Hallo,

Het is weer een tijdje geleden dat ik iets geschreven heb. Dus daarom zal ik kort even de situatie schetsen.
Vorig jaar in augustus raakte mijn relatie uit. Ik was er echt kapot van. Mijn ex in kwestie is 9 jaar ouder en zag een relatie niet meer zitten door mijn studies. Hij wilde wel goede vrienden blijven en nog afspreken. Ikzelf heb dan beslist om niet meer naar de vereniging te gaan waar we samen in zitten.

In maart kreeg ik van hem een mail dat ik terug naar de vereniging 'moest' komen. Ondertussen had ik een andere relatie (is nu ook al gedaan en was niet zo'n goede). Ik heb dus niet op die mail gereageerd, ik ging er ook van uit dat die onder lichte dwang van de vereniging gestuurd was. Bleek achteraf dus van niet.

Na mijn examenperiode van juni achtte ik de tijd rijp om terug langs te gaan bij mijn vereniging. Ik wist dat mijn ex nu zelfs vaker gaat dan vroeger. Het nieuwe van zijn eigen stek zal er af zijn en hij zal zich wat eenzaam voelen. Ik ben altijd veel voor hem blijven voelen, zelfs een jaar erna. Ik ben er niet meer verdrietig over dat onze relatie voorbij is. Huilen doe ik niet meer en ik doe wat ik wil en amuseer mij prima. Desalniettemin hou ik nog steeds van hem ook al had ik geen contact meer met hem.

Nu met terug naar de vereniging te gaan, heb ik ook weer veel vrienden terug gezien. 1 er van was iemand die direct gezien had toen mijn ex en ik pas samen waren. Ook al had die persoon ons al een jaar niet gezien. Iemand die dus direct mensen kan inschatten. Op onze jaarlijkse barbecue was ik wat met deze persoon aan het praten. Ik vertelde dat ik dit jaar alleen op reis zou gaan. Hij wist iemand die anders wel graag had meegegaan, mijn ex natuurlijk... Ik zei hem dat het mijn ex was en dat die de relatie had uitgemaakt. Hij schrok daar wel van want hij dacht dat ik het had uitgemaakt. En hij zei dat mijn ex er wel enorm veel spijt van heeft. Ik vrees dat die persoon ook wel kan inschatten dat ik nog steeds zoveel voel voor mijn ex.

Zulke woorden zou ik dus graag moeten horen. Maar eigenlijk maakt dat het nog ingewikkelder. Van mijn ouders mag ik eigenlijk niet met mijn ex omgaan, laat staan terug iets mee beginnen. Niemand in mijn vriendenkring begrijpt eigenlijk wat ik voel en zeggen me dat het logisch is dat ik het zo moeilijk heb met het verwerken van mijn eerste relatie. Maar ik ben perfect gelukkig, ik doe wat ik wil. Ze zeggen dat ik gewoon een aantal jaar moet wachten en dat dan die gevoelens wel weg zullen zijn. Maar ik zou het zonde vinden moesten zo'n oprechte gevoelens een stille dood sterven. Ik weet eigenlijk niet meer wat gedaan. Zou ik er met mijn ex toch over moeten praten of weer gewoon niks doen?

Sorry dat dit langer is uitgevallen dan voorzien.