Het is nu bijna 12 weken geleden dat ik de woonplaats van mijn ex verliet om weer terug naar Amsterdam te gaan. Na een ruzie die naar mijn idee helemaal nergens om ging zoals wel vaker. Mijn ex vriendin is nu eenmaal iemand die achterdochtig en jaloers is. Ik verzekerde haar altijd dat dat geheel onterecht en onnodig was. Het is in die 15 maanden al 2 keer eerder uitgeweest daardoor. Beide keren 3 a 4 weken.
Ik wist haar steeds terug te winnen.
Nu besloot ik in April om bij haar te gaan wonen (120km van mijn eigen koophuis) om zodoende haar achterdocht weg te nemen, wat toch niet helemaal lukte maar iets beter ging. Ik heb haar verzorgd toen ze ziek was. Alles deed ik voor haar mijn wereld helemaal op z'n kop om het haar makkelijk te maken. Nu 12 weken geleden werd ik het zat en was ik degene deze keer die besloot richting Amsterdam te keren. Waarschijnlijk had ik in mijn onderbewustzijn een hoop dat ze haar excuses voor deze belachlijke ruzie zou aanbieden, want na 2 weken in Adam begon ik haar te missen. Maar i.p.v. excuses kreeg ik de rest van mijn spullen per post toegestuurd. Ik kreeg alleen reactie op sms, email als het om spullen ging. als het relationele inhoud had geen reactie. Dit kille negeren maakt het extra zuur en zwaar voor mij. Zo lijkt het alsof ik de eerste de beste prutser voor haar ben geweest.

Het lijkt er dus op of mevrouw er totaal geen moeite mee heeft, terwijl ze altijd beweerde dat ik heel speciaal voor haar was. Inmiddels wordt ik helemaal gek en het lijkt of ik steeds meer aan haar ga denken. Zelfs in mijn slaap dwaalt ze rond. Zij is vrij ouderwets wat relaties betreft en gelooft nog in de Prins op het witte paard.

Iedereen zegt laat haar gaan want wat heb je aan zo een achterdochtige jaloerse vriendin. Maar ondanks haar vreemde karakter, vind ik haar toch heel lief en een prachtige meid. En accepteer ik dat niemand (dus ook zij niet) perfect is. Ook ik heb mijn fouten in de relatie gemaakt door sommige dingen voor gewoon aan te nemen.
Conclusie is in elk geval dat de muren op me af komen en ik haar het liefst wil bellen of opzoeken. Maar mijn verstand zegt weer dat als ik echt wil weten of ze van me houdt haar los moet laten en haar misschien zelfs een andere relatie laten beginnen, zodat ze erachter kan komen dat ik helemaal niet zo slecht ben als zij zichzelf en haar omgeving wil laten denken, en dat ze ziet dat die ideale droomman van haar niet bestaat. Want ik wil wel eens zien welke man er zoveel geduld met haar zal hebben zoals ik dat heb gehad. Ik hoop dat ze dan zal wakker worden en inzicht zal krijgen. Het liefst heb ik natuurlijk dat ze me volgende week al opbelt of mailed van Ik ben fout geweest. Maar ik zie het somber in na 12 weken radiostilte

Dit paradoxale dilemma maakt me helemaal gek. Want zoals de titel al zegt. Ik word gek zonder haar en moet haar gewoon terug hebben. Ik accepteer geen nee. In de film lukt het wel altijd
For me she is the one you only meet once in a lifetime. En dan moet ze weer een hele complexe gebruiksaanwijzing hebben. Dat heb ik dan weer. Misschien toch maar zelf contact zoeken? Geen enkele keuze lijkt de juiste. What to do?