Haha, "iemand die dit herkent?". Ja. Helemaal. Het is ruim 3,5 jaar over, schrijf je. Bij mij is het inmiddels ruim acht jaar over en wat je schrijft is nog steeds ook op mij van toepassing.

Met mijn ex-vriendin heb ik in het geheel geen contact meer. De laatste keer dat ik haar gezien heb, was in 2011. Die ontmoeting werd door het lot ingegeven (graaf maar in m'n blogs als je meer zou willen weten); daarvoor was de laatste keer eind 2008, begin 2009 geweest. Wel heb ik haar nog een mailtje gestuurd in juli 2012, toen mijn vader overleed, waar ik een beleefd antwoord op kreeg.

Jij hebt een nieuwe vriend, schrijf je. Ik heb ook relaties gehad na februari 2006. Ook tijdens die relaties had ik dezelfde gevoelens. Op dit moment ben ik al behoorlijk lang vrijgezel; mijn laatste serieuze relatie is gestrand in 2008. Zeker vanuit het bestaan als (te) lang vrijgezel, kan dat gevoel opspelen.

Ja, het kan denk ik heel goed, dat het ermee te maken heeft dat hij je eerste liefde was. Dat was M. ook voor mij. En mijn moeder, in al haar wijsheid, meent ook vanuit haar eigen ervaring dat je dat altijd bijblijft.

Zo'n eerste liefde helpt toch je definitie van wat liefde is vorm te geven. Correct of niet. Dat gevoel heb ik tenminste. Een fantastische vakantie, en de vakanties die je erna hebt ga je misschien ongewild automatisch vergelijken. Gooi daar nog een snufje nostalgie en idealisering overheen, en tadaa.

Maar aan mij heb je dus niets. Een oplossing heb ik niet voor je. In mijn piekerperioden denk ik dan wel eens romantisch dat het ermee te maken heeft dat ik simpelweg na M. niet meer iemand tegengekomen ben die 'de juiste' voor me is; met wie ik dat gevoel van ware liefde kan ervaren. Meer 'down to earth' bedenk ik me dan later dat ik veranderd ben, ouder en ervarener geworden ben, en dat (potentiële) partners dat ook zijn. Met de wat fatalistische conclusie dat het dus wel nooit meer 'zo zal worden'. Er is nu eenmaal verschil tussen 'nieuw' en 'alles samen ontdekken' en een relatie aangaan met iemand anders.

Niettemin hoopt/wil (lang leve onregelmatige werkwoorden, haaai Poemlover)/gelooft iets diep in mij dat de romantische gedachte toch niet geheel verworpen moet worden. Dat het mogelijk is iemand tegen te komen met wie het op het juiste niveau goed zit, waardoor het verleden kan blijven waar het is. En als dat gevoel niet ontstaat terwijl ik closer word met iemand, dat een teken is dat die iemand het niet voor mij is. Als mijn gedachten immer teruggaan naar M. en niet naar die persoon, dan zit het niet goed met die persoon. Of heb ik dan soms ineens bindingsangst?

Twee van mijn drie relaties na M. zijn gestrand omdat het gevoel in vergelijking met het gevoel dat ik voor M. had in het niets leek te verdwijnen. De derde relatie niet, die strandde om andere redenen. En nu ken ik ook vrouwen/meisjes met wie ik dan weliswaar geen relatie heb, maar die me wel het gevoel geven dat het, als het wel een relatie zou worden, gevoelsmatig weer dát zou moeten zijn. Maar die zekerheid krijg ik niet. Die vrouwen/meisjes zitten al in een relatie, of er is iets anders mee, of...