Ik zit met een verhaal wat ik graag kwijt wil. Maar
eerst moet ik iets over mezelf vertellen. Ik ben 33
jaar en werk in den haag. Ik ben getrouwd met een
prachtige, lieve vrouw en heb een zoontje van 2 jaar
oud.

Ongeveer 1,5 jaar geleden kreeg een nieuwe collega,
laten we haar sannie noemen. En ondanks dat ik haar een
knappe en erg sexy vrouw vond was ik in eerste
instantie nou niet echt gecharmeerd van haar. Ze kon
behoorlijk de arrogante bitch uithangen en omdat
nederlands niet haar moedertaal is ging de communicatie
nou ook niet altijd even soepel.

Een jaar geleden kwam ik, tot mijn grote schrik, door
een interne verhuizing pal naast haar te zitten en
moest ik redelijk intensief met haar samen gaan werken.
En ach, je voelt het vast wel aankomen, dat viel
allemaal wel mee. Onder het oppervlak van deze pittige
tante bleek ook een lieve, gevoelige en tikkeltje
onzekere dame te schuilen. En al snel is er tussen ons
wederzijds respect ontstaan en hebben we een
vriendschappelijke band opgebouwd.

Ja ja, je leest het goed! Een vriendschappelijke band,
niets meer, niets minder! En zelf die vriendschap is
nou ook niet overdreven veel uitgediept (is ook wat
lastig in een kantoortuin met zo'n 20 collega's op je
nek). Bovendien was ze redelijk recent gaan samenwonen
en druk met van alles en nog wat en ik had met mijn
kleine handenbindertje ook genoeg te doen. Ik kan niet
zeggen dat we nou ergens op uit waren.

Maar toch, maar toch, ik verdedig mezelf maar door te
zeggen dat ik er ook niets aan kan doen wat ik allemaal
voel, toch groeide er bij mij wat meer dan vriendschap.
Al snel begon ik naar haar uit te kijken en als ik
soms in die donkere ogen van haar keek dan kreeg ik
daar kriebels in de buik van. jaja, ik werd verliefd..
En dat wilde ik niet toegeven, zeker niet aan mezelf!
Ik wilde (en wil!) helemaal geen relatie met haar! Als
we nu allebei vrijgezel waren geweest zou ik het
waarschijnlijk wel aangedurft hebben, maar nu niet.
Mijn vrouw is veel leuker en ik denk dat haar vriend
ook veel beter bij haar past dan ik. En om eerlijk te
zijn, ik denk ook niet dat we het erg lang zouden
uithouden met elkaar.

Maar ja, daar zat ik dan, de emoties gierden door mijn
lijf! En ik heb me een slag in de rondte gepiekerd!
Waarom werd ik verliefd op haar? Wat is er mis in mijn
huwelijk? Wat voelt ze eigenlijk voor mij? Wat moet ik
doen??? Ik zal je de "gruwelijke" details maar besparen
maar ik ben er ongeveer zo uitgekomen : Ik kan er niet
zoveel aan doen wat ik voel, ik voel nu eenmaal wat ik
voel. Wat ik wel in de hand heb is wat ik iets met die
gevoelens ga doen! Nou, in dit geval dus gewoon niets!!
Ik hou van mijn vrouw, ze is echt geweldig. Door het
drukke gezinsleven en werk hebben we weinig tijd voor
elkaar, dat moeten we in de gaten houden en aan werken.

En sannie is voor mij een echte femme fatale, ze is
sexy en onberekenbaar en daardoor bijzonder spannend.
En wat ze voor mij voelt doet er eigenlijk niet zoveel
toe, ja er is een wederzijdse band, maar ik heb geen
idee hoe diep dat bij haar gaat.
En op deze manier heb ik het aardig vol kunnen houden.
Ik genoot van haar gezelschap, af en toe kwamen die
kriebels nog wel even langs, maar we hebben het gewoon
gezellig gehouden.

En nu, nu is ze weg. Contract afgelopen, andere baan
gevonden en per 1 maart zit ik naast een lege stoel. En
nu moet ik toch weer aan mezelf toegeven dat dat meer
pijn doet dan ik had verwacht (gehoopt?). Ik mis je
Sannie, ik heb van je gehouden. Het ga je goed....