Oke, na dus 2 jaar achtbaanrelatie, toch de stap genomen deze te verbreken. Werd gek van de afstand die hij soms schepte, meneer kwam dan na een tijdje weer tot bezinning en dan stond hij weer op de stoep. Ik voelde me zo machteloos, moe, kapot, kon me niet meer op andere dingen focussen. Mijn eigen leven stond geheel in het teken van onze verbintenis.

De afgelopen weken na de breuk waren wel zwaar voor me, tevens opgelucht. Ik voelde me best vrij en de druk was van de ketel. Slapen lukte eerst niet zo maar het ging vanzelf wel beter. Veel gesolliciteerd ook, en aangenomen. Ik eet gezond en ik sport veel. Leuke dingen met vrienden doe ik nog niet zoveel maar dat komt nog wel denk ik dan. Met andere woorden, opzich gaat het zo slecht nog niet..

Maar toen, vorige week nam hij ineens contact op. Hij wilde me laten weten dat ik niet moest denken dat het hem niks deed, want dat is wel zo. En hoopte dat het goed met me ging, had ook gezien op facebook dat ik nieuw werk had gevonden. Etc.

Geen idee wat ik ermee moest dus koos ervoor niks terug te sturen. Toen 2 dagen later, zaterdagavond kreeg ik weer een bericht. Dat hij me mistte, en dat hij het niet tof vond dat ik hem uit mijn hoofd wilde zetten. En waarom ik niet reageerde etc..
Daarna volgden nog vele andere berichtjes, heb er wel op een paar gereageerd en gezegd dat ik hem ook mis maar dat het gewoon niet werkt tussen ons. Hij vervolgens; ja dat is mijn schuld want ik luister te weinig naar m'n gevoel. Dit en dat.

Hij wilde me zien, en ik heb geen idee waarom en nu nog steeds denk ik bij mezelf; waarom maak ik het zo moeilijk voor mezelf?? Maar toen ben ik daar dus in meegegaan. We hadden wat afgesproken in de stad, en vervolgens hebben we de hele avond gedanst en ja uiteraard ook gezoend.. Later die nacht bijhem thuis nog kunnen praten, drankje, sigaretje erbij. Knuffelen, kusjes geven.. ja en uiteindelijk ook in elkaars armen in bed gekropen. Overigens geen seks gehad, dat leek me buiten het feit dat het afspreken al stom was, helemaal niet verstandig.

Nou volgende ochtend was vertrouwd maar wel verwarrend. Daarna heb ik hem niet meer gezien. Wel via whatsapp maar dat qas niks bijzonders.

Het punt is, hij weet dat het nog steeds uit is, ik ben daarover ook heel eerlijk naar hem toe geweest dat ik niet opeens weer terugkom. Maarja na al die weken dat het goed leek te gaan met mezelf voel ik me nu dus weer helemaal terug bij af. Ik kan alleen maar huilen en aan die avond denken. Ik mis hem zo verschrikkelijk...

Het probleem is, teruggaan is nu geen optie voor mij. Daarvoor is er te veel ruzie en gedoe geweest. Hoe ik me toen gevoelt heb, dat wil ik gewoon echt niet meer. Bovendien was ik voorheen nooit goed genoeg voor hem, en nu ben ik ineens deideale vrouw? Zoiets veranderd niet ineens.

Misschien dat als alle wonden geheelt zijn over een tijdje ik er anders tegenaan kan kijken, maar nu weet ik gewoon niet hoe ikhiermee om moet gaan.. ik hou van hem maar wil ook niet zomaar verder gaan waar we gebleven waren..