Hoi, ik ben net 14 maanden gescheiden van mijn lieve ex-vrouw. We kenden mekaar 27jaar en zouden in oktober 20jaar getrouwd zijn. We hebben 2 kids van 13j en 15j. De scheiding heeft verschillende oorzaken (oa deden we alles voor de kinderen en maakten we nooit tijd voor ons beiden, zeer lange moeilijke verbouwingswerken, ik kon mijn gevoelens niet uiten en kropte alles op, ...) waar we beide fouten aan hebben maar we zijn in zeer goede verstandhouding uit mekaar gegaan. We hebben een week-week regeling voor de jongens en de rest is netjes verdeeld. Onze laatste dag zaten we nog lekker gezellig wezen in het bad.

Enkele jaren geleden heeft mijn ex een operatie aan de baarmoeder ondergaan en op dat moment heeft de twijfel bij haar toegeslaan. Stel dat de operatie mislukt, stel dat ik doodga, is dit wat ik wil en vooral ook het feit dat ze haar vrouw-zijn, haar vrouwelijkheid in twijfel stelde. Ik begreep dat zo niet op dat moment en was blij dat haar operatie goed gelukt was. Maar het bleef knagen bij haar en tijdens 1 van onze zeldzame woordenwissels zei ze dat ze haar eerste en enige vriendje voor mij ging contacteren. In een boze bui zei ik: doe wat je niet laten kunt. Enkele weken kwam ik er per toeval achter dat ze dat gedaan had. Er kwam ruzie, zij beloofde het contact te stoppen maar dat lukte haar niet. Terug ruzie, terug een belofte en weer lukte het niet. Dit heeft zich gedurende meerdere maanden herhaald tot ze plots toch definitief een einde zette aan het contact. We konden eindelijk verder dacht ik en we hebben veel pogingen ondernomen om aan onze relatie te werken maar ik zag dat zij niet meer gelukkig was en steeds dieper wegzakte. Vorig jaar hebben we dus samen beslist om te scheiden. Ik wou dit niet maar ik kon niet aanzien hoe ongelukkig ze was.

Sinds de scheiding hebben we ontzettend veel contact met mekaar (de kinderen vragen wel eens waarom we eigenlijk gescheiden zijn als we mekaar toch zo veel zien, haar buurvrouw die de opmerking gaf "zeg, uw ex komt wel dikwijls over de vloer). Als we mekaar niet zien, is het meestal zij die belt (soms tot 5x per dag) of sms-t (20x per dag) en het rare is dat ze dikwijls ook mijn raad nodig heeft en die ook bijna blindelings opvolgt terwijl zij vroeger diegene was die de knopen doorhakte. Als we mekaar zien gaan we uit eten, shoppen, weg met de kids, fotograferen, ....

Enkele maanden na de scheiding krijgt ze een zwaar auto ongeval en moest ze vertellen dat haar eerste vriendje bij haar in de wagen zat. Had er geen verkering mee maar zag hem meer als een goede vriend waar ze mee kon babbelen. Ik heb het daar altijd zeer moeilijk mee gehad maar ik wil haar zo graag terug bij mij dat ik er alles voor over heb.

2 weken geleden toen we samen in de auto zaten kreeg ik een telefoontje van een goede vriendin van mij waar ik echt goed mee kan praten over mijn gevoelens en situatie. Ik nam niet op maar mijn ex had nummer gezien en eenmaal thuis opgezocht wie dat was. Ze liet me weten via sms-jes wat ze wist en dat het nu maar gedaan moest zijn met ons. Ze was boos omdat ze me enkele weken geleden gevraagd had of ik contact met iemand had en ik neen gezegd had. Wat volgens mij ook correct is, ik heb geen enkel seksueel contact met niemand. Vrienden hebben mag toch. Ik heb haar de hele situatie uitgelegd en ze heeft zelfs mijn sms-jes mogen lezen. Ze leek gerustgesteld maar heeft achteraf toch nog een paar insinuaties gemaakt hieromtrent. Ook liet ze weten dat ze het erg vond dat ik er geen relatie mee had.

