Ik dacht dat ik er met een paar weken wel overheen zou zijn. Niets is echter minder waar.

Liefdesverdriet bovenop liefdesverdriet. Niet fijn. Al is het wel zo dat doordat S. in mijn leven is gekomen ik wel heb gemerkt dat er nog leven is na mijn ex. Of dit veel zal helpen is echter onduidelijk. De vraag is nu slechts veranderd van ‘Is er leven na C.?” in “Is er leven na S.?”. Voorlopig moet ik hier ‘nee’ op antwoorden.

‘Ga genieten’, schreef hier ooit iemand. Dat probeer ik wel, maar echt genieten zit er gewoonweg niet in. Ik geniet van veel dingen. Van de vallende bladeren. Van de mooie kleuren van het seizoen. Van die typische herfstgeur. Mijn postwijk ligt er schitterend bij. Ik geniet ook van de zonsopkomst boven een weiland dat zich in nevelen hult. Ik geniet van het feit dat ik eindelijk een studie heb gevonden die me wél kan boeien. Ik geniet van een goede film. Ik geniet van het edele schaakspel in al haar schoonheid. Maar toch hangt overal een grijze sluier overheen die het onmogelijk maakt om voor de volle honderd procent te genieten.

Dankzij S. kan ik nu eindelijk wel op een beetje normale manier met mijn ex omgaan. Dat is erg fijn. Maar waar het ene trauma nu versneld aan het genezen lijkt komt er een nieuw trauma voor in de plaats. Schiet ik daar dan eigenlijk wel wat mee op?

Ik ben nu alleen nog maar banger voor de toekomst geworden. Ik denk namelijk dat ik zoiets als dit echt nooit meer mee ga maken. Sinds het uit is met mijn ex, nu zo’n 3,5 jaar, ben ik al wel eens eerder verliefd geweest, alleen deze keer was het echt nog een flinke tik heftiger dan de vorige keer. Perfecter dan dit wordt het gewoon niet meer. Bij C. kwam de liefde geleidelijk opzetten, bij S. was het gewoon pats boem, meteen raak. De welbekende bliksem die inslaat. Liefde op het eerste gezicht. Toen ik haar voor het eerst zag kon ik dagenlang over niks anders praten en aan niks anders denken.

Mooier wordt het niet. Een perfecter meisje bestaat niet. Ze heeft echt alles wat ik zoek in een meisje. Ik zal echt nooit meer iemand vinden die zo precies aan al mijn wensen voldoet. Tel daarbij op dat het gevoel helemaal goed zat en de conclusie is duidelijk: Ik ben de sigaar.

Immers, ze wil me niet. Ik heb het in mijn vorige verhaaltje al gezegd, ons verhaal is een prima basis voor een succesvolle romcom. Alleen hebben die altijd een happy end en dat is in deze niet het geval. Althans, voor mij niet.

We zijn nu een kleine vier weken verder en ik krijg haar maar niet uit mijn hoofd. Ik vlucht vaak in muziek, maar zij is gewoonweg te perfect en past derhalve in elke songtekst. Voorheen vond ik dat fijn, nu word ik er vaak ook verdrietig van.

Afgelopen week had ik een date met een ander meisje. Maar waarom eigenlijk, vraag ik mezelf dan af. Toen ze weg was en ik alleen in bed lag maakte een verdrietig gevoel zich van mij meester. Dat had niets met dat meisje te maken maar alles met S.

Ik weet het vrijwel zeker: ik ben afgewezen door de liefde van mijn leven. Hoe ga je daar in godsnaam mee om? Van alle kanten krijg ik het advies om professionele hulp te zoeken. Natuurlijk denk ik daar over na maar ik heb het idee dat zoiets bij mij niet zal werken. Ten eerste omdat ik al eens bij een psycholoog geweest ben en me dat niet goed is bevallen. Ten tweede omdat ik er eigenlijk van overtuigd ben dat er maar één remedie is voor mijn problemen en dat is een nieuwe liefde. Het is alleen balen dat dat er voor mij blijkbaar niet in zit en ik dus voor altijd met mijn problemen zal blijven worstelen.

Het enige wat me nu nog op de been houdt is hoop. Het mag eigenlijk niet, maar stiekem blijf ik nog altijd een klein beetje hoop houden dat het ooit nog goed komt. In romcoms moeten de hoofdpersonen vaak ook een heleboel hindernissen overwinnen. Soms worden daarbij jaren overgeslagen. Mijn hoop is gevestigd op een dergelijk scenario.