hallo ..........mijn verhaal:
ben een vrouw van 50,veel ongezonde en schadelijke relaties al achter de rug,ook lang vrijgezel geweest omdat ik er gewoonweg niet meer in geloofde.........
maar vorig jr november hartstikke verliefd geworden op een 8 jr oudere man,ook n man met een berg bagage,zelfde als ik,maar t was werdt een feestje!!veel daten,leuke dingen doen,naar elkaar toe groeien,tjee wat waren we verliefd! er komt dan t moment of de periode dat de eerste vonken wat doven,lijkt me normaal,en dat je een innige en solide band gaat opbouwen.nou daar ging t denk ik al mis,hij wilde meer vrijheid,dingen voor zichzelf weer doen enz enz.ik gaf hem ook die vrijheid,maar voelde me soms zo afgewezen ........
daar ontstond ruzie door en ikzelf was nogal gauw van t twijfelen en piekeren en had steeds meer bevestiging nodig...........
jalouzie stak de kop op,vreselijk,schaamde mij ook hiervoor,en verlatingsangst.......
toen zij hij je moet hulp gaan zoeken,je bent erg beschadigd en krijgt geen echt vertrouwen in mij en de relatie.dat klopte,hij kon me 100 x zeggen ik hou van je en wil oud met je worden,ik geloofde hem niet echt.
toen ben ik naar de huisarts gestapt en werdt doorverwezen,tientallen testen en gesprekken later kwam dan de verlossende diagnose: flinke borderlinetrek,licht depressief en hechtingsproblemen.
ok werk ad winkel voor mij,krijg schematherapie maar de wachttijd is 5 a 6 maanden!!!
ondertussen steeds meer ruzie en ergernissen,soms om echt maar kleine dingen,hij zij soms iets voor de grap en ik trok mij dat zo erg aan.......
afgelopen zondag kon hij niet meer,hij trok het niet meer...........flinke ruzie ,en toen was het uit...........
ben gegaan .......
heb de hele dag gehuild,voel me nu erg in de steek gelaten,we zouden dit SAMEN oplossen,hij hield van me!
en ik hou van hem.veel,mis hem,en besef dat deze ziekte ons geluk in de weg staat
het geeft mij ook het erg nare gevoel dat ik het niet waard ben om voor te vechten
en ik wil vechten ,heb hulp gezocht,geprobeerd,maar moet wachten
en hij had toekomstplannen met me,zag ons beide samen oud worden......en ik heb t gewoon verknald en hou van hem............en ik snap ook dat t voor hem heel heel moeilijk is,maar we hadden ook mooie momenten,hele mooie,bijzondere intieme en dat stemt me zooooooooooo treurig ,omdat ik er wel in geloofde..........
nu weet ik me geen raad,hij heeft ook liefdesverdriet,zeker weten,hij gaf vaker aan dat hij nog nooit zulke sterke en intense gevoelens had gehad voor n vrouw.
maar t is uit.......and it fucking hurts
ik heb t verknald,en hoe,en heb spijt ,zoveel spijt......
love hurts
wat kan ik nu nog doen???
moet 5 mnd zeker wachten nog op individule therapie,dat is lang
hou zoveel van hem
net voor de breuk hadden we t over vrienden blijven ,maar we houden van elkaar en dat werkt niet
wil hem continu appen maar doe het niet
wat moet ik?