Ik weet niet hoe ik het precies aan moet pakken.

Dit word mijn eerste blog hier en ik zal proberen uit te leggen wat er allemaal gaande is. Al is het best persoonlijk en ik vind het niet makkelijk. Ik hoop hier wat steun te vinden en hopelijk wat advies.

Daar gaat ie...
Ik had 3 jaar lang een relatie met een leuke man. Voor hem heb ik 2 relaties gehad, 1 van 8 jaar en 1 van 10 jaar, maar hij was mijn eerste echte liefde. In het begin was hij zo anders, tot ik bij hem ging wonen en daar zag ik zijn ware ik. Hij kont heel fel reageren op dingen en zich niet inleven in mij. Ik dacht eerst dat het aan mij lag en ik probeerde te veranderen. Het is twee keer uit geweest en de derde keer ben ik weg gegaan, dat was net voor de kerst 2014.

Ik heb veel geleerd de laatste jaren (ook opleidingen gedaan), over mijn eigen gedrag en zijn gedrag. Ik heb verlatingsangst en hij bindingsangst, dat is wel zeker. Er is ook een groot vermoeden dat hij asperger heeft en dat weet hij zelf ook. Ik twijfel soms nog of het geen narcisme is, maar ik geloof echt dat hij niet bewust kwaad wil doen en dat hij sommige dingen echt niet begrijpt. Hij mist empathisch vermogen en dat weet hij zelf ook, dat gaf hij ook toe.

We hebben nog contact en hij is dit weekend een nachtje blijven slapen. Of dit slim is... vast niet... En hiervoor zijn we ook 2 keer in het bed beland.. Een week daarvoor stuurde ik hem een stukje over bindingsangst en verlatingsangst. Hij heeft dit doorgenomen en dit is al heel wat hoor! Hij kon zich er wel in vinden, maar vervolgens gebeurt er niks/weinig mee. Hij wil niet te snel gaan, maar naar bed samen is niet te snel...? Ik zie aan hem dat hij toch wel bij me wil zijn, hij weet niet wat hij met zijn gevoel aan moet, dit gaf hij ook toe. Hij liep altijd weg voor alles en praten of oplossen was er amper bij. Hij heeft hier zoveel moeite mee, hoe kan ik dit aanpakken? Al weet ik dat hij meer zijn best moet doen, maar als hij niet weet hoe...

Ik zei hem nog dat hij hier was en eerder ook al: hou ook een beetje rekening met mij, ik heb ook gevoel. Laat nog wat horen, een leuk berichtje of iets. Zodat ik niet het gevoel krijg dat ik voor 1 ding goed ben... De ene keer kan hij wel leuk kletsen via whatsapp en de andere keer ben ik weer teveel en loop ik volgens hem te pushen. De ene keer lijkt hij dingen wel te snappen en de andere keer weer niet.
Hij ging gisteren weg en ik vroeg wanneer hij weer kwam. Hij zei: doordeweeks ben ik druk.. Zaterdag dan? Dan heb ik een verjaardag. Zondag dan? Ja we kijken wel even...
Het is nooit eens een concreet antwoord of afspraak, ik moet maar weer afwachten. En ik hoor inderdaad niks van hem verder..

Aan de ene kant luistert hij wel naar me en aan de andere kant niet...
Ik moet afstand nemen, maar ik ben er toch ook nog? Hoe kan ik hem dat wijsmaken zonder te pushen.
Moet ik dan maar weer afwachten tot ik iets hoor?
Ik denk dat hij bang is en echt niet weet wat hij moet.
Ja ik wil hem terug, maar dingen moeten wel veranderen. Hij wil luisteren naar mijn bevindingen, maar hij vind het snel teveel.
Dit weekend was hij wel anders, leek echt meer te begrijpen, de knuffels waren intens en de als vanouds 3 kusjes steeds. Hij was minder afstandelijk.
Hoe wie wat waar moet ik dit toch aanpakken?

Feluca's blog
login of registreer om te reageren

Ma, 23/03/2015 - 20:00 — vlinder90

lastig

echte liefde moet vanzelf gaan, als je zo veel moeite voor iemand moet doen is het ook niet goed.
ik herken het verhaal ook wel, ik heb ook eens zo veel moeten trekken aan iemand om maar wat te kunnen horen, dat ik vroeg wanneer hij kon en als reactie krijg ' kijk zondag misschien wel even' . vreselijk is dat, want jij zit met hoop te wachten..
ik zal als ik jou advies mag geven proberen eerst eens zelf alles op een rijtje te krijgen, als je even los van hem bent kun je beter en meer helder nadenken en word het vaak allemaal iets duidelijker..
ik heb ook geen geduld, ik wil het ook het liefst nu weer hebben zoals het was maar ik laat alles los, even tijd voor mezelf.. dat heb jij vast en zeker ook wel even verdiend!

lastig met iemand die bindingsangst heeft.. maar je kan niemand dwingen tot liefde, zoals ik al zei... je echte ware liefde hoort echt vanzelf te gaan!

sterkte!

