Ik kan het nog steeds niet geloven

dit is mijn eerste blog hier. Ik vind het van mezelf een beetje vreemd dat ik dit doe, maar ik zie het echt niet meer zitten en ik weet niet naar wie ik me kan richten. In april ben ik een jongen tegengekomen. Ondanks mijn voorzichtigheid heeft hij me toch helemaal voor zich gewonnen. Hij moest en zou me hebben. Hij overlaadde me met aandacht, liefde, warmte. Vanaf de eerste week dat ik hem kende zat ik zelfs bij zijn vrienden en familie. Toen dacht ik, ok, dit zit goed, en ik heb de allesverzwelgende verliefdheid over me heen laten komen. 3 prachtige maanden waren het. Geen vuiltje aan de lucht, voor mij althans. Ik was nog nooit zo gelukkig. Tijdens de zomervakantie konden we elkaar 3 weken niet zien. Ik heb hem toen enorm gemist, en hij stuurde mij dagelijks super liever smsjes, dat hij niet zonder me kon etc. Toen ik hem terugzag zei hij dat hij nog nooit iemand zo erg had gemist.
3 dagen later was het uit. Het begon met een stomme discussie over een weekendje aan zee dat ik met hem wou doorbrengen. Ik vroeg hem gewoon of er wat aan de hand was ofzo en hij antwoordde eerst dat ik me absoluut geen zorgen moest maken. Ongeveer een uur later zei hij : sorry, maar ik zit met bindingsangst en ik vrees dat het niets gaat worden tussen ons. Ik wil nog feesten en rondhangen met vrienden, en jij gaat mij toch niet meer kunnen verdragen. Ik was totaal in schock. De dag erna zag ik hem nog eens, toen zei hij dat hij niets meer voor me voelde. Ik kan het nog steeds niet geloven. Die ongelooflijke verliefdheid die we deelden. Dat gevoel van 'dit is het'. Alles kapot, voor zo'n vage reden. Dat laatste gesprek was op 4 augustus. Nu is het 4 september. Ik nooit meer iets gehoord van hem. Nooit meer. En ik heb nog elke dag valse hoop. Kan iemand alsjeblief zeggen wat ik moet doen want het gaat zo echt niet.
Ik zit ook nog eens midden in mijn herexamens, en binnen tien dagen vertrek ik voor 3 maanden naar het buitenland. Zou ik hem nog proberen zien voor ik vertrek?

Mira's blog
login of registreer om te reageren

Zon, 04/09/2011 - 17:17 — Bloemmmm1

Precies hetzelfde verhaal

Hallo Mira,

Ik heb precies hetzelfde verhaal, alleen was het van iets kortere duur. Ik zie het ook helemaal niet meer zitten.
Ook een jongen ontmoet 21 juli. Ik had net een relatie achter de rug en wilde dus eigenlijk geen nieuwe relatie en was slecht in vertrouwen en ook heel voorzichtig. Ondanks dat heeft ook hij mijn vertrouwen gewonnen en hij wilde me zo graag. Alles was helemaal geweldig. Ik ben heel veel bij hem geweest. uiteindelijk dus ook heel erg verliefd geworden. Alles leek perfect. Het kon niet meer stuk. Tot er uiteindelijk ook een klein dingetje mis ging. Hij wilde dat ik wegging want hij wilde naar zijn vrienden, maar het kwam heel verkeerd over en ik begon te huilen. vanaf toen is alles erger geworden. Hij wilde geen relatie meer (hij had ook net een vriendin gehad die bij hem woonde) hij wilde vrijheid. Dus hij wilde ermee kappen. Paar dagen later zei hij toch niet zonder me te kunnen dat zijn hart toch echt bij mij lag en hij wilde alles goedmaken. Toen heb ik hem weer gezien, alles was weer helemaal leuk hij had mijn familie ontmoet enzo. Paar dagen later zei die dat die me niet miste omdat die me 3 dagen geleden nog had gezien. En toen zei ik wat is er aan de hand.. en toen zei die ja me ouders staan er totaal niet achter en het klinkt gek maar er is wel een click maar niet de click. dus we kunnen het beter opgeven dat is beter voor beide. en ik sta er echt achter. dus ik zei nou oke doei. En sinds toen heb ik het hele weekend niks meer van hem gehoord. Ik denk dat dit ook een soort bindingsangst is. Ik hoop ook elke keer weer dat hij opeens wat stuurt maar het gebeurt niet. Ik laat niet aan hem merken dat ik er zo doorheen zit en ik vraag me echt af hoe hij zich voelt en wat er door hem heen gaat. Maar ik denk dus dat wij wel met elkaar kunnen praten want dit is echt niet normaal. En ik zie het allemaal niet meer zitten, ik was zo gelukkig ik had me nog nooit zo blij gevoeld. en dat is opeens omgeslagen in een soort depressie. Ik heb dus vanalles opgezocht op internet, negeren schijnt het beste te zijn, maar wat nou inderdaad als je helemaal niks meer hoort... wat dan...

