Onlangs heb ik gelezen dat de breuk met een goede vriend(in) net zo 'heftig' is als liefdesverdriet. Bij mij valt het eigenlijk onder beide onderwerpen, ik was verliefd op een meisje wat daarna is uitgegroeid naar een intieme (niet sexuele) vriendschap maar wat nu stuk is gelopen... ze wil er niet meer over praten, ze heeft me van alles geblokkeerd, ik ben er kapot van!

Ik heb er al met veel mensen over gesproken maar alles wat ik van me af kan schrijven of zetten doe ik graag om dit verdriet te accepteren en het een plaatsje te geven.

5á 6 maanden geleden kreeg ik contact met een meisje. Na een gezellige avond, toevoegen op Facebook en wat basis contact kwam al snel het contact op de telefoon waar zij mij zelfs toevoegde! Het groeide al snel uit naar een heel goed en open contact en we hadden dagelijks van begin tot einde van de dag contact. Nadat ik haar een heel leuk berichtje had gestuurd kreeg ik een berichtje terug dat ze het gevoel kreeg dat ik meer wilde dan vriendschap en dit niet wederzijds was. Ik ben dan geen persoon om boos te reageren en heb het heel luchtig opgepakt, zodat ik toch goed contact met haar kon blijven houden. Natuurlijk met de achterliggende gedachten om later nog een poging te wagen. Het contact bleef wederzijds optimaal en we bleven zeer intieme dingen delen, dingen die je normaal niet snel tegen andere mensen zegt.

In de tussentijd hadden we een aantal keer afgesproken, zijn we iets leuks gaan doen en dat ging allemaal geweldig. Toch konden we helaas niet vaak afspreken want we wonen nogal ver uit elkaar, het bleef dus beperkt bij 1x in de 3á 4 weken. Nadat ze me toch nog een keer duidelijk had gemaakt dat er echt niet meer in zat dan een goede vriendschap ben ik voor mezelf dit beginnen te accepteren. Toch bleef ik van mening dat je ook als vrienden regelmatig moet blijven afspreken en dat ook een vrienschapsrelatie niet alleen op WhatsApp kan leven (wat is de telefoon toch soms een klote apparaat).

Toen ze in maart jarig was heb ik haar een leuke gepersonaliseerde bioscoopbon gegeven. Toen we laatst een dagje weg waren samen en naar de bios gingen betaalde zij met die bon waarop de caissière er naar keek en vroeg of ze hem niet toevallig wilde bewaren. 'Nee doe maar weg was het antwoord'. Ik voelde me natuurlijk behoorlijk voor schut gezet, ze had toch het fatsoen kunnen hebben de bioscoopbon in haar tas te doen en thuis weg te gooien. Toen ik haar 's-avonds naar huis bracht vroeg ik aan haar om meer af te spreken, al was het maar dat wanneer ik aan die kant van de provincie was om even een bakkie koffie te drinken. Hier voelde zij niet veel voor en uiteraard was dit voor mij weer een nieuwe teleurstelling.

TOCH bleef het leuke contact maar daardoor ook mijn verlangen om gewoon regelmatig af te spreken en aan onze vriendschap te werken. Heel pijnlijk was dan ook dat zij een sport beoefend, hierbij een trainingsmaatje heeft die een tijd geleden ook heeft geprobeerd met haar een relatie te krijgen. Zij wilde dit niet, hij heeft een auto ongeluk gehad en haar daar de schuld van gegeven. Een lange tijd later is het tussen hen (dankzij het samen sporten) wel weer goed gekomen als vrienden maar ze hebben de problemen nooit uitgepraat. Wat mij heel veel stak de laatste tijd, was dat ze heel veel met hem omgaat ook buiten het sporten om en ze mij van alles af bleef houden. Ze noemde mij altijd haar beste vriend aan we ze alles kon vertellen maar stilletjes aan kwam ik er ook achter dat eigenlijk niemand in haar omgeving van mijn bestaan af wist. Haar ouders wisten het maar vaag, haar vrienden eigenlijk niet.

Toen ik vorige week jarig was is de bom gebarsten. Ze twijfelde ontzettend of ze wel op mijn feest moest komen want veel van mijn vrienden (tegen wie ik wel alles eerlijk zeg) bemoeide zich met mij en haar en dat trok zij zich erg aan. Uiteindelijk is het dus tot een breuk gekomen waarbij ik in eerste instantie aangaf om over de problemen tussen mij en haar open en eerlijk te praten. Waar komt het vandaan dat ze niet wil afspreken? Waarom mag niemand van onze vriendschap of eigenlijk uberhaupt van mijn bestaan afweten?

Door deze vragen had ze het gevoel dat ze zich continue moest verantwoorden tegenover mij en nu wilde ze zichzelf in bescherming nemen en een punt zetten achter onze vriendschap. Ze werd kortaf, beantwoorde geen van mijn vragen en liet me in grote onzekerheid zitten. Telefonisch contact was al heel moeilijk, laat staan face to face want dat wilde ze al helemaal niet meer. Het aparte is dat ze deze beslissing van het ene op het andere moment heeft genomen. Ik heb geprobeerd haar de ruimte te geven, ik heb geprobeerd er over te praten maar er komt helemaal niets bij haar binnen.

Nadat ze me afgelopen week had gefeliciteerd met mijn verjaardag heb ik de volgende geprobeerd om na twee weken moeizaam contact nog één keer het gesprek met haar aan te gaan. Ze gaf aan dat ze niet meer in me geïnteresseerd is en het contact wilde verbreken. Ik kon (en kan) het niet accepteren, ik had geen antwoorden, problemen waren niet uitgesproken en ze liet eigenlijk alles vallen wat we in 5 maanden hebben opgebouwd. Ik zie dat ze vluchtgedrag vertoont, problemen niet wil oplossen (net als met die andere jongen, haar trainingsmaatje) en me gewoon laat stikken. Hierop ben ik boos geworden (ik heb niet gescholden) maar ik heb haar een flinke spiegel voor gehouden dat dit niet de manier is om met mensen om te gaan.

Doordat ik de laatste tijd zo slecht heb geslapen en zondag op maandag weer, heb ik uit woede een bericht gestuurd naar haar trainingsmaatje. Hij kent mij niet, maar ik hem wel en alle problemen die zij en hij hebben gehad. Dit heb ik open en eerlijk bij hem neergelegd. Hij heeft niet gereageerd maar ik weet dat hij het wel gelezen heeft en met haar besproken heeft, want ze heeft me op alle mogelijke manieren geblokkeerd... contact opnemen zit er niet meer in en misschien maar beter ook. Het is wel een actie waar ik spijt van heb, maar ze heeft me zo'n pijn gedaan en ik hoop dat ze hier nu toch ook wel een beetje over na gaat denken dat ze mensen niet zomaar moet verzwijgen voor de ander of dat je problemen gewoon moet uitpraten.

Kortom een heel verhaal. Ik ben er kapot van, ik heb me nog nooit zo kwetsbaar opgesteld voor zo'n 'lange' periode naar iemand anders en ik voel me als een stuk vuil in de hoek geschoven. Binnenkort viert een vriend van me waarschijnlijk zijn afstudeerfeestje waar ik haar zal zien, ik ben heel benieuwd hoe het dan zal gaan.

Op dit moment voelt het als een groot verlies van een vriendin, iemand met wie ik alles kon delen. Ik hoop er van te leren. M'n gevoelens zijn hoge pieken en diepe dalen.... gelukkig krijg ik veel steun van mijn vrienden en leer ik ze echt goed kennen en degene die er echt voor me zijn, daar ben ik diep dankbaar voor!