Een hete zondag, ik niet weet wat doen met mijn gedachten, wat is zij nu aan het doen? Zit ze op een terrasje, een glaasje in haar hand, lachend naar de voorbijgangers, plezier maken met een vriendin..een vriend. Ik loop hier maar rond, van buiten naar binnen en omgekeerd, de ene sigaret na de andere, TV aan TV uit, ijsberen in de tuin. Mijn vrienden hadden reeds plannen en ik woon nu veel te ver om er zomaar naartoe te rijden. Ik had me trouwens voorgenomen deze weken met haar te kunnen doorbrengen. Nu breng ik ze alleen door, eenzaam, verward, ongeduldig.

Ik beeld me in dat ze in die warmte niet kan studeren...ze zit nu ongetwijfeld te lachen, een glaasje wijn in de hand om haar zachte lippen verkoelen...vertellend over hoe goed ze het nu wel heeft...de vrijheid waarvan ze nu geniet. Ik heb haar thans nooit iets in de weg gelegd...vrijheden, begrip en vertouwen kreeg ze in overvloed. Ja ik beeld het me allemaal in... maar ik weet ook hoe ze werkt. Over haar moeder deed ze precies hetzelfde maar dan met mij...klagen, medelijden opwekken...aandacht trekken, knuffels vragen en tranen wegvegen. Met wie doet ze dat nú op zo'n zomerdag...een vriendin, een vriend...een minaar? Wie is de sukkel die er nu in trapt. Het arme meisje dat nooit geluk heeft, waarbij alles mislukt...ze heeft geen steun, ze heeft geen toekomst. Wat ben ik een klootzak om dat zomaar te hebben geloofd. Ik voel me woedend, ja, echt woedend ben ik op mezelf...niet op haar. Ze is wie ze is, daar kan IK niets aan veranderen. Ik ben zo kwaad op mezelf om me opnieuw te hebben opengesteld aan de liefde...ik ben zo ontgoocheld in mezelf dat ik de signalen niet gezien heb. Compleet verblind door liefde en hoop...verstand maakt plaats voor deugden die alleen nog maar in romans bestaan. Er wordt dagelijks over gezongen...met groot succes worden balades en lovesongs gespeeld op de radio...mijn voormalig geliefde één van de gretige aanhangers van het genre. Woorden zijn lucht vandaag. Ze worden uitgesproken met de minste betekenis...ik hou van jou = ik breng graag tijd door met jou. Ik ben niet meer verliefd op jou = bedankt voor de goede momenten, nu kan ik weer alleen verder. Ik was alweer een sukkel die geloofde in het sprookje...samen iets opbouwen...zonder te weten wat er zou gebeuren in de toekomst maar alvast samen vertrekken naar het onbekende. Wel zoetje, ik ben gekomen, ik heb gegeven, ik heb geloofd en jij, jij hebt gekregen, gevraagd en weggesmeten.

Ik weet dat ik met eer gehandeld heb in alles...zoveel kan zij niet zeggen. Men houdt geen mensen aan het lijntje als de gevoelens wegzijn. Je laat ze niet wachten op meer terwijl jij maar al te graag nog neemt...en neemt...en neemt...tot de ander op is. Ja ik ben op, ik heb niets meer te geven aan haar...nu kijk ik alleen naar haar FB profiel, naar de enkele mails die ik nog van haar heb naar zaken waarvan ik eigenlijk beter volledig afblijf. Het lukt me gewoon niet...ik mis haar, ik mis de wandeling nu we nu hadden kunnen maken door de stad. Ik mis de lach die ze me gaf wanneer ik de clown uithing, ik mis de kleine tics die haar zo schattig maakte, ik mis de geur van haar nek, ik mis haar complimenten. Maar wat ik nu vooral het meeste mis...is het antwoord op al mijn vragen.