Waar moet ik beginnen.
Toen ik hem leerde kennen kwam ik net uit een gewelddadige relatie van 2 jaar. Het was net anderhalve maand uit, iets waar ik verder geen problemen mee had en ik was aan het genieten van mijn single leven.
En dat bleef ik doen. Hij zei eigenlijk vrij meteen dat ik de ware was voor hem en dat die het wist vanaf het moment dat hij me zag. Ik gaf duidelijk aan dat ik niet klaar was voor iets serieus en dat nog niet wou, ook niet in de nabije toekomst. Het heeft een aantal maanden geduurd voor we elkaars ouders leerde kennen en eigenlijk werd het vanaf toen wel heel serieus apart van het feit dat ik me nog steeds niet officieel wou binden en dat ik ervoor koos om elke week uit te gaan en om mijn vriendinnen altijd op de eerste plek te zetten. Schijnbaar heeft dit allemaal hem zo zo zoveel pijn gedaan waarvoor hij mij nu verantwoordelijk houdt. Vanaf het moment dat ik wel er klaar voor was en hem en onze relatie met beidde armen omarmde begin hij ineens afstand te nemen en maakte hij het zelfs na drie maanden officieel bij elkaar te zijn uit. We kende elkaar toen een jaar en drie maanden. Hier was ik kapot van en heb er alles aan gedaaan en alles gegeven km ervoor te zorgen dat het weer goed kwam en dat deed het. Het was beter dan ooit te voren; voor een tijdje want daarna begon hij raar te doen, soms kreeg ik het gevoel dat hij me enkel alleen heel hard wou terug pakken voor alles. Paar maanden verder en zijn gedrag Werd steeds vreemder; verdween hele nachten van de aardbodem en kwam dan altijd met m'n batt was leeg of telefoon kapot smoesjes; of hij was een hele avond verdwenen maar stond dan ineens om 1 uur snachts voor m'n deur???? En zei dan dat die gewoon van thuis kwam?? Wat nogal een eind van mij is...... in die periode werd ik helemaal para omdat ik dacht dat hij vreemdging; m'n instinct zei dit ook. Maar het was zo moeilijk te geloven want eerder had ik dat gevoel nog nooit echt nooit gehad bij hem en wist ik ook dat hij dat nooit zou doen. Maar mensen maken schijnbaar rare sprongen als ze zich niet goed voelen ofzo. Nou hij nam meer en meer afstand en uiteindelijk heb ik het eruit kunnen trekken en heeft die me weer gedumpt, via whatsapp, op m'n werk, twee dagen voor m'n verjaardag. (Eerste keer was twee dagen voor zijn verjaardag)
Ik was en ben er helemaal helemaal kapot van. En nog steeds. Er is niks liever dan dat ik hem terug wil. Want ondanks alles hadden we zoveel gemeen, dezelfde doelen, dezelfde interesses, en een connectie als die van tweelingzielen....... ook de sex was alsof je gewoon buiten jezelf tradt ofzo; dat gevoel dat er dan bij kwam heb ik nog nooit meegemaakt en ik ben bang dat ik het ook noot meer mee zal maken. Hij was m'n allerbeste vriend en echt m'n alles. Maar hij had teveel verdriet; en ik was het echt voor hem en ik had alles wat hij in een vrouw kon wensen maar hij kon niet meer.

Maar wat nu?!! Het is al maanden verder maar kom geen stap vooruit. Ben al op dates geweest en zelfs met iemand geslapen in hotel en sex gehad..... dacht misschien helpt dat. Maar dan is de sex ook zo zo slecht vergeleken met wat ik met hem had..... is niet eens te vergelijken alsof het twee verschillende dingen zijn. En nu ben ik zo bang!! Want zo een loefde kom je als je überhaupt geluk hebt maar 1 keer tegen toch? Niemand heeft zoveel geluk dat die het twee keer tegen komt..... moet ik dan ooit maar settelen for less? Want dat breekt m'n hart als ik daaraan mort denken überhaupt. Ik wil dat gevoel dat super speciale dat buitenaardse, dat hemelse..... maar ik ben zo bang dat ik dat nooit meer zal vinden...... ik wil hem gewoon terug. Wat ben ik anders zonder hem