Hoi Letje , ik las je verhaal en vind het vreselijk voor je , ik heb dit ook gedaan de deur a.h.w.achter me dichtgetrokken , maar ik kan je zeggen dat me dat niet makkelijk afging , ik ging door een hel en zij ook , net een nieuw huis , 3 kids .
Niet netjes van me weet ik maar ik kan je zeggen dat het huwelijk leeg was , we waren geen partner meer maar ouder van kinderen , maar ja toch blijven proberen en veel te ver doorgeschoten.
Het is nu meer dan 10 jaar geleden , we hebben het allebei verknald , zorg alsjeblieft dat de kinderen niet hoeven te kiezen.
Heel veel sterkte.

Wisteria
Hallo Letje,
Afgelopen vrijdag kwam ik van een mooie reis terug die ik samen met mijn dochter had gemaakt. Mijn man kwam ons van het vliegveld halen. We kwamen thuis en ik was doodmoe en ging zitten op de bank toen zei hij dat hij me iets moest vertellen: Hij wilde een scheiding. Hij verlaat me na 28 jaar samen te zijn geweest. Omdat hij , naar eigen zeggen niet anders kon, hij hield niet meer van mij, hij was het vechten voor onze relatie moe. Hij liet me daarna gebroken achter. Ja het ging al lang moeizaam tussen ons. Ik kon hem al heel lang niet meer echt bereiken maar ik had altijd goede hoop er samen uit te komen. Ik hou zo veel van die man. De pijn die ik voel is bijna ondraaglijk, ik kan het niet geloven dat hij me echt verlaat.
Hij heeft nu sinds een week een vriendin, waar hij nu bij is ingetrokken. En dat te weten doet nog meer pijn.
Veel sterkte. Wisteria

Zo, even de tijd en de rust om op jou verhaal te reageren.
Ik herken je verhaal, iemand uit mijn naaste omgeving heeft soortgelijk iets meegemaakt met haar (inmiddels ex man) ook hij ging opeens over tot een compleet andere kledingstijl en ga zo maar door.
Ook hij verliet zijn gezin, zonder ook maar 1x goed na te denken over de mogelijke gevolgen.
Ik heb van dichtbij gezien wat dit met de vrouw en kids die achterbleven gedaan heeft, het verdriet, het ongeloof, de klap na zoveel jaar, het gevoel van niets waard zijn, het gevoel ingeruild te worden, als een stuk oud vuil.
Dus ik kan me er iets bij voorstellen hoe dit alles voor jou en je kids moet voelen.
De vrouw in mijn omgeving heeft heel hard moeten knokken om een eigen leven op te bouwen en dat is haar goed gelukt, ondanks het groot verdriet wat ze achter de rug heeft.
Ook heeft ze inmiddels al een poosje een nieuwe vriend, en ook met haar kinderen gaat het goed.
Maar denk nooit dat je niet leuk, knap en bijzonder genoeg bent, want ooit was het toch je ex, die verliefd is geworden op jou.
Je hebt mijn blogs gelezen dacht ik?
Wat moet ik dan niet denken?
Met alles wat mijn ex in zijn vrije uurtjes achter mijn rug om heeft uitgespookt?
Ik heb heel even gedacht, ik ben vast niet goed genoeg geweest, maar heb dat minachtende zelfbeeld heel snel, de prullenbak in gemieterd want kom op, ik weet wat ik waard ben, en dat is "alles" zoals ook jij "alles" waard bent.
Het is zijn midlifecrisis en daar zal hij op den duur nog wel achterkomen, dat ook "hij" ouder wordt, of hij wil of niet.
Dan helpen nieuwe kleertjes niet meer, want ja ach toch een grijs haartje gespot als hij die al niet heeft en AUW mijn rug doet ook al zo zeer.
Vecht voor jezelf en je kids, ik zie dat je ook humor hebt, in je reakties naar anderen toe en dat zal jou kracht zijn, ondanks je verdriet.
Het zal niet altijd makkelijk zijn, maar in the end zal jij hier beter uit gaan komen, al voelt het nog niet zo.
Liefs en sterkte van Layla