Op het moment weet ik het allemaal even niet meer. Zoals ik gisteren al had geschreven ben ik woest op mijn ex. Toen ik van hem te horen kreeg dat zijn gevoel ver weg was heb ik hem gelijk gevraagd of er een ander was, nee zei hij toen. Ik heb namelijk het gevoel dat er wel een ander is. Er is een meisje bij hem op zijn werk stage komen lopen en daar gaat hij iets te close mee om. Bijna elke dag op msn en meer van dat soort dingen. Zelfs zijn chef denkt er meer van. Toen ik die zwarte zondag besloot om weg te gaan heb ik haar ook gebeld toen ik bij mijn ouders was. Ik heb haar toen gevraagd of er iets was tussen hen of dat ze dat wou. Ze zei natuurlijk van niet, maar dat zou ik ook zeggen natuurlijk. Ik had op zijn minst een telefoontje of smsje van hem verwacht die dag om te vragen of ik goed thuis was gekomen omdat ik natuurlijk helemaal overstuur weg was gegaan. Ik hoorde helemaal niets van hem! Toen ik hem uiteindelijk zelf 's avonds belde heb ik hem ook verteld dat ik haar op had gebeld (anders had zij dat wel verteld) vond ie niet leuk en wat doet ie, hij belt haar wel op. Het mooiste is nog dat zij heeft gezegd dat ik haar helemaal verrot heb gescholden, terwijl dat helemaal niet zo is. Ik wil hem echt geloven als hij zegt dat ze niets hebben maar ik kan het gewoon niet. Dat heb ik ook tegen hem gezegd, en aan hem gevraagd hoe hij denkt dat het overkomt. Maar hij en zij kunnen allebei niet begrijpen hoe het overkomt. Ik ben woest. Ik heb ook het gevoel dat als het wel zo blijkt te zijn en dat ze dus allebei gelogen hebben en ik kom ze tegen dat ik niet voor me eigen in kan staan. Uiteindelijk heb ik daar natuurlijk alleen me eigen mee maar zo denk ik nu. Ik weet gewoon niet meer wat ik ervan moet denken. Ik wil ook niet met ruzie uit elkaar gaan maar hij doet nu ineens over bijna alles geheimzinnig. En het dan raar vinden dat ik er meer achterzoek. Eigenlijk is hij gewoon een hele grote HUFTER. En hij is het misschien helemaal niet waard dat ik om hem treur maar ik kan hem gewoon nog niet loslaten, hij is een onderdeel van me en dat zal hij waarschijnlijk altijd blijven. Het is natuurlijk niet niets 8,5 jaar en in veel opzichten was hij toch de eerste voor mij. Voor het eerst alleen op vakantie en op ons eigen wonen enzo. Ben blij dat ik mijn hart weer even heb gelucht.