Maanden ben ik al snel geïrriteerd en ontzettend prikkelbaar, maar het lijkt met de dag erger te worden. Mij kunnen irriteren aan allemaal kleine dingen, de manier waarop iemand ademt, het tikken van een pen of druppels water die in de wasbak vallen. Het is echt vreselijk vermoeiend.

Het hardst schop ik tegen mijn moeder aan, zij heeft het zwaar te verduren gehad de afgelopen maanden. Ze weet het nu, samen met een collega hebben wij het verteld. Ik durfde het niet alleen en daarbij was het emotioneel gezien erg zwaar. Mijn moeder die een paar dagen later huilend aan de telefoon hing, omdat ze het zo erg voor mij vind! Dat deed mij niet goed, ik kreeg hier een vreselijk schuldgevoel door. Ook gedraagt ze zich anders, is teruggetrokken als het op mij aankomt, is niet meer zo kletserig en doet alles om niet tegen mijn zere been aan te schoppen. Ik begrijp het wel, maar ik wil dat alles normaal is.. we kunnen toch over van alles kletsen? Behalve dat wat mij nu dwars zit, als ik daar iets over kwijt wil dan komt dat en anders niet. (dat begrijpt ze)

Ook mijn zus, die ineens overdreven aardig doet. Terwijl ze best een koud iemand is.. mij probeert te pleasen. Doe alsjeblieft normaal, wees jezelf en behandel mij normaal. Ik wil niet anders behandeld worden of als zielig gezien worden. Ook 2 van mijn vriendinnen, wat kan ik mij daar vreselijk aan storen. Ze bedoelen het allemaal goed, maar ik heb heel vaak aangegeven dat ik nu momenteel even moe ben om alles maar te MOETEN. Dan gaat 1 vriendin zich bemoeien met hoe ik mijn medicatie MOET gebruiken, want zij weet hoe het MOET omdat zij het ook eens heeft gebruikt. De ander vind dat ik mijn ex GEEN verjaardagskaart MOET sturen, want dat verdient hij niet en omdat ik hem maar niet vergeten kan. Zij weet niet wat er in mijn hoofd omgaat, van de 100% aan problemen die ik heb.. is mijn ex maar 2% onderdeel van. Hij heeft het losgemaakt, ja! Maar ik denk niet meer dagelijks aan hem, ik heb geen huilbuien van uren meer, ik kijk niet meer op zijn Facebook, ik heb zijn nummer niet meer toegevoegd aan mijn telefoon om op zijn whatsapp te kunnen kijken. Geef ik om hem, ik zou liegen als ik nee zou zeggen maar hij beheerst mijn leven niet meer..

Wél heb ik vandaag contact gehad met mijn ex schoonmoeder, ze vertelde het nog steeds erg jammer te vinden dat het niets is geworden. Dit beaamde ik, want ja natuurlijk had ik het graag anders gezien maar het is wat het is. Ik heb wel aangegeven het toen wel vervelend vond om te zien dat hij de ene vrouw na de ander toevoegde. Ook zij vond dit vreemd en vond ook dat hij eerst aan zichzelf moest werken en het leek alsof hij verloren jaren aan het inhalen is. Deed me toch wel goed het gesprek, dat ik niet als enige zag dat hij nu niet goed bezig is. Mja hij wordt 31 jaar, dus hij kan doen en laten wat hij wilt.

Buiten de irritaties, frustraties en vreselijke prikkelbaarheid voel ik mij goed. Ik kan weer genieten van een bijvoorbeeld een leuk tv programma. Waar ik eerst huilend op de bank zat, zit ik nu soms te gieren van het lachen om een programma. Liederen waar ik eerst direct bij begon te brullen, raken mij nog steeds maar ik hoef niet meer te huilen. Het kan zijn dat de medicatie dit onderdrukt? Ik ben erg blij dat mijn spierspanning en het oncontroleerbaar trillen van mijn lichaam verdwenen is. Mijn eetlust heeft ups and downs nog wel, daar waar ik soms heel de dag geen trek heb.. kan ik de volgende dag ineens trek in van alles hebben.

Ik hoop dat ik mij na een aantal sessies met mijn psycholoog mij weer 100% Claudia zal voelen, ik ben op de goede weg en voor nu ben ik al rete trots op mijzelf.

(wat betreft andere mannen, dit heb ik nu al een aantal weken afgezworen! It's ME time... werken aan mijzelf en het geluk met een andere man komt later. Eerst met mijzelf gelukkig worden)