Heej iedereen,

ik wou even mijn verhaal kwijt..omdat ik gehoord heb dat dat goed voor je is. En het is natuurlijk ook fijn om het even te delen.
Ik en mijn (ex)vriend zijn sinds vrijdag uit elkaar. We hebben sinds 19 oktober 2006 een relatie gehad. Ik was toen 15 jaar en hij 19, we zagen elkaar in het begin niet zo heel veel omdat we een uur van mekaar af woonde. Alles was heel nieuw, ik had nog nooit een echte vriend gehad. Ook moesten alle wegen nog gebaand worden, zoals met seks enzo en de pil, vooral voor mijn ouders heel moeilijk. Hij was altijd heel erg begrijpend en wachtte geduldig. We hebben zoveel leuke dingen gedaan, ik heb hem alles toevertrouwd en als ik ergens niet uitkwam of me klote voelde dan ging ik meestal meteen naar hem. Dat ging 2 jaar lang uitstekend. Sinds september woon ik op kamers en hij woont nu ook op kamers. WE zagen elkaar meer maar wel minder lang. Alles bleef gewoon gezellig en ik ging ervan uit dat we ook dit stadium gewoon makkelijk zouden doorlopen. Maar ergens is er iets veranderd.. ik ging me steeds vaker aan kleine dingen irriteren. en zei daar dan ook wat van..maar hij veranderde er niks aan. Zo ging hij bijvoorbeeld steeds meer tijd met zijn vrienden doorbregnen, wat ik niet erg vond want we hadden altijd onze waarden gehecht aan onze eigen levens en vrienden. Maar ik kwam steeds meer op de tweede plaats. maar als we dan bij elkaar waren dan verdwenen die dingen en twijfels als sneeuw voor de zon. 2 weken geleden heb ik hem aangesproken op het feit dat hij nooit iets veranderd aanzichzelf.. ik had toen gevraagd of hij die zondag (vroeg het op vrijdag) langs wou komen om het over onze relatie te hebben. die zondag belde hij mij een uur van te voren op dat hij niet kon komen omdat hij geen geld had voor de bus..terwijl hij de dag daarvoor geld had geleend van een vriend om een pak te kopen(voor zijn nieuwe bedrijf wat hij was gestart --> weer iets nieuws erbij). hij kon dus blijkbaar geen 5 eu lenen om naar mij toe te komen. dus ik was echt heel boos... uiteindelijk hebben we het gesprek maar via de telefoon gehad..en was alles wel weer enigzins uitgepraat. we zouden beiden meer in de relatie stoppen en proberen te veranderen op de punten die we bij eklaar aangaven.
Vol overgave storte ik mij hierop, ik kocht nieuwe setjes, wachtte geduldig tot hij iets liet horen, verzon leuke dingen etc etc. en hij ook wel daar niet van..maar toch met minder overgave.
Afgelopen woensdag zou onze avond worden, maar 2 dagen van te voren herinnerde hij zich dat hij ook al een etentje had gepland met een projectgroep. Toen de dag voor woensdag belde hij dat dat etentje niet meer door ging en wij dus wel samen iets kondne doen.. we zouden samen koken en een filmpje kijken met een huisgenootje van hem.. Toen 2 uur van te voren belde hij dat ie tot laat naar school moest en het eten dus niet doorging, maar hij zou er dan wel om 8 uur zijn. dus ik keurig op tijd bij hem, was niet alleen zijn huisgenootje er maar ook het broertje. Die 2 maanden weg was geweeste n dus enorm veel te vertellen had.. maar ik wou graag met mijn vriend zijn... maarja hij is dan ook niet de persoon om te bedenken,laten we dan naar mijn kamer gaan. hij ziet wel dat ik het niet leuk vind. maarja....
Toen pakte hij zijn telefoon en ging hij kijken hoelaat de bus vertrok, dus ik vroeg waarom hij dat dat deed..en toen zei hij dat ik toch naar huis zou gaan..terwijl we hadden afgesproken dat ik zou blijven slapen... dus ik was echt heel erg gekwetst en heb na een half uur mijn tas gepakt en ben naar de bushalte gelopen... hij liep mee en weer hebben we het over onze relatie gehad. hij zei dat ie het allemaal niet meer wist en of het nog wel zin had.. nja uiteindelijk vonden we beiden dat het nog niet over was en ben ik bij hem blijven slapen...

en nu komt het..toen zouden we dus vrijdag afspreken belt meneer weer 2 uur van te voren dat hij niet kon komen omdat ie moest werken. dus ik was echt heeeeel erg pissig..weer het zelfde grapje..
en toen kwam de aap uiteindelijk ook wel uit de mouw..hij had niet meer echt de gevoelens voro me die nodig zijn voor een relatie..en dacht dat het beter was als we in ieder geval voor een tijd uit elkaar zouden gaan..ik stemde daar wel mee in..omdat ik dacht dat wel beter zou zijn.. en misschien kan ik nu ook nog wel niet weten of dat beter is..

maar mijn hart zegt het hele weekend al dat dit niet de oplossing is..en ik weet niet of datdat komt omdat ik bang ben voor het gat dat hij achterlaat of omdat ik gwoon nog echt heel veel van hem hou..
maar die nacht dacht ik bij mezelf ik bel hem gwoon want dan krijg ik zijn voicemail o mdat hij aant werk is en dan kan ik rustig alles zeggen wat ik wil zeggen. ik kreeg zijn voicemail niet, zijn werk was afgezegd en hij stond met vrienden in de kroeg... ik heb me nog nooit zo gekwetst gevoeld..heowel ik natuurlijk ook wel snap dat dat zijn manier van verwerken is..
ik moest zaterdag gwono werken, en dat ging kut..voelde me de hele dag kut en heb de hele tijd lopen piekeren of ik hem zou bellen.. uiteindelijk wel gedaan en hij was echt heel lief..hij begreep heel goed dat het voor mij veel moeilijker was als voor hem.. maarja dat verandert verder nog niks..

ik weet gwoon echt niet meer wat ik moet doen..ik wil hem zo graag terug..maar aan de andere kant wil ik het mss ook weer niet..ik weet het gwoon niet.. en hoe moet ik dat doen met al die dingen van hem in mijn kamer.. het liefst zou ik alles naar buiten gooien...of toch ook weer niet..

er is een constante strijd in mijn hoofd aan de gang..waar ik zelf de hele tijd meebezig ben. soms wou ik het liefste dathij was vreemdgegaan ofzo..dan had ik tenminste een reden om echt boos op hem te zijn..en hem flink uit te schelden.. nu provoceer ik dat soort dingen ben ik bang...
njaaa laat maar even weten wat jullie hiervan vinden...

groetjes maud