Hallo. Het is nu anderhalve week geleden dat mijn vriend het uitmaakte. Zomaar, zonder dat ik het aan zag komen. Ik zal het hele verhaal even uitleggen, sorry als het een beetje lang wordt...

In de zomer van 2006 vroeg mijn ex (toen een 'gewone' vriend van me) of ik met hem meewilde naar de bioscoop. Natuurlijk wilde ik mee, want het was een leuke film die hij voorstelde. Alleen wist ik niet of het een 'date' of een gewoon uitje was (het was de eerste x dat een jongen me mee 'uit vroeg'). Afijn, we zijn samen naar de film geweest, en toen we daarna nog wat rondslenterden in de stad, vroeg hij of ik met hem mee wilde naar zijn huis (zijn vader haalde ons toch op...). Toen heb ik daar 'nee' op geantwoord (wist niet precies waarom, maar was nogal onzeker). Ook toen hij vroeg of ik die komende week eens met hem het water op wilde met zijn boot antwoordde ik nee...

Na de zomervakantie kwamen we bij elkaar in de klas te zitten bij wiskunde. In november dat jaar kwam die naast me zitten met het excuus dat ie zijn boeken was vergeten. Vanaf toen wist ik dat hij verliefd op mij was (achteraf bleek al dat het vanaf ons uitje was, al wilde hij niet zeggen dat het een echte date was). Ik had dit nooit in de gaten gehad, maar vond het wel een fijn gevoel, er was nog nooit iemand verliefd op mij geweest (ik spreek hier over 6VWO). Dat komt onder andere door mijn onzekerheid, en daardoor ging ik ook nooit uit (ook woonden mijn vriendinnen minimaal 25 km verderop...). Maar goed, toen zijn vrienden, en mijn vriendinnen er achter kwamen dat hij iets in mij zag (en ik ook iets voor hem begon te voelen) gingen ze pushen: 'hebben jullie al gezoend', enz, enz. Ik kon hier helemaal niet tegen, en zonder dat ik het eigenlijk wilde keerde ik hem van me af. In februari ging hij met een ander meisje naar de bioscoop (ik had nog wel gewoon contact met hem, msn, wiskunde, tussendoor...). Ik werd op dat moment zo jaloers! En toen ik wist dat de date op niks uitgelopen was, greep ik mijn kans. Ik liet hem merken dat ik hem ook wel leuk vond, en zo is het dan eindelijk wat geworden (vandaag precies 2 jaar geleden...). Hij heeft dus het geduld gehad om 6 maand op mij te wachten!

We hadden een fijne relatie, ook voor hem was het zijn eerste dus we tastten alles wat af en gingen niet te snel overal mee. In juni bleek dat hij zijn eindexamens moest overdoen. Een eerste tegenslag. Hij heeft nogal wat vaalangst, en is ook erg onzeker. Maar toch haalde hij een overtuigende 8,5 en was geslaagd. Hij kon het heus wel! De zomervakantie was perfect. We gingen elke dag het meer op als het weer het toeliet en genoten van de tijd die we met z'n 2en hadden. Een tweede tegenslag was diegene toen ik hoorde dat ik niet was ingeloot voor de Nederlandse verloskunde. Ik moest iets anders zoeken, en dat was vroedkunde in België. Daar zit ik nu dus ook. Hij zou in Enschede gaan studeren aan de Universiteit...

Na de zomervakantie kon ik mijn plekje niet vinden hier. Ik zou het sowieso nog een keer proberen in NL, en dus was dit maar een 'tussenjaartje' om ervaring op te doen en misschien wel wat vrijstellingen vrij te spelen. Ik had goede vriendinnen, maar deed buiten school niet veel met ze. Ook sporten deed ik minimaal. Ik ging elk weekend naar huis (mijn vriend deed dat ook) of we gingen naar elkaar toe. Hij had zijn plek daar wel gevonden, ging bijna iedere avond uit, zat bij een studentenvereniging en sprak veel met zn vrienden af. Maar zijn studieresultaten vielen goed tegen, en het lukte hem ook niet om zichzelf te motiveren meer voor zijn studie te doen. Buiten die twee problemen om, ging het goed in onze relatie. Ook al kwam ik meer met problemen bij hem, dan hij bij mij. Maar hij holp me iedere keer wel.

De zomer van afgelopen jaar was anders. Ik was weer niet ingeloot voor de Nederlandse opleiding, maar had in ieder geval al mijn studiepunten binnen in Belgie, waar ik dus verder kon. Ook al had ik daar absoluut geen zin in. In tegenstelling tot hem: hij had maar een kwart van zijn studiepunten, maar had het erg naar zijn zin in Enschede. Hij zou het jaar overdoen. Hij ging met zijn vriendenploeg (enkel jongens) op vakantie naar Kroatië. Daar had hij de tijd van zijn leven. Niemand kende hem en hij voelde zich vrij. Zet daar een paar biertjes bij en hij had nergens meer last van (zijn vaalangst en laag zelfbeeld waren verdwenen). Gevolg: hij is vreemd gegaan. Toen hij terug was heeft hij dit ook direct vertelt, met tranen in zijn ogen. Ik zag aan hem dat hij er moeite mee had, en ik heb zijn uitleg gehoord. Ook ik wilde hem nog niet kwijt en vertelde hem dat ik niet boos was (ik kon niet boos op hem worden), maar wel erg teleurgesteld. Hij zou zich wel extra moeten bewijzen bij mij, en dan ging ik verder met hem. Dit beloofde hij me... En onze relatie ging mooi verder. Weer een heerlijke zomer met hem gehad.

