Ik heb vandaag de eerste stappen gezet om mn leven weer op te nemen door terug te gaan werken na een maand in "gedwongen verlof" geweest te zijn omwille van de relatiebreuk met mijn ex vriend. Echter in plaats van mijn gedachten wat te kunnen verzetten, denk ik nu bijna constant nog aan hem. De laatste keer als ik hier was of de laatste keer dat ik dit gedaan heb, was alles nog goed. Ik had toen mn maatje nog, mijn alles, mijn steun, mijn liefde, mijn toeverlaat. En nu doet het zoveel pijn om er steeds mee geconfronteerd te worden dat je er nu alleen voor staat... Ik ben voor hem door een vuur gegaan, ik gaf hem zekerheid, ik heb hem in alles gesteund en nu wil hij dat niet meer... Door de jaren hadden we samen met heel veel liefde een schip gebouwd dat de grote en soms woeste oceanen wel moest aankunnen, want samen zouden we er wel komen, ik en mn beste maatje, mn hartedief. En plots werd ik er zomaar uitgezet en heb ik op de kust van een of ander woest eiland geboeid, met tranen in de ogen en een verscheurd hart moeten toekijken hoe ons schip, onze droom alleen verdween, net zoals de zon die het niet meer kon aanzien en ik werd opgeslorpt door een grote, zwarte leegte... Een leegte waar ik maar niet uit geraak...