Hallo allemaal,

Twee weken geleden is mijn relatie met mijn vriendin na 20 jaar beëindigd en mijn wereld ineen gestort.
Ik zal bij het begin beginnen.
Mijn vriendin en ik zijn nadat we 20 jaar geleden bij elkaar kwamen al vrij snel met een eigen binnenvaartbedrijf begonnen.
Met ons eigen schip zijn we samen heel Europa doorkruist, eerst met een klein schip, later met een groot schip.
We hebben altijd samen op het schip gewerkt en gewoond, totdat 3 jaar geleden net voor de crisis een koper zich aandiende en wij na lang wikken en wegen besloten om het bedrijf van de hand te doen en in het geboortedorp van mijn vriendin te gaan wonen.
Mijn vriendin vond al vrij snel werk naar haar zin bij een benzinepomp.
Ikzelf had wat meer moeite om voor mezelf uit te vinden wat ik verder met mijn leven wou.
Dit was zeker niet de meest mooie periode in ons leven, maar uiteindelijk zijn we er wel uitgekomen, ik miste het varen blijkbaar teveel om er definitief afscheid van te nemen zodat ik nu als kapitein op een groot binnenvaartschip vaar met een vrije tijds regeling van 14 dagen varen en 14 dagen thuis.
Dit was in het begin behoorlijk wennen voor ons beiden, maar al snel vonden we het beiden ideaal, voldoende vrije tijd en vrijheid, en onze relatie bloeide op.
Nu hebben mijn vriendin en ik allebei een leuke hobby opgepakt, we hebben een paar oldtimer-cabrio,s gekocht waar we beiden enorm van genoten, en zijn lid geworden van een oldtimerclub.
Deze organiseert regelmatig ritten waar we met veel plezier aan deelnemen.
Ook kochten we samen een leuk huis met een grote garage, en een mooie tuin .
Geen vuiltje aan de lucht zou je denken maar.....
14 dagen geleden kwam ik thuis van mijn werk, en merkte ik dat er iets mis was, we moesten praten zei ze.
Het ging over de vakantie, we hadden in januari een reis besproken om eind maart naar curaçao te gaan, maar ze wou niet meer zei ze.
Op mijn vraag waarom, zei ze dat ze eigenlijk niet meer met mij verder wilde, ze wil vrij zijn en zelfstandig dingen ondernemen, en ze houdt nier meer van me zoals voorheen, ze ziet me meer als een goede vriend, niet als partner.
Ik kon praten wat ik wou haar besluit stond en staat vast.
Nu staat heel mijn wereld op de kop, ik heb vreselijk gehuild, ben bij de ggz geweest voor een gesprek en sta nu op de wachtlijst voor maatschappelijk hulp, want ik red het niet.
Alles waar ik samen met haar voor heb gewerkt gaat nu verdwijnen, ons huis, de auto,s zelfs mijn vrienden en schoonfamilie.
Ik kan het niet aan om in hetzelfde huis en dorp te blijven als mijn vriendin, er is al een makelaar ingeschakeld om ons huis te verkopen en de auto,s staan te koop op internet.
Ik woon nu samen met haar zolang het huis niet is verkocht in hetzelfde huis, maar in aparte slaapkamers, als ik niet aan boord ben.
Dit doet zo verschrikkelijk veel pijn, ik kan gewoon niet geloven dat ik na 20 jaar haar echt kwijt raak.
In mijn beleving hadden we echt een stabiele relatie, we lieten elkaar voldoende vrij, sexueel en spiritueel perfekt, en ook financieel geen enkel probleem.
Afgelopen donderdag ben ik weer naar boord gegaan voor 14 dagen en moet ik proberen de draad weer op te pakken en leiding geven aan mijn bemanning.
Als ik echter in mijn kamer zit vlieg ik tegen de muur op en weet me geen raad, ik hoop echt dat ik straks bij maatschappelijk werk terecht kan, want het gaat niet echt goed met me, ik eet weinig, slaap niet veel en ben emotioneel aan mijn eind.
Misschien weet iemand van jullie wat ik nu het beste doen kan om deze dagen door te komen, ik weet het niet meer.
Hoe kan ze me zo van het ene op het andere moment aan de kant zetten?
Ze zegt dat er geen ander in het spel is, ze wil alleen maar alleen verder en zet door.
Help me een beetje op weg alsjeblief!

kapt.Haeck