aan het inpakken waren.

Vorige maand waren we drie jaar samen. Hij zat in Groningen die dag voor een optreden en ik zat thuis (Zuid-Limburg). We waren die dag letterlijk allebei ieder aan een uiteinde van het land. Ik kon op geen enkele manier hem een berichtje sturen, want zijn telefoon had hij thuis laten liggen. Hoewel het een speciale dag had moeten zijn, voelde het niet zo.

Van dat moment tot nu leefden we in een soort sleur. Ik ging naar hem toe, we aten wat, hadden seks, keken samen televisie, hij ging slapen en ik keek nog even verder. Ook de ochtenden waren niet meer zoals ooit. Waar ik vroeg vaak kussend wakker werd, werd ik steeds vaker alleen wakker. Op een moment heb ik hem de vraag gesteld of hij wel eens dacht aan samenwonen. Iets waar ik de laatste tijd steeds vaker over na ging denken. Maar zijn antwoord was: "Nee, ik vind het fijn dat de toekomst zo onvoorspelbaar is en wil ik ook niet aan de toekomst denken."

Vorige week donderdag zou ik na het werk weer naar hem toe gaan en bij hem blijven slapen. Hij was moe, zoals wel vaker de laatste tijd. Op school waren ze bezig met een tour en het vergde veel energie van hem.
Dus we aten wat, gingen weer naar zijn kamer en hadden seks. Hij moest nog wat doen voor school en ik keek een serie. Hij heeft daarna nog een aflevering met mij samen gekeken en zei toen: "Ik ga slapen."
En op het moment dat hij lag te slapen en ik televisie aan het kijken was besefte ik dat het niet goed voelde. Ik miste zijn armen om me heen en bedacht me dat het lang geleden was dat we over het bed hadden gerold in een kietelgevecht.
Ik sliep zeer slecht die nacht, het waaide heel hard, mijn vriend snurkte en ik lag te piekeren. Dus toen mijn vriend mij de volgende ochtend liefdevol over mijn wang streelde, snauwde ik naar hem dat hij me met rust moest laten. Ik heb hier nu zo ontzettend veel spijt van. Hij wilde knuffelen en ik duwde hem weg en nu op dit moment zou ik er alles aan willen doen om nog een keer zo wakker te mogen worden.
Hij vroeg wat er aan de hand was en na veel wikken en wegen heb ik hem gevraagd of hij gelukkig was. Dat wist hij niet. En ik wist ook niet of ik wel gelukkig was. Eigenlijk wist ik het wel, maar durfde ik het niet hardop uit te spreken.
"Waar zijn we in godsnaam mee bezig?" Dat zijn zijn woorden die nu gewoon continu door mijn hoofd spoken.
Ik moest werken, dus na een knuffel, een kus op mijn wang en een "het spijt me" ben ik richting bus gelopen waar ik letterlijk inzakte.
Ik heb hem die vrijdagavond een berichtje gestuurd: "Ik mis je en ik hou van je, slaap lekker, ik hou nog steeds heel veel van je Xxx"
Zijn antwoord was: "Ik kan niet tegen je liegen, ik moet nadenken, slaap lekker schat Xxx"
Eigenlijk wist ik toen al genoeg en al helemaal toen ik zaterdag het berichtje kreeg waarin hij of we de dag erna konden praten. Ik kwam eergisteren na mijn werk daar. Zijn ouders zaten op de bank en ik heb eerst met zijn moeder gesproken over de oriëntatiedag die ik de dag ervoor had gehad. Mijn vriend deed afstandelijk, gaf me een kus op mijn wang en dat was het. Na een uur bij zijn ouders te hebben gezeten zijn we naar zijn kamer gegaan. En kwam het eruit: "Ik heb veel nagedacht en ik heb vooral nagedacht over waarom. Waarom ik er niet voor wil vechten. Ik voel het niet meer, niet genoeg althans."
En ondanks dat ik wist dat dit eraan zat te komen, kwam het als een verrassing. Waar ik vooral had nagedacht over hoe het kwam dat we ons zo voelden en hoe we het konden oplossen samen, was zijn oplossing heel duidelijk: het was klaar.