Din, 24/03/2015 - 08:02 — Feluca

Heel lastig..

Ik weet dat het vanzelf moet gaan en ik niet alle moeite moet doen.
Maar ik hou zo vreselijk veel van hem pffffffff

Din, 24/03/2015 - 12:50 — waterman

Hoi Feluca

Wat gebeurt er als jij wat minder moeite voor de hele zaak doet? Als je het wat meer aan hem overlaat? Wordt hij dan iets toeschietelijker, of laat hij het dan nog steeds afweten?

Kan jij aangeven (aan hem) waar jouw grenzen liggen, wat dit betreft? En kan jij aangeven wanneer hij over jouw grenzen heengaat? En als hij over jouw grenzen gaat, kan jij dan ietsje meer afstand gaan nemen, ietsje meer weer op jezelf gaan terugtrekken? Duidelijker krijgen welk stukje van jou is, en welk stukje van hem? En de stukjes van hem, en zijn probleempjes, misschien gewoon op zijn bordje laten liggen?

Misschien helpen dit soort vraagjes je een beetje op weg.......

Heel veel sterkte!
Waterman

Woe, 25/03/2015 - 08:18 — Feluca

Hoi Waterman

Ik weet af en toe niet meer hoeveel ruimte ik hem moet geven. En hoeveel geduld ik moet hebben.

Ik neem al meer afstand en stuur uit mijn eigen nu geen berichtjes. Er gebeurt van zijn kant niet veel. Ok hij is zondagmiddag hier weg gegaan en maandag kreeg ik nog een kort berichtje over iets dat op tv was. Maar heel kort...
Ik zei hem nog: stuur even wat leuks ofzo, hoe je het vond.... Iets liefs...
Sja mijn grenzen, blijkbaar ga ik daar ook overheen door zo intiem met hem te zijn, maar ik wil juist bij hem zijn en dat weet hij ook. En dit weekend was zo anders...
Geen idee meer hoe ik dan beter mijn grenzen kan aangeven, terwijl ik juist bij hem wil zijn en hem zo mis.
Maar ik ben er ook nog, maar hoe kan je een asperger met bindingsangst nog bereiken... En toch, dan kan je nog meer je best doen. Je kan je leren in te leven in een ander.
Moet ik dan echt zeggen: als jij niet meer je best gaat doen is het klaar.. Terwijl ik dat helemaal niet wil...
En nu moet ik maar weer afwachten wanneer ik hem ga zien...
Zo moeilijk dit...
Ik kom amper nog uit mijn woorden en heb weer vreselijk beroerd geslapen.

Woe, 25/03/2015 - 09:11 — waterman

Hoi Feluca

Citaat:

Ik weet af en toe niet meer hoeveel ruimte ik hem moet geven. En hoeveel geduld ik moet hebben.

Eigenlijk zeg ik dat niet, he, denk ik... Jij hebt het over hoeveel ruimte je moet geven, en hoeveel geduld je moet hebben, ik denk dat ik probeer te zeggen dat je je meer op jezelf moet focussen en meer van zijn dingetjes bij hem laten......

Dus ik zeg vaak dat je afstand zou kunnen nemen, niet omdat dat voor hem goed zou zijn of hij dat zou willen, maar omdat je dat voor jezelf doet. En geduld hebben, dat doe je ook niet voor hem, maar voor jezelf, volgens mij.

Het probleem is misschien dat jij al het idee hebt dat je te veel investeert, en er eigenlijk wat te weinig voor terug krijgt. Als "ruimte geven" en "geduld hebben" dus weer een investering van jou in hem wordt, dan schiet je er niet veel mee op. Eigenlijk zou je investeringen in jezelf moeten gaan doen, en ietsje minder in hem. Dus "afstand nemen" (niet: afstand geven) om ruimte voor JEZELF te maken. En effe kijken of en hoe hij reageert als je afstand neemt, om duidelijkheid voor JEZELF te krijgen.

De vraag is heel vaak: Hoe houd ik mezelf op de been? Hoe voorkom ik dat ik alleen aan het investeren ben? Hoe zorg ik dat er een evenwicht in afhankelijkheden blijft in mijn relatie. En zijn die vraagjes heel moeilijk geworden, dan denk ik altijd dat het tijd wordt die ander wat losser te laten, en wat meer voor jezelf te gaan zorgen.

