De laatste paar weken zit ik niet echt lekker in mijn vel. Ik moet weer steeds aan hem denken en merk ook dat ik stiekem soms een beetje verliefde gevoelens voor hem heb. Waar ik mij eigenlijk echt druk om maak zijn mijn twijfels of hij niet zoent of seks heeft met andere vrouwen. Natuurlijk kan ik dat wel aan hem vragen en ik zal dan vast ook een eerlijk antwoord krijgen. Maar waar ik bang voor ben is dat ik hem daar mee misschien wel wegjaag omdat hij vind dat ik me met dingen bemoei van zijn leven waar ik me niet mee mag bemoeien. Steeds vaker merk ik dat ik bezig ben als een struisvogel te gedragen, als ik maar net doe alsof het er niet is, dan is het er ook niet. Ik wil hem niet kwijt, iedere keer wanneer ik naar hem kijk voel ik dat ik veel van hem ben gaan houden, en dit had ik niet met me zelf afgesproken. Ik had het plan om het leuk voor de leukigheid te doen en hem te zien als leuk extraatje voor af en toe. Maar hoe meer ik er over na denk, des te meer merk ik dat ik hem zo graag zie en iedere nacht veilig tegen hem aan wil liggen en zijn warmte te voelen. Nou, niks leukigheid dus.

Hij maakt naar kennissen en vrienden wel eens opmerkingen dat hij zeer gelukkig is alleen en verder ook niks van relaties, en dingen die daar in de buurt komen, in zijn leven wilt hebben. Op het moment zelf als hij dat zegt doet het mij weinig, ik weet op dat moment toch al dat ik die zelfde nacht nog naast hem lig. Maar wat doet hij met andere vrouwen? Dat is voor mij de grootste boosdoener van mijn niet-lekker-in-mijn-vel-zijn gevoel. Als ik naar me zelf kijk voel ik me zelf ook nog steeds vrijgezel, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om met andere mannen te gaan zoenen of verder te gaan, want daar heb ik hem al voor. Maar op dat punt heb ik geen idee hoe zijn mannenhersenen te werk gaan, misschien maakt het voor hem geen moer uit of ie het nou ook met mij doet of niet. Of misschien is hij wel zo net zoals ik en doet hij verder ook niks met vrouwen. Ook heeft hij ook wel eens een opmerking gemaakt bang te zijn voor De Liefde, ik weet dat hij veel pijn heeft gehad en liefdesverdriet, maar dat heb ik ook gehad. Ik weet dat ik de dingen waar ik mee zit aan hem moet vragen, alleen op die manier kan ik wat rust creëren in mijn hoofd en het op dat punt loslaten. Misschien valt het allemaal wel mee, maar het vreet wel aan me.

Vaak hoor ik me zelf hardop in mijn hoofd zeggen: Ik kan veel beter krijgen.
Dat is dus een opmerking die je eigenlijk zou verwachten van alle "omstanders" die er net niet met hun neus bovenop zitten maar wel genoeg informatie er van hebben opgevangen om ook een mening te geven, deze mensen kennen mij goed en hem van een paar keer vluchtig meegemaakt. Maar de "omstanders" zijn verdeeld in twee groepen: "Laat het los en dump hem" en "Geef niet op, hij past bij je". Meningen mogen gegeven worden, na alles wat ik voor hem ooit heb opgegeven maakt een mening meer of minder ook niets meer uit, ik ben de gene die er tussen in zit (en hij ook als heeft ie dat nog niet helemaal door, want op zich sleep ik hem er ook in mee).

Soms vergelijk ik hem wel eens met het roken van een sigaret; Ik vind roken lekker, en snak soms naar meer. Soms zijn er momenten dat ik er van baal dat ik rook en druk ik ge?ɬØrriteerd mijn peuk uit en gooi mijn pakje in de prullenmand...Om hem vervolgens er na een paar uur weer uit te vissen omdat ik toch wel verschrikkelijke trek heb in een peuk. Zo heb ik dat ook bij hem; Ik vind hem lekker en leuk. En dan komen er momenten dat ik zo verschrikkelijk van hem baal, als ik niks van hem hoor bijvoorbeeld. Dan wis ik zijn nummer en prompt belt of smst hij mij na een paar dagen,...dan ben ik ook weer terug bij af.

Ik ben zelfs in zo'n fase beland dat ik naar liedjes ga luisteren waar ik toch wel iets van herkenning in voel. Echt typisch zo'n liefdesverdriet-actie. Om eerlijk te zijn, ik heb ook een beetje verdriet. Er is voor mij te veel gebeurd tussen ons om er nu zo opeens mee te stoppen, maar eigenlijk is er ook te weinig om zo nog door te gaan. Iedere keer als ik bij hem ben, hebben we het echt heel gezellig en leuk. Maar als ik niet bij hem ben en hij is te lui om te reageren op een sms'je heb ik toch weer 'ik verban je uit mijn leven' gedachten. Het is zo ingewikkeld, en voor een groot deel maak ik het voor me zelf natuurlijk ook ingewikkeld, maar om een of andere reden zit ik achter af steeds goed met bepaalde gevoelens. Als hij zich bijvoorbeeld rot voelt en ik vraag het op dat moment, zegt ie van niet, maar een paar dagen later geeft ie toch toe dat ik gelijk had. Zo kan ik nog wel meer dingen op noemen. Maar dit gevoel heb ik ook bij wat wij hebben, misschien zegt het niets, de tijd zal het leren...

Dat liedje van Ilse DeLange blijft ook maar in mijn hoofd spelen...

I'm not so tough

I can almost read your mind,
it's runnin' fast, out of control.
You're afraid of what you'll find,
if you get too close.
You imagine I don't care,
you see walls that just aren't there.
You think I'm too strong to let you in.
Well that's just not fair.

I'm not so tough,
I'll call your bluff
And let you see a side of me.
That wants you here and cries real tears,
and needs someone to love,
I'm not so tough.

I know that you've been hurt before.
Well so have I,
What can you do?
That doesn't mean you close the door.
So stop blamin' me,
I don't blame you.
I'm not some ghost from your past,
the one who tore your heart in half.
I'm not her, it's not my fault you're holding on to that.

Tot een volgende keer...