Het is moeilijk om aan te nemen wat de ander bedoeld met vriendschap. Wat is de reden daar achter. Is dat omdat diegene ook nog gevoelens heeft voor je of omdat diegene jouw goede eigenschappen niet kwijt wil omdat er nog geen vervanging voor is.
En je blijven kwellen met die gevoelens van "hoop" is iets wat elke keer weer pijn doet. Maar ik herken het helemaal. Je voelt je goed bij de ander en wilt eigenlijk geen afscheid nemen. Maar elke keer doet het afscheid nemen weer pijn. En de angst voor "de ander" is niet vreemd. Want dan ben je niet meer speciaal. Dan ben je gewoon een ex en meer niet.

Hmmmm....de mijne zei hetzelfde 'weet ik echt niet meissie' toen we na een fijne avond samen toch weer eens de nacht samen doorbrachten (is 1 x gebeurd paar maanden na de breuk). Toen had ik dus de mogelijkheid om het te bespreken. Zelfs tegen elkaar (ja ja, tegen elkaar) gezegd dat we nog van elkaar houden.

Maar...

Er veranderde uiteindelijk toch niets. Zijn houden van is niet sterk genoeg, of zijn ratio véél sterker dan de motio.

Ik vermoed dan ook dat je puur met het bespreken zelf niet veel kunt veranderen.

Dacht je dat je ex niet meer ziet of merkt dat je nog gek op hem bent? Tuurlijk wel. Dat weten ze heus wel hoor. En weet je, het antwoord zal hetzelfde zijn. Als hij je zo zou missen dat hij je terug zou willen dan zou hij daar alles voor doen en niet 'even aankijken'. Hij kent je toch al door en door?
En tja, hun beweegreden om het lijntje niet door te snijden kunnen varia zijn. Gevoelens van genegenheid, het jou ook zo 'gemakkelijk mogelijk' willen maken (en geloven dat dit de 'zachte manier is'), je company gewoon fijn vinden, etc etc.

Het blijft gewoon een moeilijke situatie. Ikzelf hoopte eigenlijk dat ik zou kunnen wennen aan de vriendschapsband. Dat de gevoelens zouden slijten en we gewoonweg in de friendship zone zouden glijden. Ik sluit het nog niet uit...maar het gaat wel verdomde langzaam. Als ik m zie wil ik m nog steeds knuffelen en het ergste is dat dat ook nog steeds kan. Tja...zie dan maar s los te komen.

Het bespreken wil ik wellicht ook nog wel eens met hem, maar niet meer met het oog op een 'verzoening' maar meer om het voor mezelf rond te krijgen, af te sluiten. Ik vermoed echter dat dit gesprek voor een behoorlijke verwijdering zou kunnen zorgen - hij weet dat ik van hem houd & hem mis, maar ik vermoed dat hij niet weet hoezeer ik hem nog mis en er dagelijks mee bezig ben. Hij zou daar wel eens van kunnen schrikken en dan kunnen besluiten dat deze 'friendship deal' helemaal niet het beste voor me is.
En dat zou dan waarschijnlijk de beste weg zijn, maar verdomd, ik durf m (nog) niet aan.

Er komt een dag dat ik wel zal moeten. Diep van binnen hoop ik dat ik zelf de kracht vind om los te laten en door te gaan voordat ik (wederom) door hem daartoe gedwongen word. Omdat hij een ander tegenkomt of het gewoon laat verwateren.

Persoonlijk geloof ik in loslaten en vertrouwen dat er zal gebeuren wat moet gebeuren. Dus niet proberen te sturen maar het gewoon laten. Je kunt niets afdwingen en geforceerde spelletjes helpen ook niet, ik kan het iig niet (desintresse veinzen, etc, de enige die ik daarmee heb ben ik zelf).

Sterkte meis!