Mijn partner heeft eergisteren besloten om onze relatie te beëindigen. Het gaat al 9 maanden niet lekker. Hij doet een zware studie en ik heb een dochter van 6, sinds bijna een jaar wonen we samen. Onze relatie heeft 4 jaar geduurd. Hij is al vrij lang overspannen en voelt zich ongelukkig. Ik heb me zoveel mogelijk aangepast aan zijn levensbehoefte. Ik heb hem alle vrijheid gegeven welke hij nodig had. En ik heb ook altijd nog de hoop gehad dat het wel weer goed zou komen, daar knokte ik zo hard voor. Maar hij kan het niet meer aan, hij heeft naast die studie zijn vrijheid nodig. Soms vraag ik mij af of het toch een depressie is waardoor hij niet meer met mij kan genieten. Maar ik zie nu in dat ik zoveel energie in hem stop en ik er al heel lang niets voor terug krijg, en dat is ook heel zwaar geweest. Dus op een bepaalde manier is het voor mij een ontzettend last die van mijn schouders is gevallen, die hoop die ik had was ook een last. Nu heb ik de hoop dat ik weer dat zelfde gevoel ooit eens kan ervaren, maar dat hoeft niet perse alleen met hem mogelijk te zijn, dit kan ook bij iemand anders. Het moeilijkste is het loslaten van hem, hij die 4 jaar naast mijn zij heeft gestaan, me door moeilijke tijden heeft geholpen. Het liefst wil ik hem gewoon bij me houden want ik hou van hem, alleen wens ik de relatie die ik met hem had toen hij op zijn meest potentieel was. Toen hij lekker in zijn vel zat. Wat ik de laatste 9 maanden met hem had dat wil ik eigenlijk ook niet meer, ik hield me gewoon vast aan die hoop dat hij ooit weer de oude zou worden. Maar het idee dat hij de komende 3 jaar het waarschijnlijk nog zwaarder zal gaan krijgen met zijn studie heeft hem doen besluiten afstand te nemen van mij en mijn dochter. Terwijl de liefde er nog zit. Het gevoel is vreselijk, het gaat tegen mijn wil in, maar ik zie nu in dat als het niet goed zit, dat dat betekend dat er iets beter voor mij bestaat. Iets waar wat mij niet totaal uitput en verwaarloosd. Het voelt wel als een klap in mijn gezicht, na alle steun en moeite die ik heb gegeven, had ik niet verwacht dat hij het zou beëindigen. Dat doe je toch niet als iemand zoveel moeite voor je doet? Maar hij heeft me eigenlijk verlost, ik denk dat hij zich daar ook bewust van is. En ik hoop dat wanneer we er een beetje overheen zijn we toch vrienden kunnen zijn, aangezien we dan geen verwachtingen en verplichtingen tegenover elkaar hebben.
Ik ben erg blij dat hij die nacht nog is blijven slapen, zodat we het goed konden afsluiten, in eerste instantie vond hij dat niet zo'n goed idee, maar het was juist erg goed. Samen de laatste nacht doorbrengen en de volgende ochtend samen met zijn drietjes gehuild. Dat we samen ons verdriet konden delen heeft voor mij het acceptatieproces veel makkelijk gemaakt. Door zijn verdriet te zien ben ik rustig in plaats van boos. En al die energie die ik de afgelopen maanden in het proberen van onze ralatie te herstellen, kan ik het nu investeren in alles wat goed voor mij is! En daar ga ik voor! Ik hoop dat jullie hier ook steun in kunnen vinden, want het is een stukje van je leven waar je afscheid van moet nemen en dat is eng en pijnlijk. Maar er zullen vele relaties in je leven komen, maar daar moet de één eerst voor beëindigd zijn, en dat is deze. Liefs, R.