Ken je dat gevoel, van intens gelukkig te zijn, in je relatie, je werk enz. En dan gaat de relatie uit, gevoel was weg van zijn kant. Ik voelde de laatste weken wel een afstand, maar had het zeker nog willen proberen. Ik had die avond ook weinig in te brengen, hij was nors, bot en zo niet zich zelf.

Nu even later, na veel analyseren besef ik nu ook dat ik de laatste week veel dingen de schuld van kreeg, naja de schuld, hele simpele dingen waren ineens een issue, hier is ook de afstand ontstaan denk ik.

Nu wilde ik contact, ik miste hem en al was het alleen om even zijn stem te horen, niet om hem terug te willen, misschien maar om even het vertrouwde te horen en vragen hoe het ging.

Vervolgens is zijn reactie, ik heb er geen zin in, we zijn er duidelijk in en over gepraat (?!) het besluit hebben we samen genomen.

Ja vast, zo voelt het voor mij helemaal niet, ik voel me aan de kant gezet, in een week was alles over, ineens klaar. Niet samen.

Het is misschien gezeur of wat dan ook, maar ik snap het gewoon niet. Voor mijn gevoel dekt hij zich zelf zo in om zich niet schuldig te voelen, maar als ik hem tegen kom praat hij aan een stuk door en vraagt hoe het gaat enz, heel attent, maar raar..

Kan iemand zich hier in vinden? Ik moest even m'n verhaal kwijt, omdat ik het gevoel heb dat het gevoel er wel is, maar hij niet durft en alles zo perfect wil hebben..