Ik ben een jonge meid van 21 jaar en vorige week dinsdag is mijn relatie na ruim een jaar verbroken.
Het was een relatie met ups and downs. Mijn ex (raar om hem mijn ex te noemen) zit psychisch vrij ingewikkeld in elkaar, niet dat hij het daarmee eens is. Toen we een paar maanden een relatie hadden kwam onze eerste slechte periode. Hij twijfelde aan ons. Eerder als hij verliefd was dan kon hij niet eten, niet slapen, dan was hij helemaal hoteldebotel. Bij mij voelde hij wel vlinders, maar meer ook niet. Ik zelf ben nooit zo verliefd geweest dat ik niet kon slapen enz. dus ik vond het niet erg dat het bij hem niet dieper ging, dat ging het bij mij ook niet. Hij vond het vreselijk, hij kroop helemaal in zijn twijfelgevoelens en vergat eigenlijk alle mooie dingen van ons. Uiteindelijk heb ik gezegd dat het me beter leek dat we even uit elkaar zouden gaan, zodat hij alles wat beter op een rijtje kon zetten. Na een paar dagen ging het beter en nadat we er veel over gesproken hebben kwam het zelfs weer helemaal goed.
Een paar maanden daarna was het weer mis. Weer hetzelfde verhaal, de twijfels. Veel gepraat en deze keer was hij er vrij snel overheen.
Toen kwam er een periode dat het weer helemaal niet goed ging tussen ons. Ik had al andere problemen en ik vond dat hij er niet genoeg voor me was. Alles wat er even niet goed ging tussen ons moest besproken worden, prima. Dingen uitgepraat en voor mij was het daarna weer goed. Voor hem niet. Een paar dagen later moest er weer over gesproken worden. Een paar dagen daarna wéér en ga zo maar door. Ik had hier ontzettend veel moeite mee omdat ik andere dingen aan mn hoofd had en ik had gewoon géén zin om alles steeds opnieuw op te rakelen. Toen heb ik bijna de relatie verbroken.
Nadat we door die crisis heen waren ging het goed. Fantastisch zelfs. We accepteerden elkaar zoals we zijn en ik had het gevoel dat wij de hele wereld aan zouden kunnen. We zijn samen op vakantie geweest en het was heerlijk. Zodra wij terugkwamen van vakantie vertrok zijn familie voor een vakantie, dus wij besloten om die tijd gezellig met zn tweetjes bij hem thuis te gaan zitten. Op een gegeven moment ben ik een dagje weggeweest naar een vriendin. Toen ik weer thuiskwam was hij erg afstandelijk. Ik heb gevraagd wat er was maar echt reactie kreeg ik niet. De volgende ochtend leek alles weer ok. 's Middags hoorde ik van mijn moeder dat hij het lastig vond om zn ouders zo lang te moeten missen. Begrijpelijk, ik heb zelf af en toe ook flink heimwee. Maar hij vond dat altijd een beetje overdreven dus misschien durfde hij het me niet te zeggen. De volgende ochtend had hij het zwaar. Hij moest huilen en ik heb hem vastgehouden, toen ik vroeg wat er was kwam er weer geen reactie. 's Middags heb ik hem nogmaals gevraagd wat er mis was. Toen vertelde hij me dat hij inderdaad zijn ouders erg miste. Maar er was nog meer, hij twijfelde weer. Dit sloeg bij mij in als een bom. Waarom twijfelen als alles zo goed gaat?
We zijn weer naar zijn huis gegaan maar de sfeer bleef afstandelijk. Ik heb het hier ontzettend moeilijk mee gehad, telkens als ik toenadering zocht wees hij me af. De volgende dag zou een vriendin van mij bij ons komen slapen. Ik had hier totaal geen zin meer in. Dit heb ik ook aan hem verteld. Het enige wat hij zei was: probeer het leuk te hebben. Uiteindelijk was het ook best gezellig en lukte het me af en toe om mijn zorgen even opzij te zetten.
Toen we mijn vriendin weer op het station hadden afgezet ging het mis. Hij zat op de bank en er kwam geen woord uit. Ik voelde dat er iets ging komen dus ik ben naast hem op de bank gaan zitten. Uiteindelijk vertelde hij het; hij was er klaar mee. Volgens hem hebben we de vorige keer dat hij zo twijfelde afgesproken dat als het nog een keer zou gebeuren dat we dan uit elkaar zouden gaan. Ik kan me dit niet herinneren. Maar dat was de reden dat hij vanaf het moment dat hij de eerste twijfels voelde er niet meer voor gegaan is. Voor mij voelt het alsof hij gewoon heeft opgegeven en dat maakt me erg verdrietig.

Ik heb er veel over gepraat de laatste tijd en ik ben mezelf af gaan vragen of hij wel de juiste man is voor mij. Hij is een jaar jonger dan dat ik ben en af en toe merk ik dat ook wel.
Verder gaf hij me eigenlijk nooit complimentjes, hij vertelde me bijna nooit dat hij van me hield. En eigenlijk heb ik het gewoon nodig om dat te horen, ik ben vrij onzeker aangelegd.
Mijn ouders hebben me ook verteld dat ze zich wel eens zorgen gemaakt hebben, omdat ze vinden dat hij er niet genoeg voor me geweest is. Dit maakt me ook best verdrietig. Aan de ene kant hebben ze gelijk, omdat hij vaak met zichzelf bezig is. Aan de andere kant zijn er ook veel lieve dingen die hij voor me gedaan heeft en daar ben ik hem erg dankbaar voor.
Ik weet dat ik verder moet zonder hem, ik denk dat ik ook verder wil zonder hem. Maar mijn gevoel schreeuwt om hem terug te krijgen. Die constante tweestrijd maakt het erg zwaar