Zon, 04/09/2011 - 19:03 — isabelle0607

ik zit met ongeveer hetzelfde

ik zit met ongeveer hetzelfde probleem, alleen heb ik hem in het begin niet met rust gelaten zoals hij gevraagd had, hij wou tijd en die heb ik niet gegeven... nu ben ik hem die tijd aan het geven en mss ook een klein beetje aan het hopen dat hij me mist maar ik zal dit nooit meer aan hem laten zien, genoeg met achter hun aan te lopen... wij verdienen zoveel beter, iemand die wel voor ons wil gaan en geen angsten heeft...

als hij echt iets voelt zal hij iets laten horen, en anders zijn we beter af zonder hen, ook al denk ik dit ook nog niet altijd, we moeten sterk zijn en niet met ons laten sollen !

Zon, 04/09/2011 - 19:35 — secret (of verwijderd)

Waar ligt dat toch aan? Hoe

Waar ligt dat toch aan?
Hoe vaak heb ik niet gelezen dat mensen (waaronder ik) hun ex niet met rust kunnen laten als ze dat vragen.
Oke, de onrust is vreselijk, maar die drang is gewoon niet te beheersen lijkt het wel.

Zon, 04/09/2011 - 22:37 — Mira

Negeren

Wat erg voor je dat je hetzelfde meemaakt nu. Ik wens niemand toe zich zo te voelen als ik nu! Jouw situatie is inderdaad erg vergelijkbaar met de mijne. Ik denk dat bepaalde mannen gewoon met bindingsangst zitten, waardoor ze angst hebben van elk soort van diepe band. Als iets te dicht bij hun komt, laten ze het los. Het is wel echt zo dat we beter verdienen dan dat. Maar ook voor mij voelt het nu helemaal niet zo aan. Ik was ook echt supergelukkig de voorbije maanden. En dat lijkt dan gewoon in een keer helemaal te verdwijnen, zonder reden. Of wel voor een reden, maar een waar ik geen vrede mee kan nemen. Het is alsof het nooit heeft bestaan nu. Ik heb vlak na de breuk ook het internet afgeschuimd naar tips en tactieken. Daar vond ik inderdaad ook dat het beste is om te negeren. Ik heb dan ook sinds die dag niks meer laten horen. (Ben ik stiekem ook wel trots op ). Maar het voelt erg tegennatuurlijk. Ik heb ook de neiging naar plaatsten te gaan waar ik weet dat ik hem kan tegenkomen. Maar dat heb ik dan toch ook niet meer gedaan omdat ik een moeilijke confrontatie zeker niet aankon. Nog steeds niet trouwens. Wat 'flower87' heeft geantwoord op mijn blog is ook waar denk ik. Als het hem nog iets had kunnen schelen, had ik hem nu al wel gehoord. Maar telkens is er dat hopen, en dan die teleurstelling. Heel erg slepend. Ik hoop dat het waar is dat tijd de wonden heelt. Dat is misschien een torenhoog cliché maar je vindt het wel overal terug. Wie weet komen we er nog wel sterker uit? Heel veel sterkte, en weet goed dat je niet de enige bent die dit meemaakt. En er zal nog wel een licht komen aan het einde van deze tunnel. Dat moet gewoon!

Zon, 04/09/2011 - 17:20 — flower87

sterkte

Het klinkt misschien heel hard wat ik nu zeg maar als hij je echt terugwou had hij toch zker wel nog iets van zich laten horen?
Dan had hij toch niet zoveel dagen niks meer laten horen??

Heb geen valse hoop meer, maar zoek iemand die JOU echt verdiend!!

Zon, 04/09/2011 - 19:40 — kiki70

Mira

Misschien heeft het te maken dat je voor 3 maanden naar het buitenland vertrekt..hij hier en jij daar..misschien moet je afwachten..en eens kijken wat er gebeurd als je na die 3 maanden weer terug bent..you never know..

Take care
Kiki

Zon, 04/09/2011 - 22:24 — Mira

Buitenland

Ja daar heb ik ook al over nagedacht, en ik heb het hem toen ook gevraagd. Zijn antwoord was dat hij er zelfs nog nooit had bij stilgestaan dat ik 3 maanden weg zou zijn. Hij vond het leuk als ik bij hem was, maar hij beweerde dat hij in zijn hoofd toch niet echt met me bezig was als ik niet bij hem was. Voor hem zou het dus niks uitmaken. Door zo'n dingen te zeggen heb ik het dus uiteindelijk met hem definitief uitgemaakt. Er zit volgens mij inderdaad niks anders op dan af te wachten. Maar ik denk, ik hoop althans, dat als ik terug ben het mij al lang niet meer interesseert of ik hem uberhaupt nog zie. Hij heeft me wel mooi laten zitten nu, vlak voor men herexamens, en voor mijn vertrek. Ik denk niet dat ik hem dat zal kunnen vergeven. Ook daarom is het nu zo hard, omdat ik weet dat het hoe dan ook eigelijk nooit kan goedkomen. Het is de eerste keer dat zoiets mij overkomt, en ik wist echt niet dat een mens zo kan afzien van een gebroken relatie...

Wie is online

Enquête

Mira's Buddies