Snap je ongeveer wat ik zeg?
Waterman

Woe, 25/03/2015 - 11:32 — Hetlevenismooi

@Feluca

Het is erg voor je hoe jij je nu voelt. Ik zou er een beetje anders tegen aan proberen te kijken, voor jezelf. Jij wil het graag anders zien, jij staat er open voor en blijkbaar lopen jullie ieder je eigen weg. Jij bent er meer toegankelijk voor. Staat de ander er wel open voor? Beloopt hij niet zijn eigen weg met het plannen van afspraken, verjaardag enzo. Als iemand vindt dat je teveel pusht dan zou ik afstand nemen. Ik push niks meer. Dat vind ik een alarmbel voor mezelf dan. Hij moet meer zijn best doen zeg jij. Voor jouw gevoel is dat, ik snap dat ook wel dat je het wilt alleen het is er niet. Staat daar nu niet open voor. Daar kan ook een verschil inzitten.

Jij hebt verwachtingen voor hoe het zou kunnen worden (in de toekomst) en jij bent er nu klaar voor, ja je leeft in het nu en logisch ook. Jij beloopt DIE weg en de ander is er misschien niet toegankelijk voor om daar nu (nog) open voor te staan.
Is het niet beter om leuke dingen te gaan ondernemen en open staan voor dingen die op jouw pad komen? Als jij open staat dan komt het ook naar jou toe, is het er niet dan ga jij verder en blijf dicht bij jezelf. Niet in een wachtkamer gaan zitten, wachten op....? voor jezelf, bespaar jezelf die pijn. Pijn is er evengoed wel maar geef er een andere zwaai aan.

Je vraagt of hij iets wil sturen zodat jij niet het gevoel hebt dat het niet alleen om de sex gaat. Als je er mee zit zou ik er zelf voor zorgen dat ik dat gevoel niet meer krijg door het anders aan te pakken. Iemand ergens op attenderen is niet erg maar is het dan niet zo dat je dan zelf ook bij jezelf gaat nadenken of het wel of niet in balans is? Wachten op diepte in een relatie, wat jij nodig hebt, is het nu wel relevant?
Als jij er helemaal open voor staat, je dat gevoel in je hart hebt en de ander blijft gereserveerd doen dan kun je iemand niet veranderen. Mensen staan er niet altijd hetzelfde in.

Drie jaar is er een relatie geweest, jij ging toen weg uit de relatie, toen was het in het begin anders schrijf jij, ging hij er wel meer voor? Met smsjes enzo sturen?

Het is maar een idee hoor wat ik schrijf, een andere insteek.

Sterkte!

Woe, 25/03/2015 - 11:41 — torn

@Feluca: Loslaten van 'normale' verwachtingen.

Feluca schreef:

Ik zei hem nog dat hij hier was en eerder ook al: hou ook een beetje rekening met mij, ik heb ook gevoel.

Dat rekening houden met jouw gevoel is nou net iets wat je niet van iemand met Asperger zal mogen verwachten.
Hooguit zal je met veel geduld, investeren, en eventueel begeleiding van iemand die expertise heeft op het gebied begeleiden van mensen met Autisme tot een punt komen dat je vriend enigszins instaat zal zijn om (verstandelijk) te kunnen begrijpen wat jij voelt.

Het daadwerkelijk kunnen verplaatsen (inleven) in hoe iets voor jou is en daarop anticiperen is iets waar bij mensen met Autisme een onvermogen zit op het gebied van empathie. Iets met een verschil cognitieve en affectieve empathie.
In die zin is het niet zo vreemd dat bij mensen die zelf niet weten, en de omgeving ook niet, dat zij autisme hebben wel eens (te gemakkelijk) de link wordt gelegd met narcisme.

Met het belangrijke verschil dat het een, autisme, aangeboren is (genetische aanleg) en het ander, Narcisme, net zoals veel andere persoonlijkheidsstoornissen de opbrengst (kan zijn) van opvoeding en hechtingsproblematiek.

In beiden gevallen kiest de persoon in kwestie er niet (bewust) voor om zo te zijn en te handelen als men doet.

Feluca schreef:

Hoe wie wat waar moet ik dit toch aanpakken?

Afhankelijk van hoeveel jij om hem geeft en wat jij bereidt bent er relationeel voor 'in te leveren' zal er vast een manier zijn om mee om te leren gaan. Als je dat voor hem overhebt, en hij zal ook best net zoals ieder mens zijn mooi kanten bezitten waar je voor gevallen bent. Wat wel inhoudt dat je alle verwachtingspatronen die je heb t.o.v. een normale partnerrelatie zal moeten loslaten.

Er is, buiten deze 2 even snel gegoolde links, genoeg informatie te vinden over Asperger binnen een relatie wat je een beter beeld kan geven wat het voor hem inhoudt en voor jezelf.
http://www.willybosga.nl/Asperger.html
http://www.willybosga.nl/relatie.html

Wie is online

Enquête