Je bent inderdaad zoals je zelf onderaan al aangeeft voor haar aan het invullen. Snap ik wel, want ik heb ook die neiging, maar het schiet niets op, behalve dat je jezelf ermee frustreert. Daarom is mijn zoektocht nu alleen maar op mezelf gericht. Want van wie weet ik het meest, en waar kan ik iets aan doen? mezelf, en niemand anders! Geen vragen die open blijven, geen afhankelijkheden, maar puur mijn persoontje. Ik zou je dus ook willen adviseren datzelfde te doen. Kijk kritisch naar jezelf, naar wat je bevalt, naar wat je niet bevalt, naar wat je kan veranderen en naar wat je wil veranderen, en ga daar actief mee aan de slag. Als jij weer de persoon wordt die je wil zijn, dan is het goed. En als dat dan leidt tot dat jullie weer bij elkaar komen is het mooi, en zo niet dan is het ook prima, want jij bent dan gelukkig met jezelf.
Wat dat betreft heb ik toch nog wel iets opgestoken van het advies van die psycholoog van m'n ex; je moet voor je eigen geluk zorgen... Het klopt wel, alleen was het nog steeds imho een verkeerd advies op het verkeerde moment naar haar kant toe. De uitleg die zij er daaraan gegeven heeft lijkt mij niet te kloppen maar dat kan ze alleen zelf beantwoorden. Voor alsnog hoor ik vanuit de omgeving dat ze gelukkig is. Ik hoop oprecht dat het klopt; dan is het niet voor niets geweest, maar wat ik uit eigen waarnemingen mee krijg zie ik een alles behalve gelukkige vrouw. Ik zie wel iemand die een verwoede poging doet om zichzelf ervan te overtuigen dat ze gelukkig is, maar ik zie haar geen moment reflecteren op zichzelf of op de relatie die we hadden. Maar ook dat is haar keuze en heb ik niets (meer) mee te maken. We zien wel hoe het loopt; ik concentreer me puur op mezelf en ik zie over een tijdje wel wat er dan nog meer is. Niet belangrijk nu.

Ik kan de gedachte van beer wel volgen, maar ben het niet helemaal ermee eens.

Het loslaten is inderdaad denk ik een verwerkingsproces. Het gaat niet van de ene op de andere dag. Maar om nu te zeggen dat je er geen invloed op hebt, dat is denk ik niet helemaal waar. Jou eigen deel, daar heb je wel degelijk invloed op. Als jij van mening bent dat je dingen niet goed hebt gedaan, ben jij degene die dat kan veranderen. Het deel dat bij je ex ligt, daar kan je inderdaad niets aan doen en is aan de ander om daar wat mee te doen, of niet mee te doen. Dat is niet jouw keuze, dat is aan je ex om te beslissen of die dat wil doen of niet.

Een ultimatum zie ik zelf ook niet zo heel erg zitten inderdaad. Je kan er wat dat betreft niet echt een stempel op plakken van wanneer het klaar moet zijn. Het is klaar wanneer het klaar is. Bij de een is dat een week, bij de ander kan dat jaren zijn. Qua tijd is een ultimatum dus eigenlijk niet een haalbare of logische kaart, en ik zou het mede daarom ook niet als het stellen van grenzen willen aanmerken. Het stellen van grenzen zie ik eerder in zaken als tot hoever je accepteert dat iemand bij jou kan gaan in de zin van het vragen van diensten bijvoorbeeld. Grenzen zijn in die zin ook maar moeizaam meetbaar naar mijn mening, maar wel aanwezig. Helaas vind je grenzen meestal pas door er een keer overheen te gaan. Want hoe weet je tot hoe ver je kan gaan? Pas als je die rand bereikt hebt.

Het niet moeten veranderen voor een ander kan ik me ook deels in vinden. Radicaal veranderen zal geen blijvende verandering opleveren over het algemeen. Meestal is het effect dan dat je alleen maar op je tenen gaat lopen, en daar wordt jij en uiteindelijk je partner ook niet gelukkiger van. Wel kan je rekening met elkaar houden, en in die zin veranderen. Oftewel, je kan een karaktereigenschap wel een beetje sturen naar links of naar rechts, maar niet 180 graden de andere kant op, maar dan nog steeds moet je het niet zo zeer voor een ander doen, maar meer voor jezelf. Iets voor een ander doen kan je ook meestal niet vol blijven houden als je er niet zelf (ook) achter staat. Het moet een verandering zijn die je zelf wilt, en dan kan je heel veel bereiken heb ik gemerkt. En inderdaad, iedereen heeft goede en slechte eigenschappen en dat is maar goed ook. Dat maakt je tot wie je bent. Ik zou ook echt niet al mijn “slechte” eigenschappen willen veranderen. Zeker niet als je nagaat dat wat een slechte eigenschap is, ook een goede eigenschap kan zijn. Toevallig dat ik daar vandaag bij mezelf ook ben achter gekomen (nou ja, deels wist ik dat ook al wel hoor, maar het bevestigde wel wat ik al wist). Zo heb ik bijvoorbeeld als eigenschap dat ik enorm vasthoudend kan zijn. Dat kan een heel goede eigenschap zijn, want als je snel opgeeft, bereik je nooit iets. Maar het kan ook een heel slechte eigenschap zijn als dat op verkeerde momenten naar voren komt. Ik zou die eigenschap ook zeker niet kwijt willen, maar ik wil het wel beter leren doseren. Op gezette momenten vasthoudend zijn, maar daarnaast op de juiste momenten ook los kunnen laten. En zo kan je voor bijna elke eigenschap die als slecht wordt gezien ook een goede kant ervan er tegenover zetten. Waar het bijna altijd om draait is om die betreffende eigenschap niet te laten overheersen, maar die eigenschap op de juiste momenten te leren gebruiken of juist niet gebruiken. Ik heb tegen m’n ex ook heel vaak gezegd dat ik helemaal niets aan haar wil veranderen. En maak je geen zorgen, er zijn genoeg dingetjes van haar waar ik me aan kon irriteren, maar al haar goede en slechte eigenschappen maakt haar tot wie ze is, tot de persoon op wie ik verliefd ben geworden en waar ik van ben gaan houden. Waarom zou ik dat willen veranderen dan? Juist die persoon waar ik zoveel van hou wil ik dan toch niet anders maken? Dan is het niet meer die persoon. Hooguit zou ik er dus de scherpe randjes vanaf willen halen, maar meer ook echt niet.

Wat vriendschap betreft ben ik het inderdaad helemaal met je eens. Mijn ex wil graag een vriendschap ervan maken, maar maakt er meteen de kanttekening bij dat het nooit wat meer wordt dan een vriendschap. Daar geloof ik niet in. Net zo min als dat ik geloof in vriendschap met het oog op meer. Dat werkt niet; je hebt dan alle twee een andere verwachting, en leidt alleen maar tot frustraties en irritaties. Ik geloof wel dat vriendschap mogelijk is, maar dan wel zonder verdere verwachtingen of in dit geval juist het verzetten tegen dat meer eruit zou kunnen komen. Je moet er denk ik open in gaan, en je ziet vanzelf wel of het meer wordt of dat het alleen vriendschap blijft.