Ik ben ooit in een depressie gesukkeld. Er gingen al veel dingen in mijn leven slecht, maar toen het fout ging met de jongen waar ik gevoelens voor had, zakte ik er helemaal in.
Ik dacht vaak aan zelfmoord.
Het was natuurlijk een combinatie met andere factoren die me tot deze gedachten dreef.
MAAR ik begon aan mezelf te werken en op die manier raakte ik over hem en ik zag in hoe mooi het leven kon zijn.
Het probleem is dat nu ik opnieuw een gebroken hart heb, ik me terug in de depressie voel zakken.
Ik denk dagelijks aan zelfmoord, want waarom zou ik nog leven als ik niet goed genoeg ben om graag te zien...
Ik probeer de gedachte van de vorige keer in mijn achterhoofd te houden: 'uiteindelijk komt het wel goed', maar dat is moeilijk.
Ik begrijp iedereen die deze gedachten krijgt, maar geloof me: het komt wel goed. Probeer jezelf op andere dingen te richten, jezelf te verbeteren, en nieuwe mensen te leren kennen.
Ik ga niemand afkeuren indien ze deze gedachten hebben, je bent zeker niet alleen, maar praat erover! Huil eens goed en praat erover!
Ik sta zeker, zonder vooroordelen klaar!

Realistisch thema, in tijden van heftig verdriet, van overspoelende emoties door verlies, diefstal van alles wat 'heilig' en 'mooi' is, zakt de moed je wel in de schoenen..

Mensen die (over) gevoelig zijn voor schommelingen in emoties en op het gevoel leven, voorbij kijken aan de feiten en de realiteit niet goed kunnen handelen, kan ik mij heel goed voorstellen dat mensen het liefst uit het leven stappen zoals ze het ervaren.

Of het een oplossing is, kun je je serieus afvragen, als je in reïncarnatie gelooft, schiet je er niet veel mee op, want je 'evolved' afhankelijk van je geleefde vorig bestaan in een al dan niet andere, (hogere of lagere) vorm, jezelf het leven benemen is niet de (leer) weg die je zou wensen te lopen, als je wilt groeien in het zielen bestaan.

Een soort van stap terug in de (groei) evolutie zeg maar, als je hier al waarde aan zou hechten in de één of andere vorm.

Denk ik er persoonlijk over na, jazeker, in alle aspecten en invalshoeken heb ik het 'bekeken'
Schiet ik er iets mee op, ik ben geneigd te zeggen nee, tenzij je voor de korte termijn oplossing gaat, als je er het concept tijd bij zou willen betrekken tenminste.

Is het iets waar je naar uit zou kunnen kijken, bevrijding van de pijn, de leegte, het verdriet en gemis van je liefste?

Ja, zeg ik volmondig, maar, wat voor een boodschap laat je achter voor de mogelijk betrokkenen in je omgeving?
Als ziel is er geen probleem, het lichaam verdwijnt, de ziel leeft voort, tijdloos en onverminderd.

Als mens, (het concept) laat je mensen in verdriet achter, in vragen en misschien wel begrip, maar het is uiteindelijk een daad met egoïstische inslag, het gekwetste ego wat niet meer kan handelen met het trauma...

Waar leven is, is beweging, verandering, en alles is mogelijk in dit kromme en vaak warrige, moeilijke bestaan.. dus...

Dit alles gezegd hebbende, aantrekkelijk, ja, wenselijk, ja, uitvoerbaar, nee, niet als mens, niet als ziel, en niet, vanuit liefde voor jezelf (als je die nog bezit) en voor anderen, de medemens, nee dus...
Waarbij de nee het zwaarste weegt, al ware het maar omdat het drie letters zijn, ipv de twee voor ja...

Maar, er gaat geen dag, en geen uur voorbij dat ik wens dat de pijn ophoud, en de strijd die ik voer om 'terug' op te klimmen uit het dal...

Jester.

Weet niet of het past, maar zijn toppertjes

Toch wel shocking om te zien wat stemresultaten aangeven.

Ik vind het eigenlijk nogal een rare pol..
Een vraag buiten elke proportie..
En mijn inziens niks te maken met liefdesverdriet!

Daarbij komt dat als je zo gaat redeneren.. je dan bij elk euvel in het leven zo'n poll kan aanmaken..

Mijn stem is trouwens "nog nooit". Nog geen enkele mili seconden ooit in mij opgekomen om zoiets te denken.

Ik zou zeggen, gooi hem eraf of verander de vraagstelling.