Ik heb hier wel eens vaker gepost, een tijd geleden al weer. het is al een jaar uit met mijn vriend. Ik heb er zoveel verdriet van gehad, en een paar maanden geleden nog eens hem gezien, en daarna heeft hij me per mail laten weten dat hij me niet meer wilde zien.
Daar was ik kapot van. Ik heb hem teruggemaild, wat ik ervan dacht, en hij heeft er nooit op gereageerd. Dat is een paar maanden geleden.
En nu? Ik zie hem niet meer. Ik denk nog vaak aan hem, maar er zit een soort bevreemding bij. Ik kan gewoon niet rijmen dat iemand die zoveel van me zei te houden, zo met me omgaat. En ik merk dat het nu toch wel heel ver van me af gaat staan. Alsof het niet over mij ging. Terwijl ik af en toe niet wist hoe ik me staande moest houden. Wat heb ik veel gehuild zeg. Ik dacht dat hij de man van mijn leven was.
Vanavond zag ik een reactie van hem op een mail aan iemand anders langskomen, en ik dacht, wat ben ik blij dat ik geen mailtjes meer van hem krijg. Dat ik geen gedoe meer heb. En ik was verbaasd dat ik dat dacht.
Zou het dan toch zo zijn dat dit soort ellende een keer overgaat?
Ik dacht, ik post het hier. Heeft een ander er misschien wat aan. Het gaat dus toch over, hoe belangrijk het ook was. Dus moed houden, allemaal.
Dat wou ik even kwijt.