Deze morgen opgestaan met een bitter gevoel.

Hij is vandaag jarig en ik vind het zeer moeilijk om niets te sturen. Hij zit op kamp dus ik wil hem daarvan laten genieten. Ook in ons laatste gesprek van 2 weken geleden hebben we afgesproken om elkaar de tijd te geven om te helen en dus geen contact meer te houden voor een tijd. Het zou niet veel goeds doen als ik dus ook maar iets zou sturen.

Ik heb hem al een gelukkige verjaardag gewenst langst m'n blog, toch voor van het gevoel van af te zijn dat ik hem toch niet vergeten ben, en daar zit het hem juist. Hoe vaak ik ook uitga met vrienden, hoeveel muziek ik luister, hoeveel dit en dat ik doe.. Elke keer daar een einde aan komt, overvalt hij mij weer in m'n gedachten. Al meer dan twee maand aan een stuk is hij diegene met wie ik opsta en ook weer ga slapen.
Het is al gebeterd, begrijp me niet verkeerd, het enorme knagende gevoel, de pijn van de eerste maand is zo goed als weg, net als de enorme huilbuien, maar toch.. Af en toe rollen er nog eens tranen over m'n gezicht.. Hoe vaak ik ons verhaal in m'n hoofd al heb afgespeeld, elk detail overlopen van wat er kan gebeurd zijn die die dag mogelijk gemaakt heeft..

Ik heb te emotioneel gereageerd, maar hij heeft ook niet nagedacht.. Elke fout die we beide gemaakt hebben neem ik onder de loep, me afvragend of het dat zou kunnen geweest zijn.. En elke keer veranderd m'n verhaal, elke keer vind ik iets nieuws, een nieuw detail, maar het doet me nadenken.. Als ik me nog altijd zo voel meer dan 2 maand, ik durf nog niet uit te gaan want ik weet, als ik iemand anders vind dat ik het moet gaan aanvaarden dat er tussen ons niets meer is, dat de kans reëler wordt dat er tussen ons geen toekomst meer zal zijn en ik krijg ervan zelfs het gevoel alsof ik hem bedrieg. Normaal is het altijd mijn hart die snel iets/iemand eruit kan drijven, maar mijn verstand die blijft twijfelen.. Nu zegt mijn verstand dat ik door moet, ik heb dromen dat ik hem kus en niets voel of dat ik van hem afscheid kan nemen zonder een traan te laten, maar voor de eerste keer in m'n leven is het mijn hart die twijfelt, mijn hart blijft zich aan hem vastklampen.. Ik krijg hem er maar niet uit... Ik weet echt niet wat ik ermee moet, heb dit nog nooit meegemaakt..

Hoeveel mensen ook zeggen: "Ach meisje toch, je bent nog maar 21, hij was je eerste vriendje, normaal dat je zoiets voelt".. Maar er is een reden waarom ik zo, mja, laat zeker, een vriendje heb.. Ik heb heel veel problemen om mensen zo intiem te vertrouwen.. Ik ben al vaker verliefd geweest, maar wat ik voor hem voelde, daar zijn absoluut geen woorden voor.. Een vriend van ons zei een paar dagen na onze breuk: nu zal tijd het uitwijzen of je gewoon verliefd was ofdat het liefde was.. Maar als ik me nog steeds zo voel na twee maand?? Is het dan enkel verliefdheid? Is het dit dat ze kalverliefde noemen? Of is het echt liefde van: Ik wil oud met je worden..

Ik weet dat jullie hier natuurlijk geen antwoord voor hebben, aangezien jullie mij noch m'n ex kennen.. Ik vind het gewoon zo moeilijk om hem los te laten aangezien hij diegene was waarmee ik mijn toekomst wou delen, we hebben al een verleden van enkele jaren opzitten.. Ik mis hem gewoon in m'n leven.. Het is net alsof hij echt gestorven is van de ene op de andere dag, hij is echt letterlijk van de ene op de andere dag uit m'n leven verdwenen...