Hier ben ik weer...

Vorige week nog dacht ik dat het allemaal goed verliep, maar nu de laatste paar dagen is het weer een chaos.

Dinsdag heb ik mijn computer weer eens aangezet, na 2 weken, en heb ik op facebook jouw foto's verwijderd. Alle berichten waar 'liefje' of 'schatje' in voorkwam of waarin jij was gelinkt, heb ik ook allemaal verwijderd. Op het moment zelf voelde ik er niet veel bij, maar nu achteraf voel ik me er wel klote door. Van wat ik op zijn facebook kon zien, had hij ook de foto's al verwijderd. Dat doet toch wel pijn om te zien.

Ik ben toen muziek gaan luisteren. Alleen toen het nummer 'love is a battlefield' van Pat Benatar voorbij kwam kreeg ik een enorme huilbui (ik kan geen Engels en weet wel dat de titel betekent: liefde is een slagveld.) Maar wat ze verder zingt, geen idee. Hij is op internet alleen maar letterlijk vertaald. Ook bij het nummer 'een wereld zonder jou' van Marco Borsato kon ik niet stoppen met huilen.

Hij zit 24/7 in m'n hoofd en ik krijg 'm er met geen mogelijkheid uit vandaan. Ik ben weer terug bij af voor mijn gevoel, ik huil mezelf alweer in slaap, net als aan het begin. Die dromen over hem (dat we weer samen zijn) blijven ook maar iedere nacht aanhouden.

Het frustreert mij dat hij helemaal nog niets heeft laten horen. Ik denk dat ik langzaamaan een beetje boos word over het feit dat hij me in de steek heeft gelaten. Ook natuurlijk omdat hij niets van zich laat horen. Zo komt het op mij over dat hij hier totaal niet mee zit of mee bezig is.

Ik wil nog steeds dat hij terugkomt, dat hij zijn gevoelens op een rijtje heeft en erachter is gekomen dat zijn gevoelens voor mij er nog steeds zijn. Hoe groot is de kans dat hij terugkomt? Ik wil alleen zelf het initiatief niet nemen, omdat het aan zijn gevoelens lag en niet aan het mijne. Ik ben bang als ik dat wel doe, dat ik hem verder weg duw, en dat is het laatste wat ik wil..

Pff, ik weet het echt niet meer!