Domme, stomme, hoop. Ik had weer hoop. Hoop in ons, hoop dat hij de waarheid sprak, hoop dat het misschien na een beetje hard werken weer goed zou komen tussen ons. Waarom dacht ik dat toch weer?

Vrijdagavond was hij weer eens langsgekomen, en we hadden een hele gezellige avond, precies als vroeger. Gezellig gepraat, ook over ons. Bevestiging van hem gekregen dat hij niets met dat meisje had, en hij alleen maar mij terug wou. Zaterdag zelfs samen bij mij thuis voor gedronken om vervolgens met gezamenlijke vrienden gezellig uit te gaan. En toen begon het. Hij was met een vriend van ons aan het praten, en ik met wat anderen 1 metertje verder. Hij dacht waarschijnlijk dat ik diep in gesprek was, en niets kon horen, maar ondertussen kon ik alles horen wat hij zei. Begon hij dus tegen die vriend over dat meisje, en dat ze vrienden zijn, en nog wel wat meer.. Dat hij donderdag nog met haar was wezen poolen, terwijl hij tegen mij had gezegd dat hij met een vriend was wezen poolen. Ik wist niet wat ik hoorde, ik was woest, maar ik wou ook geen scene schoppen. Dus ik bleef heel rustig, en normaal. Een beetje afstandelijk naar hem toe, dat wel, maar ik bleef gezellig doen met vrienden. Op een gegeven moment was ik heel wat vrienden uit het oog verloren, inclusief mijn ex, en raakte aan de praat met een jongen. Ik had al wat drankjes op, en had het heel gezellig met die jongen, ik was zowaar mijn ex totaal vergeten. Toen gezoend met die jongen, en precies op dat moment kwam mijn ex aanlopen, om vervolgens die jongen een paar klappen te geven. Mijn ex werd uit de club gegooid, politie kwam er zelfs bij, en ik moest ook even naar buiten om een verklaring af te leggen. Werd er nog gevraagd of ik nog met mijn ex wou praten, nee alsjeblieft niet. Kwam hij nog voorbij gelopen, mij naam schreeuwend, toen flipte ik, en heb alles wat er maar in mij opkwam naar hem toe geschreeuwd, dat ik hem nooit meer hoef te zien, en dat het een ontiegelijke klootzak is etc...

De volgende dag probeerde hij mij nog te bellen, stuurde nog een sms'je, dat hij voor mijn huis op de parkeerplaats zou staan en als ik nog een beetje respect voor hem had ik met hem zou komen praten. Toen terug gestuurd dat ik geen greint respect meer voor hem heb. Toen is mijn moeder nog even met hem gaan praten, heeft hij gezegd dat het hem spijt, en dat hij dacht dat weer goed ging tussen ons, en hij mij zo graag terug wil. Een beetje zielig gedaan dus, tegen mijn moeder. Waar haalt hij het lef toch vandaan?

Ik weet dat het fout van mij is geweest, dat ik met een jongen heb staan zoenen terwijl ik wist dat hij ook ergens rondliep. Maar heel eerlijk gezegd heb ik op dat moment totaal niet aan hem gedacht. Ik ben teleurgesteld in hem, omdat hij een onschuldige jongen heeft geslagen, die er niets mee te maken heeft. Boos omdat hij boos word op mij omdat ik met een ander zoen, terwijl hij zelf met precies hetzelfde bezig is. En echt woest, omdat hij blijft liegen, en onschuldig blijft doen, terwijl hij donders goed weet waar hij mee bezig is. Een beetje zeggen dat hij mij terug wil, terwijl hij dus daadwerkelijk met iemand anders bezig is.

En waarom geloof ik hem toch elke keer weer? Waarom denk ik telkens weer, misschien spreekt hij nu de waarheid, misschien heeft hij gelijk en is er helemaal niets aan de hand met dat meisje, en zie ik alleen maar spoken. En altijd achteraf merk ik weer, dat ik het toch weer bij het goede eind had. Waarom trap ik er dan toch elke keer weer in? Wat is dat toch? Een ezel stoot zich geen 2 keer aan dezelfde steen, maar ik wel, 30 keer..