Hij zei het ook tegen mij: "Het is niet over, het is af. Ons schilderij is af, de laatste streep is gezet. De laatste woorden van ons boek zijn geschreven en het boek is af."
Dat was binnen een half uur afgelopen. We hebben toen samen onze Facebookstatus verandert en hebben nog even gesproken en de sfeer was meteen anders. Alsof er een blokkade weg was en we weer alles konden zeggen wat we wilden. Hij noemde me een bitch en in plaats van boos te worden wat ik normaal zou hebben gedaan, moest ik lachen. We moesten allebei veel lachen. We maakten grapjes over seks en over dingen die gebeurd zijn. Ik zag de lach weer op zijn gezicht waar ik drie jaar geleden voor was gevallen.
En in mijn buik begon het weer te kriebelen. En ook hij zei: "Zo voelt het goed, zoals het hoort, zoals het was."
En inderdaad het voelde zoals het was, zoals het hoorde te zijn en ik heb hem ook gezegd dat wanneer we zo door zouden gaan ik binnen no time weer smoorverliefd op hem zou zijn.

Zo hebben we zeker nog twee uur gezeten en toen moest ik gaan, maar dat wilde ik niet. Ik wist dat thuis het besef zou komen en dan zou ik alleen zijn. Voordat we zijn kamer verlieten, pakte hij me vast en omhelsde me, toen ik vervolgens bukte om mijn schoenen te pakken gaf hij mij een tik op mijn billen (hij heeft die avond meerdere keren het grapje gemaakt dat hij mijn borsten en billen toch wel het meest zou missen), mijn reactie was heel even met mijn vinger langs zijn tepel te strelen, waarvan ik weet dat hij dat heerlijk vind. En het had ook niet veel gescheeld of we waren met elkaar in bed beland.
Zijn vader heeft ons toen naar mij thuis gereden, zoals in onze relatie heel vaak voor kwam. We zaten samen op de achterbank en in plaats van stilte plaagden we elkaar. Hij stak zijn tong uit en zei dat ik die nooit meer zou aanraken. Waarop ik weer verwoede pogingen deed om mijn vinger in zijn mond te steken om zijn tong aan te raken.
Het voelde heel natuurlijk en toen hij mij afzette voor mijn deur, ga hij me weer een kus op mijn wang en bedankte me.

Gisteren was verschrikkelijk.
Ik blijf tegen mezelf zeggen dat dit beter is en we gewoon vrienden blijven. Maar op dit moment voelt het alsof ik nooit meer gelukkig kan zijn. Vanochtend werd ik wakker en besefte ik dat ik nooit meer wakker zal worden door een liefdevolle streel over mijn wang en heb ik zo'n ontzettende spijt dat ik afgelopen vrijdag zo tegen hem heb gesnauwd. Zijn moeder zag het al een half jaar aankomen en zegt dat het ook definitief is. Hij heeft gezegd voorlopig geen relatie meer te willen, met niemand niet.
Maar toch voelde het zo goed zondagavond en waren we bijna in bed beland.
Het voelt zo fout nu niet meer bij hem te zijn.
We hebben gisteren ook best veel gechat op Facebook en dat zijn de enige momenten dat ik me weer een beetje goed voel. Iedereen zegt dat ik even afstand moet nemen, maar dat kan ik niet en ik denk ook niet dat ik dat wil.

Hij zegt zelf dat hij zich opgelucht voelt, maar dat hij me wel mist en het fijn vindt om op de manier zoals we zondag praatten, met mij te praten. Maar hij denkt ook dat dat alleen maar kan als we niet bij elkaar zijn.
Ik weet nu gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik blijf hopen dat we over een paar weken beseffen niet zonder elkaar te kunnen, ondanks dat iedereen zegt dat het klaar is.

Ik weet dat het een heel lang verhaal is, maar ik moest het even kwijt en reacties zouden echt heel fijn zijn, vooral omdat ik nu echt niet meer weet wat ik moet doen...