ik ben een vrouw van 27, en mijn relatie hangt aan een zijden draadje ik ga er aan kapot en weet niet meer wat te doen.
hij wil geen betrekking of enige genegenheid meer met mij delen sinds twee maanden
Ik wil hier gewoon even mijn verhaal kwijt en eventueel reacties van iemand die het ook zeer moeilijk heeft gehad
Hoe voel ik mij, moeilijk te beschrijven, maar misschien helpt het hier neerschrijven om me iets beter te voelen
Lichamelijk: gans mijn lichaam brandt, heb constant oprispingen, kan niet eten of toch niet met smaak, ik kan geen uur slapen zonder wakker te schieten en te beseffen dat er niets is veranderd
De tranen branden constant in mijn ogen, in mijn hoofd draait een filmpje die maar niet ophoudt
Honderden vragen passeren constant in mijn gedachten
Ik heb zin om alles uit te braken, niet enkel mijn eten maar ook mijn gedachten, ik wil even een leeg hoofd hebben ik ben bang dat er iets gaat ontploffen binnen in me
Ik mag praten met anderen over koetjes en kalfjes toch ben ik er niet bij, de film stopt nooit
Ik wil wenen, lachen, tieren en weet geen raad met mezelf
Ik moet opruimen, strijken, ik moet kuisen maar heb er geen zin in, niets helpt me om er aan te beginnen, niets helpt me om gewoon even niet te kunnen nadenken
Kon ik maar eventjes van deze rotwereld verdwijnen
Ik voel me wegzakken in een zware afgrond en heb het idee dat niets of niemand me hierbij kan helpen
Iedereen geeft me de raad van stop met die relatie, breek er gewoon mee hij heeft het recht niet om je kapot te maken
Te laat ik ben al kapot en dat is niet zijn schuld , ik kan hem niet dwingen om mij graag te zien, hij zit ook in de knoop met zichzelf net als ik.
Het antwoord waarvoor ik zo bang ben, dat het over en uit is is het ene uiterste en het andere is we vechten er samen voor
Ik ben nog steeds overtuigd dat we het echt kunnen laten slagen op die manier dat we bezig zijn maar enkel moeten we durven praten met elkaar en open zijn over onze gevoelens, jammer genoeg kan hij dit niet hij is al te veel gekwetst dat hij nooit zijn gevoelens gaat blootleggen voor me
Ik weet dat hij me graag ziet maar misschien niet op de juiste manier, ik wil dan gewoon dat hij het me zegt en me volledig uit zijn leven bant
Het liefst van al wil ik vrienden blijven, maar ik zal te veel van hem verwachten en hij zal de lange periode die ik nodig zal hebben om normaal met hem om te gaan niet aankunnen
Hij zal me beu zijn doordat ik mijn gevoelens niet kan weg steken, hij is mijn tranen nu al zo beu, ik wil ze wegsteken om hem niet te kwetsen maar ik heb te veel geslikt, ik kan het echt niet meer
In het begin zal ik boos zijn wanneer hij me na al die beloften me niet in de steek te laten toch uit zijn leven bant maar later zal ik hem wel begrijpen dat hoop ik toch, ik kan hem echt niets verwijten
Nu is hij ongelukkig door mij, wie ben ik om dat te mogen doen
Hij denkt dat ik ongelukkig ben door dat hij niet samen wil wonen, neen net niet ik ben bereid alles op te geven voor hem want mijn grootste droom is niet samenwonen maar een toekomst met hem als hij maar mijn liefde voor hem kan beantwoorden
Ik wil hem zo graag zeggen dat hij moet kiezen en dat hij me eerlijk moet antwoorden wat hij wil dat ik het nu moet weten
Diep vanbinnen weet ik het antwoord:hij voelt niets meer voor me en hij is me waarschijnlijk liever kwijt dan rijk
Toch zal ik hem moeten dwingen om te kiezen want zolang ik leef met hoop op iets die er niet meer kan zijn sterf ik elke dag een beetje meer
Aan de andere kant kan hij zo voluit spreken over dingen in de toekomst waarin hij ook mij en timothy plaatst(mijn zoon van zeven)
De enige die me kan helpen is mezelf maar daar ben ik niet klaar voor, ik mag hem niets verwijten, maar toch hoop ik dat hij me blijft steunen terwijl ik weet dat ik dat niet van hem kan verlangen, we zouden waarschijnlijk heel veel ruzie hebben en dat maakt het nog erger
Ik voel me zo verdomd alleen op de wereld terwijl er toch mensen klaar staan om me op te vangen
Hierover voel ik me ook zo schuldig, steeds weer moeten die mensen begrip opbrengen voor me
Ik ben ze duizendmaal dankbaar voor hun steun
Zeker tatjana(een goede vriendin) die er altijd staat voor me ook al ben ik er niet altijd voor haar
Zit ik in een depressie? Waarschijnlijk nog niet volledig maar het zal niet lang meer duren, ik voel me wegglijden
Maar hoe geraak ik er verdomme uit, hoe hou ik het tegen, kan niemand me hier helpen? Neen enkel ik zelf zal het kunnen
Ik ben zo bang om te breken en het beetje liefde en genegenheid die ik ooit kende volledig op te geven want tenslotte wil ik nog vechten want ik zie hem nog steeds doodgraag echt met hart en ziel zoals ze zeggen. Ik ben zo bang voor de vraag en het antwoord
Nooit heeft iemand me met liefde zoals in een relatie geknuffeld of gezoend buiten hem
Nooit heb ik met iemand seks gehad zoals met hem vol liefde en overgave
Nooit ben ik voor iemand op de eerste plaats gekomen
Waarom heb ik mij toch weer volledig gegeven aan hem, ik wist nochtans dat ik er onder ging lijden, want altijd komt het op hetzelfde neer ik ben het blijkbaar niet waard, eenmaal ze me kennen zoals ik ben laten ze me vallen. Hoor ik dan bij niemand thuis?
Kon iemand me maar de kracht geven om op al mijn vragen een klaar en duidelijk antwoord te krijgen, ik kan echt niet meer voorruit, soms hoop ik dat ik nooit meer wakker hoef te komen
Ik moet voor timothy, maar heb zin om alles en iedereen buiten te sluiten en me op te sluiten voor alles om me heen zodat niemand me meer kan raken, ieder kleinste detail voelt als een messteek in mijn hart
En ik mag pascal niet verwijten hij heeft me dit niet aangedaan, maar wel ik zelf door me mijn hele leven al voor iedereen te geven en me te laten kwetsen zonder mijn mening te geven
Het enige wat ik hem misschien kwalijk kan nemen is dat hij het me niet vlakaf zegt, maar kan hij me zomaar de grond laten in zakken , is het niet mijn eigen schuld, hij weet tenslotte niet op alles een antwoord
Door mijn hart en ziel bloot te leggen voor zomaar iedereen heb ik me dit zelf aangedaan
Ik kom er ooit wel weer bovenop, het moet wel maar ik zal me beschermen en een muur rond me heen bouwen, niemand komt er nog zomaar in. Het is gedaan met vechten voor een ander, ze moeten nu maar eens vechten voor mij dan pas zal ik misschien een gevoel van eigenwaarde hebben want niemand heeft ooit gevochten voor me.
Is waardering krijgen, liefde en genegenheid dan zoveel gevraagd? Ik ben zo jaloers op gelukkige mensen die ik zie lachen en stralen
Waarom verdien ik niet een beetje geluk?