Al zeven jaar ben ik samen met mijn vriendin. Ze heeft me zelfs ten huwelijk gevraagd. En toen liep het weer mis.

Wat achtergrond: we hebben een relatie van zeven jaar, maar met veel ups en downs. Ze heeft me heel in het begin bedrogen. Zijn toch weer samen gekomen. We zijn nog eens uit elkaar gegaan. Heb ontdekt dat ze wéér een ander had. Iemand van vroeger. En dat ze dus eigenlijk alle beloftes van na dat eerste keer bedriegen had verbroken. Maar... Na maanden afzien toch weer samen gekomen. Ik heb altijd voor haar gevochten. Een tijd later vroeg ze me ten huwelijk. Ik werd helemaal gek van onzekerheid. Meende ze het wel? Ik deed steeds mijn ring uit, weer aan, ... Ik vertrouwde het hele zaakje gewoon niet. Ik was er denk ik helemaal niet klaar voor. En nu... enkele maanden geleden deed ik voor het laatst mijn ring uit en ik mocht hem niet meer aandoen van haar. Was hier wel van geschrokken. Ze zei dat ze niet meer wou dat ik hem weer zou aandoen. Was heel erg in paniek. Heb dan met een vriendin gepraat die mij deed inzien hoe dom ik geweest was. Natuurlijk meende ze dat aanzoek. Ik kreeg spijt. Ik wou het graag weer goedmaken met haar. Maar zij wou niet. En dan... Ging ik nog eens in haar mails neuzen. En ontdekte ik dat ze wéér met een ander aan het aanpappen was.... Ik heb sindsdien niet meer in haar mails of gsm gekeken. Ik kon het niet meer. Ik wou niet meer zo verder leven, constant alles van haar in twijfel trekken, controleren, ...

Ik heb geen inkomen en ik kan nergens heen. Dus we wonen nog samen. Slapen samen. We gaan zelfs nog samen op familie- en vriendenbezoekjes. Hoewel ze wel gezegd heeft dat dit het einde is en ze het niet meer wil... Ik weet het niet meer. Uit het verleden weet ik dat we er nog al zo slecht aan toe zijn geweest en dat het dan wel weer is goed gekomen. En ze woont nog bij me. Er is dus nog wel hoop. Maar langs de andere kant... Goed, wie weet meent ze het dit keer wel echt. Maar ik weet gewoon niet of ik het nog wel wil. Ik word elke dag verscheurd tussen twee opties. Ik hou nog wel van haar. Nu woont ze nog bij me. Dan moet ik toch voor ons vechten? Langs de andere kant... Ik heb alles opgegeven voor haar. Mijn opleiding, mijn vrienden, mijn hobby's, ... Alles gewoonweg. Het is slopend om bij haar samen te zijn. Ik weet dus niet of ik het nog wel wil.

Maar ik ben al 29. We hebben een hoop huisdieren samen. Wie ga ik nog vinden? En ik hou zo van mijn leven zo: koken voor haar, samen gezellig tv kijken, leuke dingen doen, .... Ik hou echt van het leven als koppel. Ik ben als de dood om alleen te zijn of eeuwig vrijgezel te zijn. Ik heb het echt verpest, onze verlovingsperiode. Misschien is het wel allemaal mijn schuld, heb ik haar weggejaagd. Maar ik heb sorry gezegd en ik wou echt wel met haar verder. En dan is zij weer zo koppig... Ik begrijp het ook niet goed. Maanden aan een stuk zei ze dat ze van me hield, voor altijd, dat ze niet meer zou weggaan, dat als ze nog eens in zo'n dip zat dat ze zou blijven omdat ze wist dat wij altijd wel weer samenkomen, dat ze haar aanzoek echt meende, dat ze voor mij koos. En dan nu ineens het andere uiterste. En dan eigenlijk, waarschijnlijk, ook weer met een ander bezig zijn. Ik weet niet wat ik moet doen. Vechten? Of niet? Zucht. Ik word er helemaal gek van.