Zo als sommige van jullie al weten, heb ik telefonisch een antwoord gekregen afgelopen weekend, ook wat ik wilde horen.
Sinds dien is het stil en heb ik ook een no call or sms ingesteld, om eerlijk te zijn sinds gisteren.
Ik las dat sommige het over 30 dagen hebben. Ik ben nu nog geen eens 2 dagen verder.
Tjonge wat is dit moeilijk zeg.
Paar uur gaat het goed, als ik aan het werk ben zeker, maar te vaak per dag stort ik gewoon in.
De hele dag door loop ik met die gedachten.
Tuurlijk probeer ik positief te zijn, zo nu en dan te lachen, maar het blijft me achtervolgen.
Nu begrijp ik ook wel waarom sommige mensen wellicht , de wat zwakkere onder ons, naar alcohol, drugs of what ever grijpen.
Ik zou het niet zo gauw doen, ik ken mijn zelf dit zou ik nooit doen, ik weet ook dat ik ooit hier sterker uitkom dan ooit te voren, maar toch. Het blijft fucking moeilijk.
Het duurt maar en het duurt maar al 5 maanden geen rust in mijn lijf en hoofd.
Wat ik ook doe het komt telkens weer terug dat klote gevoel en al die vragen.
Volgens de meeste mensen maak ik het mijn zelf moeilijk.
Ik hoor het mijn beste vriendin nog zeggen, maar toen zij in die shit zat lulde ze anders.
Haar man heeft 5 jaar lang een buitenechtelijke relatie gehad, 5 jaar liep ze als een kip zonder kop in de rondte, ze waren wel nog steeds samen, maar hij deed waar die zin in had met zijn minnares en zijn vrouw moest maar alles pikken of oprotten.
Ze hebben het uiteindelijke overleefd en zijn nu nog steeds wel gelukkig samen, dit komt ook omdat zij echt van hem houdt, anders was ze allang weg.
Maar to the point, ik ben nu 5 maanden verder en ga kapot, ik weet echt niet hoe zij dit 5 jaar lang volgehouden heeft met de wetenschap dat haar man iemand er naast heeft.
Dit is gelukkig bij ons niet het geval tenminste, dat hoop ik.
Zo als jullie al weten heb ik alles geprobeerd de afgelopen maanden om haar terug te winnen, misschien te veel gedaan en op sommige momenten mijn zelf en mijn eigen waarde en normen gedeeltelijk weggecijferd, ik weet het niet.
Gevoelsmatig en met verstand moest ik er alles aan doen, heb geen moment getwijfeld in mijn handelingen. Naar eer en geweten heb ik gehandeld dus ook alleen maar positieve dingen. Toch heeft het maar gedeeltelijk gewerkt, ze zegt het ook tegen me, je hebt bewezen dat je echt van me houdt, want daar had ze grote twijfels bij dat was ook een van de redenen dat ze wegging.
Toch voel ik twijfel bij haar, en ze heeft gewoon ruimte nodig, dat zegt ze ook.
In alle boeken over relatie breuken die ik de afgelopen maanden heb gelezen, staat het er ook, geef de ander de ruimte om je te missen. Waarom kon ik dit niet? En nu nog heb ik daar ontzettend veel moeite mee. Ik doe echt mijn best, maar het kost me enorm veel energie.
Ik ben een best intelligent persoon denk ik, heb enorm veel meegemaakt in mijn leven, heb mijn zelf door veel levenservaringen zonder moeite heen geworsteld ben altijd sterk geweest in wat voor tegenslagen dan ook in mijn leven, maar wat heb ik hier enorm veel moeite mee zeg. Voor mijn gevoel ken ik mijn zelf niet eens meer het is alsof ik het niet meer ben, maar een ander persoon in mijn lijf zit. Constant dat drukkende gevoel, de hele dag door die gedachten, ik wens het mijn grootste vijand niet.
Ik hoop dat die 30 dagen no contact zal werken, niet eens voor de relatie maar voor mijn zelf.
Rust zal ons redden, zeggen ze toch altijd.
Ik ben wel rustig qua handelingen ook op mijn werk, maar goh wat ben ik van binnen en qua gevoelens druk.
Zal stoppen met roken op zo een moment een goed idee zijn? iemand ervaring ermee???