Hoi allemaal,

Ik weet me even geen raad meer, hopelijk kunnen jullie me wat advies geven. Ik zit in een hele rare situatie, iedereen die het hoort vind het onbegrijpelijk, daarom is het juist ook zo frustrerend.

Goed, ik (22) was al een paar jaar single en heb wel veel dates gehad en die jongens wilden ook altijd een relatie, maar ik had bij geen van jongens 'het gevoel' (vond het ook niet fijn als ze klef deden) en ik vond het eigenlijk allemaal prima in m'n eentje. Eind vorig jaar besloot ik dan ook niet meer uit mezelf te gaan daten, ik was tevreden.

Toen ik het het minst verwachtte kwam er een jongen (hij is 24) aan de kassa waar ik werkte en ik dacht 'wow, wie is dat? Ik wil hem leren kennen!'. We hebben nummers uitgewisseld en begonnen heel intensief te appen. Blijkbaar had hij dit gevoel ook bij mij, Na 2 weken hadden we onze eerste date en het klikte zo goed, alles was perfect, ik heb nog nooit zo'n goed gevoel gehad bij een jongen op de eerste date. We hebben ook meteen gezoend en bij hem was het juist fijn als hij me aanraakte. Ik dacht dat ik dit nooit meer zou kunnen voelen.

We spraken steeds meer af, appten de hele dag door en waren echt verliefd. Hij vertelde wel dat z'n vorige relatie van ruim 3 jaar pas 3 maanden geleden uit was gegaan en dit was met een meisje uit Colombia. Hij was er echter overheen en had geen contact met haar. Hij gaf aan dat hij geen behoefte meer had om met andere meiden te zoenen en daten, dus we waren wel exclusief voor elkaar. Hij is nogal voorzichtig met het voorstellen aan familie etc, maar na een tijdje kwam ik er al vaak thuis (woont nog thuis) en begon ik er echt bij te horen. Hij is ook op mijn verjaardag geweest etc, alles helemaal prima.

Ik ging eind april voor 5 weken naar Amerika om met een vriendin rond te reizen, dit was mijn droomreis en had ik al een jaar geleden geboekt. Alleen zat ik nu met deze jongen.. We hadden nog niet officieel uitgesproken dat we een relatie hadden, maar het was behoorlijk serieus en we zouden ook niets met anderen doen als ik weg was. We waren toen ruim 3 maanden aan het daten. Ik wilde alleen even afwachten of we na Amerika ook nog contact zouden hebben etc. In Amerika hadden we af en toe contact en stuurden elkaar vaak foto's etc, helemaal leuk. We mistten elkaar en het was ook fijn om elkaar erna weer te zien.

We spraken meteen af toen ik thuiskwam en dat was ook fijn. Ik mocht ook mee naar een familie etentje en heb al z'n vrienden ontmoet. Hij was in die tijd ook super lief voor me, had geen behoefte om met andere te gaan, zoende me in het openbaar en gedraagde zich ook echt verliefd.

Toch vond ik het na 6 maanden tijd voor duidelijkheid en vroeg naar onze 'status'. Ik ging er vanuit dat we al iets hadden, maar hij gaf aan dat hij twijfelde. Ik gaf aan dat ik niet veel langer wilde wachten dus hij zou snel met een besluit komen.

En ja hoor afgelopen maandag (7 maanden daten) wilde hij praten en hij zei dat het volgens hem niets tussen ons zou worden. De reden was dat toen ik in Amerika zat is hij heel erg gaan vergelijken met z'n ex (lange afstandsrelatie) en met haar had hij meer contact. Hij is toen gaan twijfelen of hij wel een relatie aan durft te gaan

Die extreme verliefdheid is ook wat minder geworden en hij wil 100% zekerheid dat het zou werken tussen ons en totaal geen twijfels hebben voordat hij een relatie ingaat. Hij gelooft ook niet dat verliefdheid een fase is en uiteindelijk ook minder wordt. Bij zijn ex is hij wel 3 jaar verliefd geweest, maar dat komt natuurlijk omdat je elkaar minder vaak ziet, elkaar meer te vertellen hebt en als je elkaar ziet is het veel specialer en raak je weer opnieuw verliefd. De hele situatie is anders, het was ook nog eens zijn eerste echte relatie/liefde en dat kan je natuurlijk niet vergelijken.

Ik heb geprobeerd hem in te laten zien dat je nooit 100% zekerheid kan hebben, dat verliefdheid ook afneemt op een gegeven moment. Een relatie is een risico dat je neemt. Dat het belangrijkste is dat je elkaar mist, je aan elkaar denkt, gevoelens voor elkaar hebt, graag bij elkaar bent en geen behoefte hebt om met andere te zoenen etc. Dit is ook allemaal het geval volgens hem, maar toch durft hij het niet aan. Telkens weer zal hij tegen dit probleem aanlopen en nooit een relatie kunnen aangaan totdat hij ziet dat vergelijken geen zin heeft en verliefdheid niet eeuwig duurt..

We moesten allebei huilen toen we dit gesprek hadden. Hij troostte me, we knuffelden nog een tijd en toen heb ik gezegd dat hij beter weg kon gaan. We zoenden elkaar bij het afscheid en konden elkaar echt niet loslaten. Daarom is het zo dubbel! We zijn gek op elkaar en alles zit goed, maar hij heeft een super onrealistisch beeld van hoe het moet zijn voor een relatie, dat alles 100% perfect moet zijn voordat je een relatie aangaat. Perfectie bestaat niet en daar gaat hij nog achter komen en hier dan ook spijt krijgen. Hij heeft wel met meer meiden gedate maar nooit zo iemand als mij ontmoet, waar hij zoveel bij voelde en waar hij zo ver mee is gegaan.

Ik ben nu alleen helemaal kapot, kan alleen aan hem denken en wil bij hem zijn. Ik weet dat het zou werken tussen ons en dat is het frustrerende, we hebben het niet eens geprobeerd. Ik weet dat ik er niets aan kan doen om het hem in te laten zien, hij zal zelf inzien dat hij fout ziet na verloop van tijd. Maar ik kan deze situatie gewoon niet handelen.

Moet ik hem proberen te vergeten en hoe kan dit ooit lukken? Of zou ik hem toch nog kunnen overtuigen als ik merk dat hij me mist? Ik weet dat ik nu even geen contact moet opnemen en hoop natuurlijk dat hij na een tijdje contact opneemt en inziet dat hij het wel een kans wil geven. Ik weet dat ik niet op hem moet wachten en aan mezelf moet werken, maar ik kan alleen maar aan hem denken. Ik mis hem zo erg en wil bij hem zijn, ik kan ook nergens anders meer van genieten. Ik heb ook nog eens de ziekte van pfeiffer, een heftige vorm, waardoor ik nu thuis zit en niet kan werken. Ik probeer toch af en toe naar buiten te gaan en m'n hobby's op te pakken. Ik praat er ook veel over met vriendinnen en spreek soms met ze af, maar niet helpt. Ik trek het gewoon niet zonder hem. Als hij nou geen gevoelens voor me had en super afstandelijk deed zou ik het kunnen accepteren, maar hij heeft wel gevoelens voor me, is super lief voor me en kon me ook moeilijk loslaten, en dat maakt het zo moeilijk...

Hebben jullie advies voor me?? sorry voor het lange verhaal!