Hi vreemde,

Ik dacht altijd dat onze liefde nooit voorbij zou gaan en dat er altijd wel ergens een zwak plekje in onze harten zouden blijven voor elkaar.
Ook was ik altijd overtuigd, vanaf dat we definitief uit elkaar gingen 8 jaar geleden, dat we elkaar wel weer zouden zien. Wellicht was het hoop, wellicht was het omdat ik voelde dat dit niet het laatste was. Dat onze liefde zo sterk was, dat het altijd wel zou overwinnen.

Nu zijn we 8 jaar verder. Ik ben, oprecht, gelukkig met mijn relatie. Jij bent, volgens mij ook oprecht, gelukkig met jouw relatie.

HET gesprek, waar ik vanaf 2010 jarenlang op heb gehoopt, heeft jaren later in 2015 plaatsgevonden. Wat was ik blij dat ik jou weer zag. Wat was ik blij dat ik eindelijk kon zeggen dat het me speet. Dat ik na drie jaar relatie verliefd dacht te zijn geworden op een ander en jou daarmee pijn had gedaan. En definitief had weggeduwd, ook al kwamen we erna weer samen. Het werd nooit meer wat het was. Jij had al ontzettende problemen met mij te vertrouwen, laat staan nu. Het werd een beetje een wisselwerking. Toen jij moeite had met mij te vertrouwen, werd ik lakser. Toen ik uiteindelijk daadwerkelijk verliefd werd, nam jij afstand en besefte me ik eigenlijk wat ik voor je voelde.

Toch maakte jij me in 2015, tijdens onze intieme ontmoeting, duidelijk dat het nooit meer iets zou worden tussen ons. "Nooit?", dacht ik nog. Ik voelde gewoon dat dit nooit over zou gaan. Ondanks dat je me zei dat het definitief klaar was, geloofde ik dat niet. Ik had de zware overtuiging dat het nooit weg zou zijn.

We zagen elkaar toch nog een aantal keer dat jaar, ook in 2016. Iedere keer kwam het op hetzelfde neer: ik voelde me zo vertrouwd bij jou, jij vond mij nog ontzettend aantrekkelijk, maar je durfde niet meer. Je kon en wilde het verleden niet loslaten. Maar ik wilde niet alleen het bed met je delen. Ik wilde het oppakken waar we het hadden laten liggen in 2010. Ook al wist ik dat het nooit meer hetzelfde zou zijn.

Nu zitten we in 2018. Zoals ik schreef hebben we beide een nieuwe relatie. In het begin van jouw nieuwe relatie heb jij nog regelmatig - als het slecht ging met jou en haar - mij gecontacteerd en zelfs spijt geuit. Maar ja, dat is wel makkelijk, zo over WhatsApp. Mijn muur voor jou is inmiddels torenhoog en ik ben nooit meer van plan die af te breken. Ook besef ik me dat wat ik heb met mijn huidige relatie klopt, ik zie toekomst en kinderen met hem. Ik voel me heel goed bij hem.

En toch blijf ik dat plekje houden. Toch is er ergens, diep in mijn hart, een mini stukje gereserveerd voor jou. Nog steeds. En ik ben er nu achter gekomen dat dit nooit meer weg zal gaan. Ze zeggen dat het slijt, maar daar ben ik het niet mee eens. Jij blijft oprecht altijd in mijn hart. Ze zeggen dat dit oneerlijk is naar mijn huidige relatie, maar zo zie ik dat niet. Het is geen gevaar voor mijn huidige relatie. Het is gewoon wie ik ben. Ik heb gewoon van mijn 16e tot mijn 19e onvoorwaardelijk van jou gehouden, ook al heb ik destijds fouten gemaakt. En dat zal nooit, maar dan ook nooit meer weggaan. Omdat het juist zo puur en oprecht was.

Daarom ook heb ik weer even, na al die jaren, verdriet. Niet omdat ik bij je wil zijn. Ik weet dat het nooit meer goedkomt, dat heb ik nu wel ervaren. Jij gaat trouwen, ondanks dat je regelmatig naar mij berichtjes stuurde als je het weer niet zag zitten. Ondanks dat je een open relatie hebt. Ondanks dat je zelfs mij voorstelde om jouw bijvrouw te zijn in jouw open relatie.

Daarom. Daarom heb ik verdriet. Omdat ik erachter ben gekomen dat ik ongelijk had. Het gaat dus wel weg. Bij mij niet, dat plekje blijft. Maar bij jou is het weg. Je ziet me alleen nog maar als een aantrekkelijk object. DAT doet pijn. Omdat ik jou op een andere manier in mijn hart en hoofd heb opgeslagen.

Is het zo verkeerd om iemand zo onvoorwaardelijk te liefhebben? Want ik heb mijn huidige relatie ook onvoorwaardelijk lief. Echter, die ervaring toen ik nog zo jong was, die vergeet ik gewoon niet meer en ik snap niet dat mensen daar zo over vallen. Dit mag toch gewoon? Dit is gewoon puur gevoel en ondanks dat het er zit wil dat niet zeggen dat ik niet verder ga, met volle overtuiging, met mijn huidige relatie. Dat ik daar ook erg gelukkig mee ben.

Het enige is dat ik na 8 jaar kan concluderen dat ik nog steeds geen antwoord heb op mijn vraag van toen. Ik weet oprecht nog steeds niet aan wie het lag dat wij uit elkaar zijn gegaan. Lag het aan het feit dat ik verliefd werd op een ander en dat je mij dat nooit meer kunt vergeven? Of lag het aan het feit dat we wellicht toch geen veilige basis konden creëren, ondanks alle liefde en verliefdheid die er zat?

Ik moet accepteren dat ik dit nooit kan gaan beantwoorden en dat ik het daarmee definitief moet gaan afsluiten. Het leven gaat te snel voorbij en is te kort om hiermee nog te blijven rondlopen. Deze oude wond is nu opengetrokken doordat jij weer contact zocht, dus contact houden is sowieso geen oplossing. Want ik ga verder, met mijn nieuwe liefde.