Ik dacht dat ik een goede keus had gemaakt en dat de omstandigheden eigenlijk bijzaken waren.
Dat mensen maar zeurde en dat ik gewoon lekker op mijn gevoel afmoest gaan.
Maar bij nader inzien weet ik niet of dit wel goed heeft gedaan, misschien had ik toch meer naar mijn verstand moeten luisteren. Zelfs toen er alarm belletjes gingen rinkelen dat dit niet ging werken en dat het misschien verspeelde moeite zou zijn, ging ik rustig door met waar ik mee bezig was.

Achteraf zie ik in dat ik eigenlijk veel meer energie in dit alles heb gestoken dan dat ik had moeten doen. Mezelf helemaal openstellen naar iemand en eigenlijk amper wat terug krijgen.
Elke keer weer teleurgesteld worden om dingen die in een normale relatie wel vanzelf spreken zijn.
Zoveel voor die gene over hebben, wetende dat hij het allemaal niet zeker wist.
Misschien was dit alles dom van mij of had hij eerlijker naar mij toe moeten zijn, maar goed.. liefde maakt blind toch?

Nu het puntje bij paaltje is gekomen en er echte keuzes gemaakt moesten worden, liet vooral hij het af weten. Hierdoor zag ik in dat ik eigenlijk veel te veel om hem heb gegeven dan dat ik eigenlijk had moeten doen.
Begrijp me niet verkeerd, het is een lieve jongen maar hij kon het verleden niet achter zich laten en ik mijn toekomst niet met hem delen.
Dit had ik of misschien wel hij eerder in moeten zien, dan zou er een hoop leed bespaard gebleven zijn.

Achteraf denkend heb ik er absoluut geen spijt van en ben ik zeker teleur gesteld in een aantal mensen die gewoon niet normaal reageerde op deze situatie.
Maar ben ik eigenlijk ook blij dat dit alles voorbij is en ik mijn eigen ding weer kan doen.
Ja, ik red me wel. Ook zonder hem heb ik een leven. Heb ik vrienden, kan ik uitgaan, kan ik lachen, kan ik praten over mijn problemen. Kan ik getroost worden. Kan ik uit eten gaan. Daar ben ik niet alleen hem voor nodig.

Maar toch zal ik hem gaan missen, Ja, ik mis ons samen zijn. Ik mis onze telefoontjes over koetjes en kalfjes. Ik mis mijn toevluchtoord als ik boos ben. Ik mis zijn antwoorden op mijn vragen over vriendschappen.

Nee, ik weet dat we niet langer bij elkaar kunnen blijven. Dat we elkaar teveel pijn doen. Ik voel me fijn dat ik geen zorgen meer heb. Dat de lasten van me af zijn gevallen. Dat ik niet meer hoef te wensen dat hij is waar ik ook ben. Juist dàt is zo fijn. Ik kan weer genieten. Dat heb ik zo lang niet meer gedaan.
En het is goed zo dat we allebei een andere weg in gaan..

Maar dat betekent niet dat ik hem niet mag missen. En weet je, het kan me niet meer schelen. Je mag het weten, ik mis je!

Ik mis hem nog elke dag, elk uur... ik twijfel zo vaak aan mijn keuze.
Ik wil hem eigenlijk terug, maar het kan niet. het gaat niet.
Het leeftijds verschil was te groot en hij had nooit alle aandacht voor mij.
Ik mis hem.