Vandaag toch de kracht om een eigen blogje te schrijven, want wellicht is er hier iemand die snapt waarom mijn -ex de aparte beslissing heeft genomen, want ik blijf er maar over malen.
We gingen pas 2 maanden met elkaar waarvan we in de aanloop wel -tig berichtjes per dag naar elkaar stuurden.
We zagen elkaar alleen in de weekenden of het weekeinde, maar in de tijd dat we elkaar zagen was alles perfect.
Hij is 29 en woont nog bij zijn ouders, en vertelde mij wel maar twee keer eerder een kortstondige 'relatie' gehad te hebben van een paar weken en 3 maanden. Ik vond dat wel apart maar heb daar voor de rest geen aandacht aan besteed.
Ik had voor het eerst in mijn hele leven dat ik met andere spreek of tegenkom dat dit keer alles klopte. Het plaatje was perfect. Onze muzieksmaak, onze humor, onze interesses, de intimiteit was geweldig. En toch ook zo'n aanvulling op elkaar. Dit was mijn prins op het witte paard, leek het.

Vorige week vrijdag kwam hij ook langs, en toen hij me zag vloog hij me om de nek en pakte hij mijn hand en liepen we zo naar mijn huis. Daar aangekomen kon hij niet van me afblijven zoals hij normaal ook deed. Het was een geweldige avond weer, waarin we leuk hebben gesproken, gezoend en lief waren voor elkaar. Op zijn terugweg naar huis schreef hij nog de meest lieve berichtjes naar mij, zonder dat ik wat had gestuurd van tevoren.

Maar dan ineens, een dag later, hoor ik helemaal niks meer. De zondag, krijg ik een berichtje dat hij aan het piekeren is geslagen en dat ik mij niet druk hoef te maken, maar de maandag er op krijg ik een mailtje met tekst en uitleg dat hij niet verliefd denkt te zijn. En hij MOEST het nu weten of dat gevoel nog wel zou komen. Hij zei dat het niet aan mij lag. Want hij wist mij zelfs te vertellen dat ik alles was wat iemand zich voor kan stellen, sexy, cool, aantrekkelijk en grappig.
Ik ben, ondanks dat het best kort was, hier helemaal door uit het veld geslagen. Juist omdat het ZO ontzettend goed klikte. Ik snap er niks van. Ik heb nog gevraagd waarom je verliefdheid zou forceren, maar kreeg daar geen duidelijk antwoord op. Ik kan er niet bij dat hij niet verliefd was. Het straalde van hem af, hij zat constant aan me of hield me krampachtig vast, kuste intens.
Als persoon voel je of de ander ook iets voor jou voelt of niet, en dat van zijn kant was heel intens, waardoor ik mij ook heb laten gaan.
Ik snap het niet, echt niet. En ik denk er dagelijks aan, ik voel me er behoorlijk door gebroken. Nooit is er een ruzie geweest, een meningsverschil of iets anders. Ineens, van de een op de andere dag afgekapt.
Een beetje hulp, heeft iemand dit eerder zo meegemaakt? En je voelt toch wel als de ander het toch niet zo ziet zitten? Alvast bedankt.
Gr.
Jasper