Ik kan niet met je verder. Het voelt niet goed meer. Waren haar sluitende woorden in een mail.

Ik zit nog vol emotie. In haar een na laatste mail schreef ze me dit. Ik heb een nette en bewust geen drama King mail teruggestuurd. Helaas communiceert ze alleen via de mail of sms. Zo is het ook uitgemaakt. Niet eens een goed gesprek, niet eens de problemen of dilemma's op tafel gelegd. Gewoon eenzijdig besloten door haar. Ik had er geen invloed op. Nu nog niet. Het voelt niet goed zo.

Mijn vriendin is al jaren ernstig ontregelt vanwege haar verschrikkelijke ziekte en sinds kort met een ernstige complicatie. Dit alles gaf haar veel kopzorgen en emoties. Daar heb en had ik begrip voor. Ze gaf eerder voor de afscheidsmail in een mailtje aan dat ze me niet gelukkig kan maken en dat ik beter af ben met met een andere vrouw. Dat er niet met haar valt samen te leven. Ik beschouwde dat als een noodkreet voor rust. Ze moet namelijk voor een operatie, die best wel risicovol is.
Ik gaf haar tegen mijn zin en gevoel in, die rust. Ik cijferde me eigenlijk weg, wat ik begrijpelijk en niet zo erg vond. Te veel pushen zou contra-productief werken. Dus hield ik afstand. Ik schreef nog wel een mail terug met openingen en zonder verwijten. Ik wil haar niet kwijt.

Momenteel heeft ze beslist geen ruimte voor een relatie, lijkt er op.

Ik denk zelfs, gezien haar laatste mail, dat ze bang is dat ik verder met een ander wil en er open voor sta. Het tegendeel is juist waar, ik sta er helemaal niet open voor. Ze bedoelt het tegendeel, weet ik.

Ik voel alle emoties in alle hevigheid langskomen. Ik wil haar rust geven en eigenlijk weer terug in mijn leven hebben. Ik lees niets van haar en weet totaal niet hoe het met haar is. Als laatste nog een laatste mail van haar gehad, waarin ze aangaf dat alles zijn gangetje gaat en dat ze moet wennen zonder mij. Ik kreeg weer hoop. Ik durf (en tegelijk omdat ze helder was) geen contact met haar op te nemen.

Ik hoop dat ik haar daarmee voldoende tijd geef om ook alle emoties (voor zover ze daar ruimte voor heeft) te beleven. En dat ze tijd heeft om na te denken. Ik moet het geduld opbrengen omdat zij nog meer met haar gedachten en gevoel met de operatie bezig zal zijn.

Ik sport veel en heb af en toe de kinderen. Afleiding heb ik wel. Maar toch, wat doet het pijn.
Moet ik haar gewoon tijd gunnen? Ik heb geen behoefte aan daten of andere vrouwen. Ik droom veel over haar. Zowel overdag. Alles wat we hebben meegemaakt en alles wat we nog zouden doen. Ik heb hele slechte momenten. Ik kan haar maar niet uit m'n hoofd zetten.

Wat denken jullie wat hier gebeurt?

Ik denk altijd als er wordt gezegd "ik kan niet", dat er tijd voor nodig is en dat er eerst een les moet worden geleerd, waarna het kan. Als er nu wordt gezegd "ik wil niet", lijkt me radicaler en erger. Dat lijkt me definitief. Hoe kijken jullie hier tegenaan?