Ik ben mijn vriendin kwijt. Ik heb zo mijn best gedaan, hoe kon ze nu alles laten vallen wat we hadden, zelf zegt ze dat ze de energie kwijt was om er nog voor te vechten, maar hoe graag zie je dan iemand? Ik nam er toch ook alles bij? Dan zegt ze dat ze me nog steeds graag ziet maar dat het beter is zo. Als ze me gewoon kwijt wil kan ze het ook zo zeggen hoor.
Ik heb al mijn energie ook in haar gestoken, al mijn liefde, echt alles want ze was het waard. We passen niet bij elkaar.. hoe kan je zoiets zeggen, ook al hadden we eens een discussie. Je voelt dan toch dit is speciaal, hier kan ik aan werken, hier zet ik mij over. Maar dat wou ze niet meer, dan weet ik genoeg, dat alle hoop weg is. Mensen zeggen dan, stel je eens in haar plaats, waarom stelt niemand zich in mijn plaats? Weet je wat ik nu meemaak? “Het is maar tijdelijk, je komt er wel over, wij hebben dit ook allemaal meegemaakt..” Dit zijn maar enkele voorbeelden die ik elke dag moet horen. Nee, dit gaat niet over, dit draag ik heel mijn leven mee, dit wil ik niet vergeten, hoe kan ik nu de liefde van mijn leven vergeten,mijn enige liefde, de liefde die ikzelf heb kapot heb gemaakt. Hier wil ik mijn hele leven voor boeten. Mensen weten nog niet één duizendste van wat ik voel, welke pijn ik elke dag, of beter gezegd, elke minuut moet doormaken.
Ik zal proberen duidelijk maken wat ik voel ook al is dit bijna onmogelijk voor iemand anders; probeer je voor te stellen; als je een verschrikkelijke nachtmerrie hebt, en wanneer je wakker wordt, je even moet bekomen. En dat je zo onvoorstelbaar gelukkig bent dat alles toch weer normaal is. Probeer dat al eens voor te stellen. Nu probeer het omgekeerde voor te stellen, ik droom elke nacht over haar, dat we nog tesamen zijn en gelukkige momenten meemaken, dat ik haar kan vasthouden, dat ik haar zeg hoeveel ik van haar houdt en haar een kus geef. Maar dan wordt je wakker, en besef je dat je dit alles nooit meer zal meemaken, als ik wakker word, dan begint mijn nachtmerrie pas, een nachtmerrie waar ik zelf niet meer weg uit kan, het soort waar je normaal huilend van wakker wordt. Maar ik wordt niet wakker. Probeer dat te beseffen; pijn die nooit ophoudt, dan kan je wel zeggen dit gaat wel over, maar dan voel je nog steeds niet wat ik voel. Ik weet dat dit nooit zal overgaan. Ik zal nooit, moest ik nog iemand vinden, terug dezelfde liefde kunnen geven. Die heb ik aan haar gegeven en ik voel dat dit nu ontbreekt in mij, terug iemand gaan vertrouwen en er gaan van houden.
Dan dacht ik de eerste keer toen ze mij ook voor zulke redenen liet vallen, dat ik nog nooit zoveel pijn had gehad. Nu besef ik dat het toen niets was vergeleken hoe het me nu opvreet. Ik merk ook verschil in haar, toen zag ze het nog veel meer zitten om opnieuw te proberen. Nu is ze helemaal veranderd, ze wil alles laten vallen, dan zegt ze; ja ik zal onze momenten nooit vergeten. Onze momenten konden nog doorgegaan zijn, denk ik persoonlijk... Ze beseft duidelijk niet wat we hadden, wat ze zomaar, om het extreem te zeggen,heeft kapot gemaakt, of het was niet wederzijds, maar dat kan ik me gewoon niet voorstellen. Dat kan gewoon niet, na alles wat ik heb gedaan, getoond, en gegeven..
Dit is dus wat je krijgt, als je je leven in iemand anders zijn handen legt, als je je hart aan iemand schenkt. Niets, pijn, verdriet, wordt je normaal niet beloond als je zoveel van iemand houdt? Dan hoeft het voor mij niet meer. Ik heb mijzelf gesneden ja, misschien op lost het op termijn niets op, maar het doet zo een deugd om vanwege die pijn, alleen maar aan mijn arm te denken, alsof ik ineens kan ademen terug via mijn arm, want sinds ik haar kwijt ben, weet ik niet meer wat ik moet doen, de lucht rond mij voelt aan als een kooi, een beklemmend gevoel alsof iemand op je borst zit. Dus ik doe alles om even ergens anders aan te kunnen denken, ook al zijn dit redelijk extreme methodes.
Maar kon ze me nu niet iets meer nemen voor ik ben, ik kan wel aan verschillende zaken werken, maar ik heb haar steun nodig, nu ben ik alles kwijt. Ik wist zelf niet dat je zo intens van iemand kon houden.
Dit kan toch geen waar zijn? Dit kan toch niet, ik wilde haar nog zoveel zeggen, ik wou nog zoveel doen. Ik verdiende haar gewoon niet. Ik zal haar altijd missen, ik zal ook altijd van haar houden, ze zal altijd de enige zijn voor mij, ze had me terug laten genieten van het leven. Ik vraag me alleen af, als ze me echt graag ziet, ook al is ze haar energie kwijt, waarom geeft ze mij geen kans om haar dan te helpen, zij heeft mij ook altijd geholpen, ik betwijfel of dit de juiste keuze is maar ik respecteer ze wel. Blijkbaar heb ik heel wat tekort gedaan.
Hoe moeilijk dit ook is om te zeggen, want ik zit er niet echt op te wachten tot ze een andere jongen vindt, maar ik hoop dan echt dat ze heel gelukkig wordt, dan kan ik teminste mij daar nog aan vasthouden, was ik maar een betere vriend geweest, want nu heb ik echt niets meer.