Hoi ptm, bij mij precies hetzelfde, die veroordeling, voel me vaak gevangene, de kinderen inderdaad. Maar zelfs dan is het niet onmogelijk om los te laten, alleen is het verdomd veel moeilijker. Ik heb tranen in mijn ogen gekregen van een Vaderdag cadeau van mijn dochter, tekening van hartjes, tussen mij en mijn vrouw, met real love, en dat soort termen. Zij weet dat er iets niet in orde is tussen mij en mijn vrouw, haar tekening ging door merg en been, is onbeschrijflijk. Kijk, mijn hart voor mijn vrouw is zo goed als gebroken, ik zal en kan haar niet meer terugnemen, mocht ze ooit terug willen. Waarom? Ik besef later pas, dat mijn vrouw, die mij nu voor de 2e keer heeft bedrogen, en mij nog steeds bedriegt trouwens, dat het niet meer te lijmen is, dat de schade die ze heeft veroorzaakt echt zowel geestelijk als lichamelijk een ravage heeft aangericht. Ik wil het niet meer. Ik zie haar nu als een andere vrouw, als de moeder van mijn kinderen, heb mezelf opgeraapt, hebt meer zelfvertrouwen en eigenwaarde kunnen opbouwen, ik ben realistischer geworden. Maar die tekening van mijn kinderen, doet mij beseffen dat nu het geluk van mijn kinderen voorop gaat, dat alleen vanwege mijn kinderen ik mijn vrouw een kans zou willen geven, zoveel houd ik van hen. Ik wil dat mijn kinderen gelukkig worden, mijn vrouw kan zichzelf nu wel redden hoop ik, maar mijn dierbare kinderen, wat doet mijn vrouw hen toch aan? Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen, maar heb geen keuze, mijn vrouw wil binnenkort scheiden, dit vreselijke woord, dat de harten van mijn kinderen zal gaan verscheuren, ik merk dat al aan mijn kinderen, ze vermoeden al iets, maar we hebben ze nog niets verteld. Ik kan voorlopig het niet over mijn hart krijgen, omdat de situatie van mijn vrouw met die ander nog te pril is. Je gaat niet de hele familie inlichten als je iemand slechts 1 maand kent, toch? Daarom is ze op mijn voorstel ingegaan dat we minimaal een half jaartje gaan wachten voordat we verder kijken. Maar ze wil wel snel bekendmaken, denkend aan zichzelf, mij pushend dat het niet te lang mag duren, zij houdt het ook niet vol. Tja, over de kinderen geen woord gerept, dat doet mij het meeste pijn. Zooo pijnlijk om te zien dat een liefdevolle moeder, die haar kinderen altijd op de 1e plaats heeft gezet, onze kinderen nu als tweederangs behandelt, haar relatie met die ander op de 1e plaats, verblind door verliefdheid. Elke keer als ik daarmee wordt geconfronteerd, dan wordt ik weer emotioneel, dat ik haar niet meer snap. Over mijn eigen verdriet doe ik allang niet meer moeilijk, ik red me wel, maar telkens het besef dat ze niet meer die moeder van vroeger is, dat gaat door merg en been. Ik ben nog steeds van mening dat moederliefde onvoorwaardelijk hoort te zijn, welke mannen ook op haar pad ook mag komen, is toch instinctief, van de moeder natuur? Of is die gedachte ouderwets? Ik vind het nog steeds erger dat een moeder zoiets doet dan de vader.
Tja, maar zelfs dit gevoel, dat mijn vrouw zo veranderd is tegenover de kids, dat begint te wennen, zelfs hier kom ik wel overheen. Ik heb hierdoor een veel betere band met mijn kids gekregen, veel intenser, veel meer tijd, veel meer liefde en knuffels, alsof ik hun moeder wil compenseren, ja, dat is wat ik wil.
Wat dit ook allemaal heeft opgeleverd, is dat ik nu veel dichter bij mijn gevoel leef, dichter bij mijn innerlijke ziel. Merk dat in alle opzichten, voel veel minder angst, minder angst om mezelf te zijn. Voel veel meer voor de medemens, tijdens gesprekken, heb behoefte aan contact. Begin ik meer de vrouwelijke kant te ontwikkelen? Daarnaast merk ik tijdens het schoolreisje van mijn jongste zoon naar het Dolfinarium (mocht mee als begeleider) dat contact met de kinderen in mijn groepje echt veel soepeler gaat. Kinderen zijn zo eerlijk, open, liefdevol, maar nu ik dichter bij mijn gevoel leef maak ik echt goed contact met hen, speel, lach, praat samen met hen, alsof ik ook een kind ben. Zo raar, we zijn als volwassene toch vaak vergiftigd met maskers, zakelijk verstand, waardoor ik het kind in me heb verwaarloosd. Maar vandaag tussen de kinderen kwam ik echt los, genoot misschien zelfs meer van het schoolreisje dan mijn zoontje! De hele sfeer, zingen in de bus, besef ik toch wat een prachtig vak de leerkrachten hebben, kinderen zijn echt wonderen, ze brengen ook het kind in de volwassenen naar boven, met alle levensvreugde, energie en al!
Dit beseffende, merk ik dat ik vooral moet kijken naar de mogelijkheden voor mijn toekomst, niet meer blijven hangen in het verleden. Af en toe terugkijken, om het te verwerken, hoe pijnlijk ook, moet kunnen. Maar hetzelfde als ik vandaag een kind moest leren recht vooruit te kijken, niet naar beneden, omdat hij hoogtevrees had bij een klimbrug, en het heeft gewerkt! Hij heeft zijn angst overwonnen, en durfde de klimbrug over te steken!
Als een kind dat kan, waarom een volwassene niet? Gewoon vooruitkijken, dan wordt je niet bang om verder de toekomst in te gaan, stap voor stap. Dus niet echt loslaten dat je alles moet vergeten, maar het een plekje geven, en niet telkens terugkijken als je verder wilt, die hoogte bij de klimbrug is en zal blijven, alleen moet je je hoogtevrees overwinnen, door bijvoorbeeld niet naar beneden te kijken, dan kun je ook die brug over.

Gr.

Mr Bean