Dit voorval en de angst en de stress haar te verliezen aan haar eerste vriendje werden mij vorige week te veel en ik sprak haar hier over aan. Op dat moment heeft haar hart open gezet en over haar gevoelens gesproken. Ze vertelde dat ze volledig uitgeput was, enerzijds door haar ongeval en anderzijds de scheiding. Wat volgde was verwarrend: ze wist niet waar ze voor wou gaan: mij, haar eerste vriendje of misschien nog beter iemand anders. Dan weer: met jou kan het nooit meer iets worden en iets later zei ze weer : ik twijfel, ik weet het allemaal niet meer.... Dit is een zeer lang gesprek geweest dat voor mij alleen maar verwarring bracht.

Ondertussen had ik haar via een sms nog gevraagd of ze toch nog soms twijfelt om terug een relatie met me te beginnen. Na wat ontwijkende antwoorden zei ze uiteindelijk dit: soms moet je je hart volgen, soms je verstand. Wat van de 2 het beste is weet je nooit. En meer wil ik er niet meer over zeggen.

De volgende dagen waren weer superleuk tijdens de dag maar werden telkens afgesloten met een zekere spanning omdat het voornoemde gesprek telkens terug kwam. Tot het vorige vrijdag zo escaleerde dat ik haar vroeg: moeten we niet breken. Ja, zei ze, breek dan maar. Ik ben toen vertrokken en de dagen die daar op volgden is er enkel heel kort over de zieke kinderen gecommuniceerd.

Eergisteren kreeg ik een sms-je met de vraag hoe het met de kids was. Tegen mijn gewoonte in antwoordde ik niet direct en 40 minuten later belde ze een beetje boos omdat ik niet antwoordde op haar sms. Daarna zei ze plots dat ze door 2 gasten lastig gevallen werd. Ik vroeg hoezo? Bleek dat ze onlangs iemand had leren kennen en enkele dates had gehad zonder meer. Met de tweede man was dat ook zo maar had ze 1x sex met hem gehad. Heeft maar enkele weken geduurd volgens haar. En ze zei: dat is het ook niet. Samen hebben we er op een rustige manier over gesproken en ze zei ook dat ik de enige was aan wie ze het verteld had. Ik heb gezegd dat ik over deze situaties veel gelezen had en dat een rebound relatie een vlucht van de eenzaamheid was en dat de rest daar een logisch gevolg van was.

Gisteren hebben we weer een uurtje als voordien doorgebracht: koffietje, babbeltje over van alles en nog wat. Alsof er niets aan de hand was.

Vandaag is ze 's middags bij mij en de kids komen eten en hebben we weer gebabbeld tot het plots weer over mijn vriendin ging. Wie weet zei ze wordt dat nog wel iets tussen jullie 2-en. Ik antwoordde dat dat nooit iets zou worden. Waarom vroeg ze? Omdat ze meerdere mannen heeft gehad? Ik zei: neen dat heeft er niets mee te maken, denkt ge misschien dat ik jou daarom ook niet terug zou willen of zo? Ja, ik weet dat niet, zei ze. Tuurlijk wel heb ik nog gezegd. En dan is het gesprek overgegaan naar een ander onderwerp.

Is er iemand die mij ook maar enige verklaring kan geven van haar gedrag? Ik weet dit is mijn kant van het verhaal en een correct oordeel zal moeilijk zijn maar ik zie veel positieve signalen die ze geeft: ze zegt dat het aangenaam vertoeven is in mijn bijzijn, ik mag haar aanraken, we praten nu heel veel (ik kon dat vroeger niet), ze loopt rond in haar slipje in huis als ik er ben, ze geeft jaloerse indruk, kan ook nog boos op me zijn, geven elkaar nog troetelnaampjes ....
Het doet me allemaal pijn maar ondanks alles hou ik zo veel van haar dat ik er echt nog voor wil vechten. Mijn liefde voor haar is te groot om het zo maar op te geven. Nog even zeggen dat 1 van haar principes is dat als ze een beslissing neemt, ze daar nooit meer op terug komt. M.a.w. beslissen om te scheiden betekent hier niet meer op terug komen. Doet ze ook met andere beslissingen.

Enige reactie is welkom want ik heb het echt nodig. Tx.