De titel zegt het al, dis is mijn verhaal. Ik ben niet iemand die gauw haar lief of leed zomaar op het internet zou zetten, maar ik ben OP, aan het eind van mijn latijn en TOTALLY HEARTBROKEN.....

Ik ben een gescheiden vrouw van 45 jaar. Na mijn scheiding 13 jaar geleden ben ik niet meer verliefd geweest, totdat....

Ik vorig jaar op mijn werk deze ontzettend lieve man leerde kennen. In eerste instantie een gewaardeerde collega, praatje, kopje koffie.... Niet veel later op mijn msn en skype. Hoe het kwam weet ik niet precies meer alles ging als in een droom aan mij voorbij zo wazig en zo wonderlijk.

De eerste keer in zijn huis, ik was best een beetje bang, maar hij stelde mij op mijn gemak, met lieve woorden en een etentje (hij had gekookt), leuke muziek, ik voelde me helemaal op mijn gemak...

Ik heb bij hem geslapen dat weekend (en alleen slapen bedoel ik) ik keurig in het logeerbed en hij in zijn eigen bed (na zijn scheiding woonde hij al meer dan een jaar alleen).

De tweede keer had ik last van mijn nek en schouders, hij bood (een beetje schuchter) aan ik hij mijn nek mocht masseren. Van de massage was het maar een kleine stap naar zijn bed en ik beleefde de nacht van mijn leven....

Nog nooit had ik me zo gevoeld, zo vertrouwd en zo begrepen vooral, het was zo knus en warm en zo fantastisch als ik niet eens had durven dromen.

Daarna werd het alleen maar beter. We konden geen dag, geen uur, geen minuut buiten elkaar. Bellen, smssen, emailen ,msn, skype... uren, dagen, weken hebben we daar doorgebracht.

We zijn zelfs 3 weken naar griekenland geweet met zn beiden in het naseizoen. Iedereen die ons samen zag had iets van 'wat een perfect stel samen'!

Met kerst had ik helaas al verplichtingen en Oud en Nieuw hebben we ook zonder elkaar doorgebracht hoewel kontakt op skype (hij had ook verplichtingen die dag helaas). We hebben elkaar online en per telefoon en sms gelukkig nieuwjaar toegewenst en hadden grote plannen voor dit jaar...

Samenwonen zat er niet in daarvoor zijn we allebei te veel op onze eigen privacy gesteld maar een LAT relatie hadden we wel, als ik niet bij hem was, was hij wel bij mij.

Tot vorige maand........

We hadden net een nieuwe collega gekregen een vrouw van 35. Hij zou haar inwerken was afgesproken. Stomtoevallig kreeg ik de griep en ben 3 weken thuisgeweest. Ik had wel telefonisch contact met hem over van alles en nog wat. En ineens zei hij Carla komt morgen bij me eten en ik de sufferd had nog niks in de gaten.

Toen ik weer op het werk kwam was hij ineens anders tegen mij ,meer afstandelijk en als ik hem vroeg wat eraan scheelde zei hij dat hij wat problemen had en er niet over wilde praten. Normaal deelde hij altijd alles met mij, hoe groot of klein ook.

Maar onze nieuwe collega carla hing om hem heen als een klit, als een schild tegen alles en iedereen.

Ze zijn constant bij elkaar, en plakken aan elkaar vast als dubelzijdig plakband. Hij zegt dat hij mij nooit zal laten vallen , dat ik nog steeds heel belangrijk voor hem ben, belt mij nu ook nog regelmatig op en vraagt dan of ik hem gemist heb.....

Door het werk zien wij 3en elkaar elke dag, en iedere dag is een steek in mijn hart. Als ik ze samen gelukkg zie zijn denk ik 'dat had IK moeten zijn in zijn armen' en ik gun hem geluk want het is verder een goede man hij heeft verder mij nooit benadeeld.

Maar ik ga eraan KAPOT!!!!!!!!!!!!!

Ik ben mijn liefje kwijt, mijn maatje, ingepikt door een nieuwe collega waarvan ik gehoord heb dat ze met mannenharten speelt. En het ergste komt nog.....

Ze heeft MIJ als vertrouwenspersoon uitgekozen, van alle collega's die er zijn. Ze vertelt me verhalen over hun 2 tot intieme dingen toe. Ze is zo blij met hem, hij is zo lief voor haar, ik kan haar wel wurgen......

ze laat me iedere dag fotos zien over hoe gelukkig ze wel niet zijn.....

Ik kan er niet meer tegen, ik ga kapot. De eerste man voor mij in 13 jaar en nu dit! Hij belt me en vraagt of ik hem mis en zij vertelt mij hoe gelukkig ze samen zijn....

Ik ben zo gek op hem..nog steeds ik zou hem met haar willen delen als het moest dan heb ik hem in ieder geval nog een beetje, hij heeft ook geen bezwaar tegen delen omdat hij zegt oo nog steeds voor mij te voelen maar zij heeft hem in haar klauwen en claimt hem het is nu MIJN man!

We krijgen binnenkort een team uitje ik zie er nu al tegenop, als ze klef gaan doen ga ik naar huis al moet ik lopen....

Ik mis hem, ik ben mijn maatje kwijt, mijn vriend, mijn minnaar, en alles wat ik zie voor de toekomst is kil, koud, donker en eenzaam. ik zit nu ook al voor de zoveelste keer te huilen dat ik dit schrijf. Trouwens dit schrijven heeft me al meer dan 3 uur gekost...

Je zou zeggen neem een andere baan zodat je ze niet meer hoeft te zien, maar ik ben al 45, nieuwe banen groeien niet aan bomen... ben 5 jaar zonder werk geweest, was net zo blij dat ik dit baantje eindelijk gekregen had.....

Ik weet het ECHT niet meer wat ik hiermee aanmoet en daarom plaats ik mijn verhaal ook hier, in de hoop dat er mensen zijn die het begrijpen en die misschien reacties hebben hierop................

HEEEEEEEELLLLLP!!!!!

Wanhopige Brokendream