Eind augustus zijn we dan nog naar Maastricht geweest voor een paar daagjes. Gewoon, om ook eens met z'n 2en op vakantie te gaan. Daar vertelde hij me dat hij twijfelde over onze relatie. Maar meer details vertelde hij met niet. Ik schrok, maar wist niet wat ik er aan moest doen. Besloot om het te negeren, en me te richten op mijn 2e jaar in België, waar ik mijn opleiding af zou moeten maken (opleiding duurt 3 jaar).

Ik moest België een plekje geven, ook al had ik daar moeite mee. Hij ging terug naar Enschede met genoeg motivatie (dacht ik toch...) om ook zijn propedeuse te halen. Er waren geen problemen in onze relatie. Toch had ik nog steeds door dat hij minder met problemen naar mij kwam dan andersom. Met de kerst bleek dat hij zijn opleiding moest stoppen omdat het hem niet lukte genoeg te doen voor zijn studie. Hij zou in januari weer naar zijn ouders gaan en in februari in Leeuwarden beginnen met de studie. Ik had in januari wel weer al mijn examens gehaald, en voelde me steeds beter in België. Ik zag dat het met hem ook beter ging in Leeuwarden (dacht ik).

Tot 1,5 week geleden, en dan komen we weer waar ik begonnen was. Ik voelde me top. Nieuw semester: meer uitgaan, meer sporten en beter met school bezig zijn. En dat lukte. Ik besloot me meer in hem te verdiepen en vroeg waar hij overal mee zat (had natuurlijk wel een beetje kennis). Ik zocht dingen op op internet en wilde hem echt gaan helpen. Hij was altijd zo moe, maar dokters wisten niet waarom. Ik wist dat het van al zijn kopzorgen kwam. Ik wilde me echt gaan verbeteren. Ik voelde me goed, hij moest zich ook goed voelen. De dag nadat ik alles goed had voorbereid maakte hij het uit. Zomaar. Zonder voortekenen (behalve die in de zomer??? hij heeft niet gezegd wat er beter moest worden, dus ging maar gewoon verder). Zijn reden: hij wilde zijn leven op een rijtje zetten (ik hoorde daar blijkbaar niet in thuis) plus 'we horen toch niet zo goed bij elkaar' (en die voorbije 2 jaar dan?).

In de gesprekken die daarop volgden vertelde hij dat hij 'zichzelf nooit is geweest', en dat hij wilde dat 'ik vaker met zijn problemen moest bezig zijn'. Ik vond het schokkend om te horen dat hij zichzelf nooit heeft kunnen zijn bij mij, en hij is ook nooit met problemen bij mij gekomen. Nu hoor ik wel eens van mensen om mij heen dat ik erg 'direct' ben en ook zo kan reageren. Misschien heeft dat hem afgeschrokken. Maar dat wilde ik juist op dat moment veranderen, had het immers ook voor mijn opleiding en mijn verdere loopbaan nodig. En op dat moment maakt hij het uit.

Ik kan maar niet genoeg uitleggen hoe het voor mij is. Ik had tijd nodig om België in mijn hart toe te laten (bij wijze van) en hij heeft nooit gezegd dat hij iets meer een luisterend oor van mij wilde. Ook toen ik hem uitlegde dat ik juist zou beginnen met zijn problemen 'goed' te begrijpen (zijn problemen zijn nogal vaag...), zei hij tegen mij dat het te laat voor hem was. Hij liep al weken rond met de gedachte het uit te maken. NIEMAND HAD IETS GEMERKT! Ik dus ook niet.

Ik wist zo goed wat ik met mijn leven wilde. Nu weet ik dat absoluut niet meer. Zie mezelf niet met een ander, alleen met hem. En als ik al niet eens met hem om kan gaan, hoe moet ik dan ooit met een vrouw omgaan die aan het bevallen is? Zal ik ooit empatisch genoeg worden? Kan ik dan ook maar beter niet stoppen met de opleiding? Hij zegt toch dat ik in dat opzicht niet kan veranderen... Dus ook niet voor mijn opleiding...

Het enige wat ik wil is een kans. Maar het lukt mij niet om dat duidelijk genoeg te maken. Ik wil geen tips om hem te laten gaan... Dat heb ik al vaak genoeg gehoord, maar ik kan het gewoon niet. We horen bij elkaar, dat is wat mijn hart vertelt. Hoe moet ik het hem duidelijk maken dat ik hem terug wil en mij wil beteren?